De 34-jarige Eliza Sophie Caird besteeg 13 jaar geleden alle hitlijsten als Eliza Doolittle, naar het karakter uit de musical My Fair Lady, maar deed meer dan little want ze gooide een jaar of 5 geleden haar hitlijstkap over de toonladderhaag en koos als ELIZA resoluut voor een verslavende mix van r&b, triphop en neo-soul. A Sky Without Stars stond mooi te blinken in de eindejaarslijst 2022 van ondergetekende en ze is nu intensief aan het touren door Europa met deze prachtplaat. Haar passage in een reeds maanden uitverkochte AB Club stond dan ook als eerste 2023-concert met stip genoteerd in onze agenda.
De Londense Tyson was de geknipte vrouw om de zaal op de gewenste groovy temperatuur te brengen. Ze haalde alle muziek uit een ‘bakske’ en zingt daar heerlijk over heen, volledig volgens de leer van Eliza.
Ze staat nog aan het begin van haar carrière dus de dankbaarheid om hier te kunnen spelen voor een volle zaal was immens. Haar warme soulstem maakte best indruk op een enthousiast reagerende zaal waarbij traditioneel tijdens de iets stillere episodes het gebabbel wel wat stoorde. “You are all standing in the dark but I can still see you are cute”. Uitstekende taktiek Tyson! We waren 26 februari dus was er geen beter moment om een nummer over het sterrenbeeld vis te brengen. Ze kondigde de warme soul van Pisces Problems aan als “Pisces Problems in pisces season”. In een andere song vroeg ze “colour me in white” en ze was toch wel min of meer in het wit gekleed zeker! Indien het optreden op 28 februari had plaatsgevonden dan was de gekte compleet geweest met het nummer Tuesday. We vonden Tyson erg knap als support hoewel het altijd storend blijft om een tweede en derde stem op tape te horen en slechts één zangeres te zien. Maar beginners hebben niet de mogelijkheden met een band te touren.
Die luxe kon Eliza zich wél permitteren. Een 7-koppige band nam positie in, alles was voorhanden behalve blazers. Iedereen stond diep opgesteld met dus behoorlijk veel ruimte voor de drie vrouwen vooraan, Eliza en haar twee achtergrondzangeressen. Een sfeervolle belichting accentueerde de oogverblindende schoonheid van Miss Caird die gracieus het podium opstapte toen de band al een minuutje zoet was met de intro van het geweldige Straight Talker. Vintage Eliza die over het geweldig uitgetekend grooveparcours dartelt als een diva op een doorregende fabrieksparking. Want dat is Eliza, sexy tunes combineren met donkere teksten. De blik in haar ogen in de AB sprak ook boekdelen. Verleiding en mysterie straalde ze uit, en anders dan andere zangeressen keek ze me ook indringend aan, alsof ze de soulconnectie wilde taxeren. Later zou blijken dat dit niet zomaar was.
Het begon bijna dag op dag 4 jaar geleden toen ze bijna clandestien een dampende Gentse Charlatan met haar plaat A Real Romantic kwam onderdompelen waar wij dachten een reïncarnatie van een popprinses voor een select publiek te mogen meemaken. Niets was minder waar. Eliza was een volwassen soulgodin geworden, zelfverzekerd en gelouterd door tegenslagen in het leven enerzijds en overdonderend hitparadesucces anderzijds. Van die plaat kwamen vijf nummers aan bod waaronder het juweeltje Livid. “We can turn the drama into anything we want”. In Loveable hoorden we Beyoncé zingen op Teclo van PJ Harvey. Meesterlijke basgrooves vulden de hartjes van de fans die Eliza en haar danseressen aan het imiteren waren dat het niet mooi meer was.
Eliza weet perfect waarmee ze bezig is want hoe ze zich op het podium voortbeweegt en hoe ze zingt gaan hand in hand met de muzikale koers die ze vaart. Elk dansje was ook gisteren mooi gedoseerd en immer heerlijk om naar te kijken. Geen heupslagje teveel. A guy called Barry en ikzelf lieten ons niet onbetuigd op de eerste rij. Plots kwam Eliza gehurkt voor Barry zitten, opende zijn handpalm en vouwde er de vorm van het hartje in dat ze met beide handen voor het publiek had gevormd, Barry verweesd achterlatend. A Tear For The Dreadful zeg maar. Wat een fenomenale drive zat overigens in dit nummer. Funky as hell en van die grootorde om Prince zaliger en Funkadelic van hun funktroon te blazen. Het dient te worden onderstreept dat Eliza een ronduit fantastische band rond zich verzameld heeft, ze weet immers perfect wat de kracht van haar songs het beste laat uitkomen en ze heeft echt de beste muzikanten aan boord genomen.
Af en toe kregen we een prachtig staaltje choreo te zien met de drie synchroon dansende dames waarbij Eliza natuurlijk de spotlights naar zich toe zoog. De broeierige soul van In A Minute toonde nog eens aan met wat een geweldige stem ze gezegend is. “no sudden movements, I’ll stay for as long as it takes” klonk alsof ze een hele nacht wilde doorfeesten, we hoorden niemand klagen.
Een optreden van Eliza draait volledig om soulvolle grooves, niet om hoogtepunten, climaxen en anti-climaxen. Het is een vreugdevolle cadans waarbij de ene prachtsong overgaat in de andere. Zo waren de stuiterende synths in het erg poppy Alone And Unafraid de aanzet om de allerlaatste dansbenen in gang te krijgen. We waanden ons bijna in de Motown-seventies. Ook weer zo een nummer dat alle Aguilera’s doet verstommen.
Zowat tweederde van de set was opgebouwd rond de volledig gespeelde A Sky Without Stars. De grandeur van de songs kwam live nog sterker uit de verf, mede door de combinatie met het beste van A Real Romantic. Zo luidde het duo On The Cusp / Wasn’t Looking de finale in. Het eerste komt van de nieuwe sterrenplaat, het laatste van de romantische plaat. On The Cusp is bijna misdadig sexy en niet in het minst omwille van de botergeile manier waarop Eliza ‘come a little closer’ zingt. Of nog “I can see you now in my head, kissin’ me into bed”. Wasn’t Looking (for love) kwam er mooi achter maar dreef op een heel ander ritme waarbij ze gelaagd zong over de prominent aanwezige percussie. De achtergrondzangeressen blonken hier absoluut uit.
Het bijna latino-funky Abandon The Rule sloot een geweldig optreden af met een rondje ‘band presentation’. Ook hier nam Eliza rustig haar tijd om perfect op tijd te zijn om haar zanglijnen aan te vatten. Het hoeft geen betoog waarom nieuwe single Midnight Rose niet gespeeld werd. Ze haalde die aan en zei dat ze de song nog niet onder de live knie hebben. Het pleit voor haar dat ze alleen het beste wil tonen van zichzelf en de fans perfectie of iets in die buurt wil bieden. Wist ik veel dat mijn momentje nog moest komen.
Ze begroette het publiek en liet haar band ‘the rule verder abandonen’ maar vóór ze het podium verliet kwam ze naar me toe, boog zich voorover en nodigde me uit voor iets wat ik alleen maar kan omschrijven als een soort sensuele handoplegging waarbij ze me dankbaar in de ogen keek. Haar manier om mij en Barry te bedanken voor onze middle aged hips en puberaal verliefde blikken. En weg was ze. Onze droom bleef nazinderen.
