De Botanique had een avondje Franse chanson in gedachten om de herfstachtig aandoende regendagen draaglijk te maken. Wij houden wel van een streepje Frans lied, we zijn de afgelopen jaren steeds vaker de grens van onze zuiderburen auditief overgestoken want er komt veel talent uit het land van Macron. Wat we ook graag doen is ons laten verrassen en of we verrast werden, amai! Top of the bill was de nog geen 28-jarige Française Adé en we hadden haar solo debuut Et Alors! beluisterd en we waren gematigd gecharmeerd door wat we inderdaad als typisch chanson met bedwelmende stem konden omschrijven. Bleek dat de jongedame op het podium van de Orangerie uit een ander wijnwatje had getapt, we leggen hieronder haarfijn uit hoe dat zo gekomen is.
Eerst genoot een zekere Orlane onze verdiende aandacht. Ook zij wist ons enorm te ‘surpriseren’. Orlane Willems is 24 jaar en net afgestudeerd in de geneeskunde, dacht er even over na en besliste dan om vol voor de muziek te kiezen. Alles ok met jullie, meneer en mevrouw Willems? Ze vatte post achter een piano en begon breekbare pianosongs te zingen met een stem om stil van te worden. Vaak dachten we aan de warme klanken van Charlotte Fôret en dat is niet vergezocht want net als haar wist Orlane The Voice Belgique overstag te doen gaan in 2021. Een gedurfde keuze om dit te doen voor een uitverkochte zaal. Ze bracht nummers van haar ep Prisme die pas rond de zomer verschijnt. Hoe gedurfd? Jazeker gedurfd want de nummers zullen op plaat full body klinken maar in de Orangerie klonken die intiem en akoestisch.
Prison Doré en Á Quoi Tu Penses weerspiegelden als het ware het thema van de ep waarop elke song thematisch een andere kleur heeft, vandaar dus de titel Prisma. Orlane koos dan even voor een intermezzo op akoestische gitaar. Plus Beau ging over een liefdesverhaal dat nooit had plaatsgevonden en afsluiter Minuut werd aangekondigd als ‘exclu exclu’want het zal de ep niet halen en was kakelvers. Ze bewees ook nog dat ze kon rappen, iets wat ze duidelijk graag deed. Het gaf een beklijvend effect op het grote podium. We zagen de enthousiaste gitariste zie ze daadwerkelijk is, de ene hiphoplijn na de andere trekken . Het zelfvertrouwen waarmee Orlane het podium en de zaal naar haar hand wist te zetten was prachtig om zien. Onthou de naam en de stem, niet zo makkelijk voor wie er niet bij was, want van Orlane gaan we de komende maanden nog wel horen. We kijken nu al uit naar de ‘full band experience”.
Et Alors? Et maintenant? Waarom stond het podium vol lichtapparatuur en bezaaid met gitaren? De plaat van Adé is toch een aangename collectie Franstalige pop? En waarom was de Orangerie uitverkocht en stonden veel ouders met jonge kids – school op vrijdag is zo overroepen blijkbaar – te popelen om hun heldin te zien optreden? Adélaïde Chabannes de Balsac is de volledige naam van de Française en ze is in Frankrijk onmetelijk populair want ze was de zangeres van de hippe band Therapie Taxi. In 2019 was die band één van de headliners op het immense Garorock Festival in Marmande, één van de grootste festivals bij onze zuiderburen. Ze deelden die dag de headlinerstatus met Sum41. De andere dagen waren dat Angèle, Interpol, Roméo Elvis, Christine And The Queens en Macklemore. Adé is dus gewend om op te treden voor tienduizenden fans en dat straalde af op de setindeling, haar podiumprésence, uitstraling en ook de erg omvangrijke lichtshow.
Moeilijk in te schatten of de passage in de Orangerie één van de kleinere podia is waar ze zal opgetreden hebben dit jaar, in ieder geval kunnen we aannemen dat veel Fransen de grens waren overgestoken voor dit ‘intieme’ concert van de dame die later dit jaar zal optreden op het Ronquières Festival naast Indochine. Feit is dat het kwintet er vol wilde voor gaan. We telden zeker tien koperen lichtkoepels, een handvol regenboogspots en een waaier aan stroboscopische lichtpilonen. Drie gitaristen (met elk een paar extra gitaren rond zich verzameld) en een drummer deden vooral het ontbreken van synths en keys opvallen. De band begon te spelen en een groot lichtpaneel dat het woord ‘Adé’ vormde zorgde meteen voor veel sfeer in de zaal. Sunset bracht de juiste setting voor de lichtkoepels en de feestelijke entrée van dé ster van de avond. De popsongs kregen door de nooit overdreven gitaarsound wel een leuk rocktintje en dat maakte dat dit optreden van Adé méér leek op de sound van Therapie Taxi dan op haar solo songs.
Net als opener Sunset was Solitude Imprévue vintage Franse pop gekruid met een extra dosis gitaarpit. Na Insomnies, een heuse pianoballade op plaat, liet Adé noteren dat het nu wel afgelopen was met stilstaan en dat ze zich niet alleen in het zweet wilde dansen. Omhoog dus dat tempo! Tijdens het contradictorisch getitelde Les Silences werd de partysfeer opgefokt door de talloze licht-armatuurkes en de bandleden die nadrukkelijk in de frontlinie show kwamen verkopen, je kent dat wel, vlak voor de zangeres postvatten en door de knieën gaan en dat soort obligate fratsen. Werkt altijd als een devoot publiek al per definitie half in zwijm aan het vallen was. Het is deel van het verhaal dat ze op het podium schreef, en het is wat zo een optreden ook nodig heeft. Het vormde hoe dan ook de aanzet voor een zinderend slot van de reguliere set. Adé klonk geweldig in het meebrulnummer Side By Side waarvoor het publiek eerst een paar simpele handbewegingen diende in te studeren. Aan het eind van dit redelijk onweerstaanbare nummer gingen een paar honderd handen de lucht in en kregen we op gitaar al vleugjes country te horen.
Waar Therapie Taxi vooral bewoog richting electropop, schuift Adé solo meer op richting countrypop. In de clip bij Q speelt ze als een stoere cowgirl mondharmonica en live klonk “alors mêle toi d’ton cul, ouais” eerder zomers fris dan een ‘mind your own business’ statement te vormen. “Être un cowboy peu importe, quand je suis faible, je suis forte” klonk het in Avec Des Si. Dit was onversneden countryrock met een heerlijke groove. Adé was al het publiek ingedoken om dan na het nummer de coulissen in te duiken. Geen mens die geloofde dat het hier zou bij blijven en dat klopte ook. De bisreeks was een ode aan haar favoriete genre, American country. De hoes van de plaat spreekt wat dat betreft boekdelen. De rode bandana’s aan de merchtafel evenzeer. Een gezellige in sfeervol licht badende akoestische medley met alle muzikanten rond haar verzameld en Adé zingend met mondharmonica vormde een leuk intermezzo. Wij zaten geen moment te wachten op haar interpretatie van Joline maar bij een in popmuziek geïnteresseerd publiek ging dat er in als zoete broodjes.
Niet onverwacht werd het spektakel afgerond met publiekslievelingen Tout Savoir en Si Tu Partais. Vooral dit laatste nummer is met de stevige americana toets en Adé’s feilloze stembanden echt wel één van die zoete broodjes. Muzikaal zijn we niet over de hele lijn mee met haar countryverhaal, maar Adé weet wel hoe een rockshow dient te worden opgevoerd, heeft er het zelfvertrouwen, de stem en best wel de songs voor. Een zangeres met bezweet voorhoofd en kletsnatte haren dwingt sowieso ons respect af, dat heet immers ‘er vol voor gaan’. Het publiek verdrong zich drie kwartier lang voor de merchandise waar posters, cd’s en vinyl gehandtekend en met een selfie afgerond aan de fan werden gebracht. Toen we haar vroegen of ze niet verbaasd was door de uitgelaten respons van de fans keek ze ons verbouwereerd aan en antwoordde “mais non, c’est toujours comme ça”. Nu al een superster in hart en nieren, maar in Vlaanderen vooralsnog onbemind. Tot op heden kenden we Adé alleen maar van dat cantusliedje: Grüsst mir die Lore noch einmal, Ade, ade, ade….. Bier drinken wordt nooit meer hetzelfde!
