Dead Man Ray is terug! De aankondiging kwam eind 2018 uit het niets en meteen werd dat dé come-back van 2019 genoemd. Eerst werd een show in de AB aangekondigd en die verkocht direct uit. Dan kwamen er wat try-outs en je raadt het al – die verkochten ook uit. De eerste try-out had plaats in de 4AD in Diksmuide. En verdoeme moet Daan gedacht hebben, daar was ook nog een kerel bij die prompt nota’s begon te nemen – want jawel wij waren ook van de partij.
Dat feestje wilden we voor geen geld ter wereld missen. Hier werd belpopgeschiedenis geschreven want dit was de eerste keer in 15 jaar dat de kornuiten van Dead Man Ray samen op een podium te zien waren. Dead Man Ray dat zijn Daan Stuyven, Rudy Trouvé, Elko Blijweert, Karel De Backer en Wouter Van Belle. Naar huidige normen is dat zowat een Belpop supergroep.
Even na 20u30 was het moment aangebroken. Wouter nam plaats achter de Moog, Elko gorde zijn gitaar om en ordende een stapel teksten en regie aanwijzingen, Rudy ging zitten op een stoel achter een soort mini-keyboardje en Karel achter de drums. Daan nam zijn gitaar en ging voor de micro staan. Nog voor hij een woord kon uitbrengen, sprong Trouvé op om iedereen te verwelkomen en te waarschuwen: “We gaan vanavond vier oude nummers spelen en dan de nieuwe plaat en ja we zijn wat zenuwachtig. ’t Kan zijn dat er nog wat misgaat, gene paniek.” Daan op zijn beurt begon met zich te excuseren omdat de nieuwe plaat er nog niet was maar vertelde meteen ook dat ze er met hart en ziel aan gewerkt hadden.
Starten deden ze met Chemicals, zowat het bekendste nummer uit Berchem. Instant werden we teruggeflitst naar dat moment waarop we die fantastische plaat voor het eerst hoorden. Het nummer was het perfecte visitekaartje. Geen twijfel meer : ze zijn helemaal terug. Na afloop van de opener hoorden we Wouter opgelucht ademhalen: “De kop is eraf.”
Uit Trap kregen we het experimentele Brenner met een supercreatieve Trouvé die al die geluiden live zat te produceren. Uit Marginal kregen we het ongrijpbare Kind & Gezin. Een gimmick waarvan we nooit hadden durven dromen dat we dit ooit live zouden horen. Het laatste oude nummer was Landslide uit Cago. Daan vloekte even binnensmonds: “Damn dit is een keimoeilijk nummer”. Moeilijk of niet, het klonk prachtig. Eén nummer maar uit elk van die meesterwerken, meer zat er dus niet in.
Maar goed, we waren gewaarschuwd en natuurlijk vooral benieuwd naar de nieuwe nummers. En neem het van ons aan, dat zit heel erg snor. Bij de eerste nummers Monochrome en Half Inch Ice ging het wat moeizaam, maar vanaf The Waving Sound was het nergens meer aan te merken dat dit eigenlijk maar een try-out was. We waren getuige van een toffe bende die ogenschijnlijk wat aan het jammen waren maar wel het ene na het andere toffe nummer uit de mouw schudden. De sfeer was jolig. Als wanneer een aantal kameraden elkaar terugvinden na lange tijd en grapjes uithalen. Rudy ontpopte zicht tot grapjas eersteklas met rake opmerkingen over de liedjes en speelse geluiden: hij speelde onder andere gitaar met behulp van een automatisch windmolentje.
De plaat is nog niet uit maar de nummerlijst is wel al beschikbaar. Opvallend was dat ze de nummers in een andere volgorde brachten dan op de plaat. Het nummer per nummer verslag laten we over aan de collega die de plaat bespreekt, maar een aantal ervan willen we nu al met stip vermelden.
Eén van de hoogtepunten was The Ladder, een super dansbaar lied, niet in minst door de fantastische synth geluiden die Van Belle uit zijn Moog toverde. Daan heeft iets met ladders vertelde hij: “Ze boezemen me angst in maar uiteindelijk klim ik er toch op”. Een ander interessant nummer was Middle Aged Men dat gaat over de gemiddelde leeftijd van de fanbase. Op de plaat wordt de parlando op dat nummer blijkbaar verzorgd door Plastic Bertrand (!) – zeker iets wat we ook eens in de studioversie willen horen.
Opvallend is dat sommige liedjes heel complex in mekaar zitten. The Flock is zo een nummer. Daan liet hier trouwens ook vallen dat het een moeilijk nummer was om te spelen. Rudy was er als de kippen bij om te zeggen dat hij er toch niet aan ging ontsnappen. De wisselwerking tussen die twee is aandoenlijk.
De andere muzikanten zaten allemaal een beetje in hun eigen wereld, super geconcentreerd wellicht. Elko liet zijn gitaarkunsten een paar keer zien. Wat een virtuoze gitarist is dat toch. Bij Blisters en Take & Give bijvoorbeeld was hij het die alle aandacht naar zich toe trok met huilende gitaarsalvo’s.
Als toegift kregen we eerst de single Out, een eerder kalm nummer dat ook de ep stond. Het klonk heerlijk laid-back en deed wat denken aan Daniel Lanois. Het laatste nieuwe liedje was Millionaire, opnieuw een furieuze track dat ons bij de nekharen greep. Na die twee nummers gingen ze van het podium, maar Wouter bleef nog wat zitten want er stond nog één song op de playlist. Enkele minuten later speelden ze Copy Of 78, een oudje uit Berchem.
Dit was een heel blij weerzien en we kijken er al naar uit om de mannen nog eens live bezig te zien.
De komende maanden gaat dat zeker lukken want na de zalen gaan ze ook langs de festivals:
02/04 – Geruis @ Belgica Bis, Dendermonde
19/04 – De Harmonie, Oudenaarde
20/04 – Mimuze, Kalmthout
25/04 – AB , Brussel
13/07 – Rock Herk
02/08 – Dranouter
