November 2019. We stapten de trapjes op naar het kleine zaaltje in de Kortrijkse Départ tijdens Sonic City en we waren getuige van één van de absolute hoogtepunten van het festival. De Canadese indierockers Corridor uit Montréal speelden daar hun plaat Junior en waren over de hele lijn overtuigend.
Een paar maand later viel de wereld stil, maar kijk, een kleine 5 jaar later leeft het kwintet nog. Meer zelfs, ze stonden maandagavond in de Rotonde van de Botanique en brachten hun nieuwe plaat Mimi mee. Voor het duo Chaton Laveur uit Luik was de trip minder ingrijpend, maar hun optreden in het voorprogramma van de Franstalige Canadezen was niet minder doortastend.
De bandnaam is een woordgrapje en verwijst naar ‘raton laveur’, een wasbeer. De band maakte er dus iets katachtigs van en ze klonken ook tegelijk aaibaar met scherpe klauwen waarvoor je te allen tijde diende op te letten.
Het duo valt onder het agentschap Julia Camino van ene Damien Aresta, en alle It It Anita fans weten dat de man smaak heeft. Julie en Pierre zijn een koppel en hebben goed geluisterd naar een paar redelijk briljante bands. Ze steken hun adoratie voor Stereolab en Low niet weg en wij hoorden veel avant-garde invloeden en subtiele verwijzingen naar Sonic Youth en Blonde Redhead.
Het Luikse krautpopkoppel bracht exact een maand geleden hun debuut uit: État Sauvage. Dergelijke titel was bijna een must met hun bandnaam in gedachten. Pierre combineerde traditionele drums met een Moog-drum, een synthesizer in feite. Beide zongen alternerend en Julie wisselde constant tussen gitaar en bas, zelfs tijdens een nummer. L’homme Descend Du Songe was hiervan een mooi voorbeeld. Een rustige La Femme-achtige aanhef veranderde als Julie de zang overnam en we in een stereolaboratorium leken te stappen.
Brève Histoire d’Une Goutte De Pluie leek pure songsmederij van de hand van de broertjes Pace van Blonde Redhead en had ook een Grandaddy-flair.
Het goede nieuws is dat Chaton Laveur ons bij het nekvel beet had en de greep niet meer loste. Variatie was troef en alles wat ze deden was van een erg hoog niveau. Slotnummer Tostada werd als een nummer over ‘tartines’ aangekondigd en was pure postrock met een Thurston Moore-dreiging in de gitaarpartij. Op het einde van de avond moesten we zelfs – dit durfden we niet luidop uitspreken – erkennen dat we het optreden van Chaton Laveur het strafste van de twee vonden.
De Canadezen staken rond het voorziene startuur hun optreden in ‘corridor’.
Bassist en zanger Dominic Berthiaume was nog steeds de olijke Frans met zijn t-shirt in de broek gepropt en een petje met de gevleugelde woorden ‘peepee poopoo’. Julian Perreault op gitaar in de achtergrond, de headbangende krullebol Jonathan Robert op gitaar en als tweede stem, en drummer Julien Bakvis vormen de kern van de band. Live werd daar nog een arsenaal effecten en launchpads aan toegevoegd en die werden bediend door Samuel Gougoux. De plaat Mimi is een pak elektronischer en minder indierockend dan Junior en het werd op die manier een gezapige start. Phase IV klonk evenredig gezellig als Chris And Cosey op het bandshirt van Gougoux.
Het is ook in die méanderende ‘geluidsuitstapjes’ dat de band grossiert maar dat werkte minder dan verwacht in het eerste luik van het optreden. Beperken tot Mimi was niet aan de orde want hoe je het draait of keert, het is nu niet dat de band plots een gans andere koers vaart. Van het 7 jaar oude Supermercado plukten ze Le Grand Écart, het archetypische Junior-geluid in feite. Heel snel gespeelde indierock met zweverige zang en even nerveus als de beginjaren van B52’s. Het titelnummer van Junior volgde gezwind. De gelukzaligheid viel af te lezen van de gezichten van de fans op de eerste rijen die bijna in overdreven modus aan het dansen gingen. Het is en blijft natuurlijk erg dansbare muziek. Altijd grappig om de plankenvloer de dirigentenstok te bezorgen. Meedeinen op de houten golven was de enige optie.
Caméra moet zowat het laatste nummer geweest zijn uit het rustig aanvangsgedeelte. De band wist perfect hoe de set op te bouwen en het is vooral als Berthiaume zich over de basgitaar kromde dat het sein gegeven werd om het verschil te maken in het tweede luik van het optreden.
Ondertussen stond Pierre van Chaton Laveur ook mee te ‘viben’ in de eerste gelederen. Luide kreten en veel animo bij de eerste seconden van Topographe. Het blijft een onweerstaanbare indierocker met de haaks op de nerveuze gitaren hangende ijle gezangen. Het waren de prijsduiven van Junior die in het heel gedreven laatste stuk met de publieksprijs gingen lopen.
Goldie en haar vrolijk makende huppeldepupmelodie leken wel de soundtrack voor een masterclass late evening aerobics bij een paar Corridorianen. Toen Dominic het laatste nummer aankondigde was er weinig discussie mogelijk. Een paar Domino-kreten uit de zaal werden met een droge en kordate “exacte” bekrachtigd. Het is wellicht het meest typische der typische Corridor-nummers met een extreem hoog gehalte Franse pop in de aanbieding. Wij dachten op dat moment vooral “jammer, nu ze net op toerental gekomen zijn houden ze ermee op”. De band kwam nog een keertje terug en hierbij eiste Robert de hoofdrol op.
Hij had al een paar keer de ons onbekende sport ‘komkommergooien naar de zanger tijdens een concert’ uitgeoefend. Kwajongens die Canadezen!
Het slotnummer van Mimi bleek uiteindelijk ook het eindpleidooi van de avond. Pellicule werd tot twee keer toe bewust foutief ingezet door Robert en uit schrik voor een komkommerboemerangreactie gedroeg hij zich finaal wel en werd het zweverige slot op de deur aangebracht. We waren deze keer natuurlijk niet verrast maar finaal hadden we een licht hongertje dat 5 jaar geleden wel gestild bleek na hun optreden. Corridor blijft natuurlijk wel dat type band waarvoor je concertzalen blijft afschuimen maar ze moesten hun tenen zeker uitkuisen want de wasbeer uit Luik is van nature een Noord-Amerikaans roofdier. Ze waren dus verwittigd.
CHATON LAVEUR : instagram – facebook
CORRIDOR: instagram – facebook