Wij waren er ook bij de tweede dag op Dranouter. Het was de dag waar iedereen hunkerde naar die mysterieuze topact: Het Beste van het Westen. Deze was aangekondigd als een onuitgegeven collectief van de beste West-Vlaamse artiesten. Of die de verwachtingen effectief konden waarmaken lees je op het eind van het artikel want er waren die dag wel meerdere hoogtepunten. De andere bands waren er niet enkel als opwarmer geprogrammeerd.
Over opwarmen gesproken, het was zaterdag al heel snel heel warm en dus was het kwestie om op tijd verkoeling te zoeken maar dat was niet evident want er stonden heel veel energetische bands op het programma.
Zo was er bijvoorbeeld Elephant Sessions op het hoofdpodium. Jan De Smet kondigde hen aan als ‘de Schotten die niet gekomen waren om liedjes te zingen’. Als hij het niet gezegd had, hadden we uiteindelijk zelf wel uitgevonden dat het een instrumentale band was maar de zang werd eerlijk waar niet gemist. Het was een kwartet bestaande uit een drummer, een kerel met een elektrische gitaar, één met fiddle (een soort viool) en – prominent aanwezig – een hele stevige man met een piepkleine mandoline (een 8-snarig instrument). Het was nog relatief vroeg en niet iedereen was al op de been, maar wie de moeite had genomen om er te staan, werd getrakteerd op een wervelend optreden. Daarnaast startte een Viking een wilde dans en ging daarmee zelfs plat op de grond.
Iemand sprak ons aan en vroeg ons te schrijven dat dit de muziek is die gesmaakt wordt door doorsnee Vlaamse boerendochters uit Dranouter en ver daarbuiten. Zo zie je maar: deze neo-trad band overstijgt genres en kan vele harten veroveren.
Wat rust en verkoeling vonden we op het Buskerpodium met de band KEUN. Keun is in principe een soloproject maar hij had een bijkomende muzikant die zich voorstelde als kenner van speciale instrumenten. Vandaag had hij een harmonium mee – (een orgel met een pomp) en een bizouki (een gitaarachtig instrument dat om goed te klinken eigenlijk vals moet worden afgesteld). Met die instrumenten en de gitaar van Keun zelf, brachten ze een soort lo-fi folk. Keun zingt werkelijk wondermooi. Zijn woorden dansen als een waterschaatser over de muziekgolven. Dit werd gesmaakt want niemand maakte aanstalten om de volgende act op het officiële programma te gaan bekijken. Het was Keun zelf die er ons attent op maakte dat Lenny en de Wespen al was gestart. “Als je hem straks ziet, zeg hem dat ik straks met hem meerijdt”, riep hij.
20 jaar, zolang zijn Lenny en de Wespen al muziek aan het maken. Het is zo een groep die wel eens een radiohitje heeft maar die toch nog niet echt hele grote potten brak. Hun muziek ligt dicht bij wat Bart Peeters doet. Grappige spitsvondige teksten en energetische folk. De programmatie in de club, met zittend publiek, was eigenlijk niet helemaal geschikt. Enkelingen sprongen recht en lieten hun lijven bewegen op de aanstekelijke toonaarden. De oorwurm Klerenkleptomaan zal nog enkele weken in ons hoofd zitten.
Volgende stop was De Cirque waar het Brusselse duo Coline en Toitoine al een eind in de set waren. Dit piepjonge duo heeft een grote aantrok bij mensen die muziek streamen. Ze hebben naar verluid al meer dan een miljoen streams. Ze staan voor een redelijk ingewikkeld concept met een zangeres en een beatmaker. De zangeres, Coline, wisselt tussen beklijvende sterke ballads en zeer energetische dansnummers. Op de dansnummers, met aangepaste lichtshow, lijkt het telkens alsof ze door de lucht wordt gekatapulteerd. Ze hebben een heel gevarieerde show en eindigen steeds met Under My Arms, een nummer over het scheren van okselhaar dat eigenlijk heel anders klinkt dan al de rest wat ze brengen.
Dadi Freyr dan, in de Chateau. Het is ook iemand die in 2020 op het songfestival in de kijker liep. Deze zanger is zowat God in IJsland. Het is moeilijk hem niet op te merken want het is een hele grote persoon. Die reuzenlengte alleen al is de moeite om te gaan kijken. Hij heeft grappige popliedjes en krijgt zeker en vast de prijs van de band met de leukste achtergrond. Het was amusant voor even, met de grappige poses en de hoge en lage stemmetjes. Zijn stem deed ons wat denken aan Rick Astley en we voelden ons echt wel ge-rick-rolled toen hij een elektroversie van de vogeltjesdans bracht.
Onze muzikale wandeling bracht ons vervolgens bij Findlay Napier, een schotse troubadour. De man brengt moederziel alleen mooie en inventieve liedjes op gitaar. Tussendoor vertelt hij verhalen van zijn omzwervingen. Zo vertelde hij dat dit nog maar zijn tweede uitstap was in België hoewel hij wel een warm hart heeft voor ons landje. De vorige keer verwekte hij immers zijn dochter na het consumeren van heel wat kriekbier. Sindsdien is hij voorzichtig met het drinken van Kriek. Een ander verhaal ging over zijn song 5th Avenue dat helemaal is samengesteld uit slogans die in reclamebladen zitten, over wasproducten en cosmetica dus. Leuk gevonden. Het publiek genoot en hing aan z’n lippen.
Op het hoofdpodium was SX Unplugged de volgende. Het optreden werd aangekondigd als het allerlaatste. Voor de Unplugged versie was de band uitgebreid met Tom Pintens (Het Zesde Metaal) op piano en gitaar, Tom Coghe (Goose) op bas. Echt unplugged was het dus helemaal niet. Het waren eigenlijk de synthesizers van Benjamin die thuis gelaten waren. Het gevolg was dat hij er een beetje nutteloos bijzat. Pintens daarentegen nam de lead in de choreografie van deze laatste dans van Stefanie als frontvrouw van SX. Tom Pintens is een excellente muzikant natuurlijk, maar hij was zo prominent aanwezig dat het doet vermoeden dat Tom en Stephanie nog meer zullen gaan samenwerken en als ze dat nu nog niet van plan zijn moeten ze dat toch echt eens overwegen. Stefanie demonstreerde aan de hand van een paar van de beste SX-nummers zoals Gold, Devotion en Black Video wat voor een fantastische zangers ze wel niet is. Het allerlaatste nummer was toepasselijk Vision. In de outro leek dat vooral Pintens, drummer Tijl en gast-bassist Tom er geen einde aan te willen maken. Stephanie pinkte nog een traantje weg en toen was het echte gedaan. Het publiek gooide met hartjes en gaf hen een overdonderend applaus.
Wij snelden naar de club want daar stond opnieuw een band die getipt werd als een ‘must see’. KALASCIMA is een Italiaanse zeskoppige band die zingt in Salento, Engels en Griko (een Grieks dialect); Ze vermengen allerlei traditionele muziekgenres met elektronica en gebruiken daarbij een hele reeks speciale instrumenten. We zagen doedelzakken, tamboerijnen in allerlei vormen, een schalmei, dunne fluitjes… In het publiek werd er stevig gedanst door mensen van alle leeftijden; heel tof om te zien. De energie van het publiek zorgde ervoor dat ze op het podium nog een versnelling hoger gingen. Onze kennis van Salento en Griko is niet goed genoeg om echt te weten waar die liedjes over gaan maar toch konden we meezingen met teksten die nog lang gaan blijven nazinderen. Sex, Drugs en Piteca Piteca !!!!
Volgende in rij moesten Tindersticks worden. Maar onze aandacht werd afgeleid door de randanimatie. We volgden de capriolen van het Feestcomité Dikkebusstraat en bleven kijken bij de zeepkistenraces. Ja, Dranouter is veel meer dan muziek alleen. Kids kunnen deelnemen aan een drumworkshop , er is een kleiworkshop waar je döner kebab in kleiversie kan maken, er zijn fanfares, gewichthef-challenges, allerlei dj ’s. Veel te veel om op te noemen.
Na deze muzikale pauze zaten we klaar voor Guido Belcanto, de man die het levenslied terug op de kaart zette. Hij zingt teksten die alleen werken als hij ze zingt. Over hoe hij verliefd is op de vrouw van de bakker of over hoe vrouwen het moeilijk hebben in het leven omdat hun borsten te groot of te klein zijn. Het publiek was deels samengesteld uit mensen die zij oeuvre echt kennen en deels uit mensen die zicht verwachtten aan een Schlagerfestival waar het bon-temps is om met de protagonisten te lachen. Van bij het opkomen werd de frèle stem van Guido dan ook overstemd met jongelui die luidkeels zijn naam scandeerden. Guido leek dat niet helemaal leuk te vinden maar liet zich niet van zijn stuk brengen en antwoordde door zeer energetische versies te brengen van liedjes als La Pasionara, De Pechstrook Van Het Leven en Spookrijder in de Nacht. Er was veel volk aanwezig en Guido vroeg of die echt wel allemaal voor hem waren gekomen. Nostalgisch als hij is vroeg hij ook om samen een sfeer te creëren zoals hij die bij de vorige passage in 2016 had meegemaakt met het liedje Na de Dood Keren Wij Weer. Er waren veel mensen ook toen aanwezig blijkbaar, want iedereen wist direct wat gedaan. Guido genoot en wist niet van stoppen want hij ging ruim over de geplande speeltijd. Erg vonden we dat helemaal niet want zo kregen we ook een reeks liedjes samen met Little Kim (Kadril). We kregen onder meer Toverdrank en een magistrale versie van De Wilde Roos ( jawel , een cover van Nick Cave).
En dan was het moment daar waar Het Wilde Westen zijn misterie ging vrijgeven. Wie maalt erom dat Rammstein en Bruce Springsteen niet kunnen aantreden in Dranouter als je zoveel kwaliteit hebt rondlopen in eigen regio, moeten ze bij Dranouter gedacht hebben. De line-up kan je echt wel een supergroep waardig noemen. Iedereen opnoemen is al bijna een artikel op zich : Wannes Capelle, Flip Kowlier, Brihang, De Dolfijntjes en de fantastische huisband met Karel De Backer, Pieter Van Buyten, Kasper Cornelus, Raf Timmermans, Peter Lesage, Marc De Maeseneer, Yves Fernandez en Filip Wauters, Stefanie Callebaut, Emilie De Roo en Sarah Vandeursen a.k.a. Kenji Minogue.
Het was een spetterende show met afwisselend nummers van voornoemde bands maar ook mash-ups van hun tofste liedjes. Met Wannes die samen rapte met Brihang, Stephanie Callebaut die nog maar eens in de verf zetten wat een oerschreew er wel niet in haar verborgen zit. Niet-West-Vlamingen zoals wij hebben zeker en vast niet alle (aangepaste) teksten begrepen, maar dat is onbelangrijk. Sara Vandeurzen sprong als Kenji Minogue zingend en scanderend in het publiek en ging crowdsurfend gewijs tot diep in de tent tot ze riep “’k Moe terug naar ’t podium”. Als allerlaatste bisnummer kregen we uiteraard ook nog Min Moaten in een hele langgerekte versie en vielen menigeen knuffelend in mekaars armen.
