En bij deze is ons festivalseizoen geopend! Sommigen zien het meteen groots, maar voor ons begon het op het sfeervolle Egmont Rock in Zottegem, met veel sympathieke langharigen en nog meer t-shirts van Channel Zero.
De Brugse/Oudenaardse band Rayvox opende met een female fronted rockband die meteen voor een ‘leuke namiddagsfeer op het festival’ zorgde. De energieke zangeres Emmely Brion rockte er op los met zwoel klinkende zang, die de hoge noten soms leek te mislopen, maar overigens wel stevig in haar high-heeled-boots het podium innam.
Hammeramp gaf ons meteen wat we van een metalband verwachten: een gitarist die zijn lange lokken rondzwiert! Maar vooral ook sterke vocals die zowel de ‘chantings’ als de ‘screamings’ knap lieten uitkomen. Diep roffelende drums en een denderend knap spel van de leadgitarist, terwijl de krachtige bassist ook voor een sterke tweede stem zorgde. Voor het eerst krijgen we hun nieuwste nummer Stick & Stone te horen. Een vrij klassiek geluid met verve en verrassend hoge jumps van de dankbare zanger gebracht.
‘Rock ’n Roll is dead’ klinkt het daarna op het podium. Het is nog maar amper gezongen en Ironborn ontkracht de stelling meteen. Deze rock- en metalband bracht onder andere ook een nieuw nummer (een echt ‘headbangerke’, zoals de zanger aankondigde), het nummer 1568, dat zowaar gaat over de laatste uren van graaf van Egmont die reflecteert over zijn leven met de nakende dood in het achterhoofd. Afsluiten deden ze met het heerlijke Never Aagain, eentje dat luidkeels meegebruld werd.
Wanneer 70’s Tush op het podium verscheen, kondigde zanger Sven Vande Neste aan dat zij iets helemaal anders zouden brengen. En ja, deze keer geen metal. 70’s Tush bracht stevig klinkende seventies rock ’n roll en vuile blues. Dat het podium gevuld is met Belgisch talent van de bovenste plank is meteen duidelijk: het lijkt de band geen enkele moeite te kosten om te doen wat ze doen. Met passie, flair en duidelijk veel plezier nemen ze het publiek meteen mee in een laaiende show. Er wordt gedanst, liefjes worden de lucht in gestoken, er rollen tranen en er wordt gezoend tijdens ‘slowkes’. Pompende drums, psychedelisch snaarwerk van een uitstekende gitarist met flair en vocals die ook hier aan Trent Reznor doen denken. En die vergelijking maken we niet enkel op basis van Svens timbre: Johnny Cash deed het en onlangs ook onze Belgische Doganov. Het hoogtepunt was voor ons absoluut de Nine Inch Nail-cover van het nummer Hurt.
Een publiek dat vooral uitkeek naar Channel Zero… wel, daar zaten behoorlijk wat Metallica-fans tussen! Magnetica (één van de weinige coverbands die we wél goed vinden) zorgde er voor dat de ene na de andere Metallica-hit de tent vulde. Een vurige show, die van de eerste tot de laatste noot boeide en de eerste pit van vanavond deed ontstaan bij klassiekers als Seek And Destroy en Master Of Puppets.
Zo gelukkig als frontman Franky De Smet-Vandamme eruit zag om opnieuw eens in zijn ‘hometown’ te spelen, zo ongelofelijk sterk en leuk was het optreden dat volgde. Channel Zero nam zijn publiek vanavond dicht bij zich. Immer sympathieke Mike Doling, die bijgestaan wordt door de al even sterke gitarist Christophe Depree, deelt opnieuw graag zijn fles Jack Daniels met de fans op de eerste rij en staat op een bepaald moment zijn gitaar af aan een twaalfjarige held die het zomaar even vlekkeloos van hem overneemt. De blik van Franky, die na ieder nummer opnieuw beseft dat hij de helft van de mensen in de zaal kent, was heerlijk. Bassist Tino De Martino en drummer Seven Antonopoulos zijn op muzikaal vlak twee van onze favoriete artiesten. Sterke, vastberaden drums en bassen gegarandeerd met deze twee heren. De hoogtepunten waren voor ons zonder twijfel Black Fuel, Energy en HEEEEEELP!!!!!
Rayvox: Facebook / Vi.be
Hammeramp: Facebook / Vi.be
Ironborn: Facebook / Website
70’s Tush: Facebook / Website
Magnetica: Facebook / Website
hannes Zero: Facebook / Website
