Emy Kabore heeft een hele weg afgelegd, van haar intieme ep in 2018 tot de weergaloze single Inconvenient die ze dit jaar met haar band uitbracht. Met een vleugje jazz, tonnen soul en vooral pure overgave sleurt ze je mee in haar draaikolk aan emoties, verscheurd tussen de hunkering naar intimiteit en het verlangen naar die ene geliefde met wie je alles deelt. Hoe dat live allemaal klinkt, zouden we ontdekken op Les Nuits Botanique.
Eerst is het de beurt aan Moli. In maart verraste zij met zeven aanstekelijke nummers die even dansbaar als doordacht zijn. Dolenthousiast heet ze de zaal welkom, voor ze een jazzy opener inzet, geruggensteund door haar twee muzikanten. Moeiteloos wisselt Moli af tussen een snedig stemgeluid en engelengezangen, maar het nummer zelf lijkt op te bouwen naar een climax die nooit komt. Pas vanaf de tweede halte op de setlist toont de Belgisch-Brits-Berlijnse hoe je liedjes componeert die op het juiste moment ontploffen. Bij Cloud No 9 is de sfeer compleet en krijgt ze de zaal aan het dansen.
Moli is niet bevreesd om bekentenissen uit haar privéleven met het publiek te delen. Ze heeft de onhebbelijke gewoonte facetten van zichzelf te willen veranderen voor andere mensen, wat uitmondt in een wervelend, onweerstaanbaar en onvergetelijk Shapeshifting. Ze overdenkt alles te veel, vooral voor het slapengaan, wat haar inspireerde tot Insomnia. Na een handvol dates werd ze geghost en vroeg ze zich af of het haar fout was, waarover ze zingt in Something I Said. Dit was Moli’s eerste optreden in haar geboorteland (en de eerste keer dat haar ouders haar op het podium zagen), maar ongetwijfeld niet het laatste.
Dan kondigt een funky ritme de komst van Emy aan. Rond de stem van de zangeres is een band gebouwd, en die mediteert en explodeert mee tot op het bot. Dat is het duidelijkst tijdens prijsnummer Inconvenient, dat gerust nog minuten (of uren, of dagen) had mogen doorgaan. Het is de eerste keer in lange tijd dat Emy optreedt voor een publiek dat niet moet blijven stilzitten, dus verzoekt de zangeres ons vriendelijk om dichterbij te komen. Wat we uiteraard doen.
“Ik ben een periode op zoek geweest naar mezelf”, vertrouwt Emy ons toe wanneer ze op de rand van het podium gaat zitten. “Maar je verandert ook voortdurend, dus ik weet niet of daar echt een antwoord op bestaat.” En ze is vertrokken voor een intiem nummer, enkel gedragen door haar stem, de piano van Anthe en de gitaar van Brian Bogaert. Zo dicht ben je als publiek nog nooit bij de optredende artiest geweest. Emy is zelf tot tranen toe beroerd wanneer ze weer rechtkrabbelt, maar het schouwspel gaat altijd verder. Alsof ze dit alle dagen doen, zet de band het kolkende See What’s Real in.
“Dit is een nieuw nummer”, is al wat Emy hoeft te zeggen om je reikhalzend te laten uitkijken naar een album van dit vijftal. “They’re fucking crazy”, zo looft de zangeres haar muzikanten, en waanzinnig zijn ze zeker. Met een aanstekelijk ‘Move on!’ brengen ze de zaal nogmaals in vervoering. Geen wonder dat die luidkeels smeekt om meer wanneer Emy en haar gevolg van het podium verdwijnen. De klaterende klanken van het bisnummer geven alleen maar zin in nog meer. Deze groep heeft een samenstelling ontdekt waar we maar al te graag verslaafd aan zijn.
