Het was rond 21u dat we ons op zaterdag 9 september aanwezig meldden in Oostende. Der Klinke zou om 22 uur starten met hun optreden en professioneel zoals we zijn, komen we graag wat te vroeg aan op de plaats van het gebeuren (én de rij naar de bar is dan wat minder lang).
Ondanks het feit dat de vele optredens, lezingen, debatten, biertenten, etc… wijd verspreid lagen over de gehele paardenkoers (het eigenlijke festivalterrein) was het toch nog broeierig heet. We moesten ons begeven naar de tent met de naam West-Vlaanderen en eens daar aangekomen steeg de temperatuur zelfs nog wat.
Er werd wat gemorreld met licht en geluid maar we konden vaststellen dat Geert Vandekerkhof, Marco Varotta, Sarah Parmentier en Sam Claeys er zin in hadden. Er was wat stress maar er was ook tijd voor een grapje en een lach.
Rond 22 uur begon de tent vol te lopen en het was nog heel even wachten tot de dj uit de tegenover liggende tent er mee ophield. Maar om 22.07 uur ging het optreden van start.
Met Curtains werd de start gegeven aan een energieke kickoff die het hele optreden zou blijven opbouwen. Net als de temperatuur. Maar dat wisten we toen nog niet.
The Shallow Shadow, Someone Who Smiles en Still Alone werden als vuurpijlen afgevuurd op het publiek. Warm of niet, de mensen amuseerden zich en de houten vloer hobbelde mee onder de vele stampende en dansende voeten. Gelukkig zaten we in Oostende, zeemansbenen helpen op zo’n moment echt wel.
Na The Doll was het tijd voor You’re Looking Good In An Elevator. Zonder Sam Louwyck deze keer maar het nummer werd vakkundig in onze gezichten geparkeerd.
Geert trok zijn kostuumvest uit, Marco ging backstage op zoek naar een handdoek, Sarah stak haar haar op en Sam zocht ergens een fris pintje. Het was intussen zweten, bakken en braden. Iedere chef-kok zou op zo’n moment de kookplaat wat minder hard zetten maar dat gold niet voor Der Klinke. Zij bleven chef in hun eigen keuken.
Zij hadden een uur speeltijd gekregen en dat gehele uur zou worden gevuld zoals het hoort: luid, strak en een feestje waardig.
Als extra bakboter knalden ze er Facing Fate, All The Right Wrongs en Dance of Liberty tegenaan.
Het was puffen en zweten en we hoorden overdag op de radio dat we beter binnen bleven met zo’n temperaturen en beter geen inspanningen deden maar Der Klinke luistert duidelijk naar een andere zender.
Het publiek werd opgezweept, wat ook feilloos lukte, en de tent veranderde in complete waanzin bij het nummer Facts Of Life.
Geert en zijn muzikanten keken naar elkaar, ze begrepen niet echt dat ze het publiek in deze omstandigheden tot zo’n uitgelatenheid konden overtuigen. Meermaals bedankten ze het publiek hiervoor.
Toen kwam de organisator zich moeien en meldde dat er nog tijd was voor één nummer. Maar Geert moet ooit handel hebben gedreven op vlooienmarkten of in obscure garageboxen aan het Falconplein te Antwerpen in de gloriejaren, want in geen tijd ging de organisatie akkoord met nog twee nummers.
Die 30 seconden onderhandelen waren welkom voor het publiek om het zweet van gezichten, van kale hoofden en van onder borsten te vegen.
Met Las Fabricas werd het voorlaatste nummer ingezet en gelukkig was iedereen wat van het meeste zweet ontdaan want er werd nu zelfs gecrowdsurfd en de hele tent daverde op zijn grondvesten. Je zou denken dat zo’n paardenrenbaan wel wat kan hebben als het gaat om ritmisch getrappel maar we zijn toch blij dat er geen belangenvereniging bestaat die opkomt voor de rechten van paardenrenbanen.
Als allerlaatste nummer gooiden ze het over een andere boeg. Een cover van niemand minder dan TC Matic. Als eerbetoon aan Arno, in Oostende door Oostendenaar Geert Vandekerkhof. Veel dichter zouden we die avond niet geraken bij Arno.
En dan nog met een niet zo evident nummer White Rhytm. Van de allereerste dubbelsingle White Rhythm / Femme Femme / Modern Noise / Take it Easy van TC Matic. En daar zie je dan hoe kwaliteit komt boven drijven. Uiteraard spelen ze hun eigen nummers strak en compleet juist maar bij deze cover zie je dat Der Klinke echt wel van een hoog niveau van jetje staat te geven.
Als laatste wapenfeit gooide Sam zijn basgitaar aan de kant en dook ook crowdsurfend het publiek in…
Een hele tijd nadat de laatste noot weg deemsterde en onze buizen van Eustachius terug opgelucht konden ademhalen, zaten we nog steeds verslagen waar we onze avond begonnen. We kwamen niet verder dan what the fuck en what the hell…
Wat een vier klasbakken zijn deze mensen toch. Onderschat geen enkele van hen. En samen vormen ze een band die om God weet welke reden nog niet echt is doorgebroken. Niet hier noch in het buitenland. Maar je zou denken dat het toch eens moet gaan gebeuren?
We zagen hen nu al meermaals, zowel op grote podia als kleine, en iedere keer is het feest. Gelukkig horen we hen nu en dan al eens passeren op Willy maar dat zou veel meer mogen. En voor Studio Brussel is dit te afwijkend van de songs die ze daar tegenwoordig de revue laten passeren. Hoe jammer is dat. Te zeggen: voor ons. Want zelf spelen ze alsof ze door en wesp zijn gestoken en de hitlijsten aanvoeren in verschillende werelddelen. En terecht!
Ga hen zeker bekijken als je er de kans toe krijgt!
Concertagenda Der Klinke
Der Klinke op Facebook
