Tekst: Marc Bussens
Foto’s: Erik Jansens
Het is exact veertig jaar geleden dat het synthpopduo Eurythmics, opgericht door de Schotse Annie Lennox en de Brit Dave Stewart, internationaal doorbrak met de monsterhit Sweet Dreams (Are Made of This), afkomstig van de gelijknamige lp. De rest is muzikale geschiedenis. Een afdoende reden voor de legendarische songwriter, producer en veelzijdige muzikant Dave Stewart, om wereldwijd te touren met een wervelende show ter ere van de mijlpaal die Sweet Dreams beslist was, onder de wel heel duidelijke en toepasselijke titel ‘Eurythmics Songbook: Sweet Dreams 40th Anniversary Tour’.
Gisteren streek Mister Stewart neer voor een gig in de concertzaal La Madeleine, hartje Brussel. De gezellige zaal was goed gevuld door hoofdzakelijk jong actieve gepensioneerden die in afwachting van het optreden, in kleine groepjes onder elkaar gezellig keuvelden bij het nuttigen van een fris biertje. Na het alom gekende academisch kwartiertje, verscheen de band van Stewart, zonder veel tromgeroffel, op het podium. Een volledig vrouwelijke groep zo bleek. Van Stewart echter geen spoor. De drie leadzangeressen openden het optreden met een vrij softe medley Never Gonna Cry Again. Dat deden ze duidelijk om het publiek af te toetsen en de stemmen op te warmen. Toen de achtkoppige liveband vervolgens de veel betekende This City Never Sleeps inzette, kwam Stewart vanachter het drumstel – in zijn gekende, rustige stijl, gekleed in een glinsterend zilveren pak en zijn kenmerkende trilby – het podium opgewandeld onder luid applaus van het enthousiaste publiek. Echter, zonder Annie Lennox (ze tourt niet meer en is drukbezet als politiek activiste) aan zijn zijde. Met “bonsoir, bonsoir” (wellicht het enige woord Frans dat Stewart kende) gaf hij het startschot van wat hij het beste kan: een sterke show neerzetten en het Eurythmics Songbook ijzersterk live naar het podium brengen.
In een niet spectaculaire, maar functionele regenboogbelichting, volgden de klassiekers uit de mega-succesvolle Eurythmics-discografie in een hoog tempo elkaar op, waaronder prachtige uitvoeringen van Here Comes The Rain Again, I Love You Like A Ball And Chain, When Tomorrow Comes, Who’s That Girl en Thorn In My Side.
De goed geoliede show werd even stilgelegd voor een van de weinige bindteksten die Stewart ten beste gaf, om de song I Saved The World Today in te leiden. Hij noemde het een van zijn lievelingsnummers, maar betreurde dat het omwille van de huidige, precaire en chaotische tijd waarin we leven, nog altijd bijzonder actueel is. Een statement die meteen door het publiek verbaal werd onderschreven. Het innig lied werd empathisch en oprecht door het merendeel van de aanwezigen ingetogen meegezongen.
En de hits bleven maar komen want het Eurythmics Songbook is uiteraard rijkelijk gevuld met prachtige oorwurmen. We hoorden vooral fantastische prestaties van de drie leadzangeressen: de rijzige en heel lenige RAHH (de voormalige achtergrondstem voor Liam Gallagher), Vanessa Amorosi (die optrad tijdens zowel de openings- als slotceremonie van de Olympische Zomerspelen in Sydney) en Kaya Stewart, die vader Stewart trots introduceerde als zijn dochter en de peetdochter van Annie Lennox. De drie sterk vocale kariatiden waren ontegensprekelijk de sterren van de avond. Ze mochten elk individueel een aantal songs vertolken en bewezen uitvoerig hun enorme talent. Na iedere song wierpen de zangeressen kushandjes naar het publiek dat op zijn beurt anticipeerde met spontaan en welgemeend gejuich en handgeklap uit appreciatie voor hun geweldige zangbegaafdheid. Hoewel de drie sirenes er beslist in slaagden het publiek te verleiden met hun hemelse stemmen, misten wij toch de scherpe en uitmuntende stem van Eurythmisch-boegbeeld ‘La Lennox’. Ook de overige bandleden lieten zich regelmatig opmerken. Zo genoten we heerlijk van Indiara Sfairs kunnen op de mondharmonica, dat sommige songs wat meer bluesy liet klinken en de soepele saxofoon, een instrument dat zo synoniem is aan de jaren 80.
De band draaide intussen op volle toeren en girlpower spatte van het podium. Ondanks de bescheidenheid van de enige man op de bühne, was het toch maestro Stewart zelf die de groep (onopvallend) leidde, het publiek regelmatig trakteerde op aanstekelijke riffs onttrokken aan het Eurythmics-magnus opus en zeker voldoende de ruimte gaf aan de girls die rond hem kronkelden als jonge muzen. Hij genoot als 71-jarige zichtbaar van de feminiene-vibes.
Ontroerend was het zeker wanneer dochter Kaya de dijk van een song There Must Be Missing An Angel (Playing With My Heart) warmhartig bracht als ode aan haar vader die ze liefdevol aanraakte en blijkbaar symbolisch aanzag als de engel uit de songtitel. Een kus op de wang en een warme knuffel was Stewarts gemeende antwoord na deze muzikale en familiale lofzang. Opmerkelijk doch heel doeltreffend was de keuze voor When The Day Goes Down, een traag en droevig nummer. Niet panikeren, meldde Kyara die de song voor haar rekening nam, want hierna wordt het alle remmen los. En ze hield woord, want When The Day Goes Down, was inderdaad de spreekwoordelijke kalmte voor de storm, want in een ruk trakteerde de intussen hechte band lustig op Missionary Man en Would I Lie To You. En jawel, La Madeleine ging uit het dak. Vervolgens kondigde Stewart aan dat iedereen vrij mag kiezen, wie en wat hij of zij is en dat iedereen zich vrij moet kunnen uiten en daarop knalde de anthemische suffragette-hit Sisters Are Doin’ It For Themselves uit de boxen. De zaal bleek plotsklaps te klein, iedereen brulde de tekst mee, oplichtende slimme telefoons domineerden het feest en hier en daar werd er stevig gedanst. Stewart en zijn entourage was erin geslaagd om aan te tonen dat hun 40-jarige jubileumtournee, bulkt van Eurythmics-knallers die vandaag nog net zo fris en actueel klinken als toen ze hielpen een tijdperk te definiëren. Uiteraard dwongen de uitgelaten fans een bis af en natuurlijk stuurde Stewart iedereen naar huis met een stomende versie van Sweet Dreams (Are Made Of This). Een indrukwekkende finale. Wie er gisteren niet bij was, heeft de unieke kans om een ongelooflijke catalogus van genre-overspannende muziek, gebracht door puur talent van wereldklasse, gemist. Afwezigen hebben altijd ongelijk.
