The Chameleons was een legendarische post-punk band uit Middleton, Manchester. Ze beleefden hun hoogdagen in de jaren ’80 met albums als “Script Of The Bridge”, “What Does Anything Mean? Basically” en “Strange times”. En het moet gezegd, hoewel ze van erg grote invloed waren (en nog steeds zijn) op vele andere muziekgroepen, zijn ze één van de meest onderschatte bands uit die periode.
Na een split in 2003 kwamen zanger/bassist Mark Burgess en drummer John Lever in 2009 terug samen om onder de naam ChameleonsVox hun vroegere repertoire spelen. In 2013 brachten ze zelfs nog een EP uit.
Naast Burgess bestaat de huidige line-up uit Neil Dwerryhouse en Chris Oliver als gitaristen, en op de drums Yves Altana een Corsicaan die reeds lange tijd in Manchester verblijft.
De opkomst tijdens het optreden in Het Depot te Leuven bleef heel onterecht redelijk beperkt. Het publiek bestond voornamelijk uit een horde trouwe en heel toegewijde fans die weer opnieuw konden genieten van een uitstekende live performance zoals we stilaan van deze band gewoon zijn.
Al van bij het eerste nummer “Swamp Thing” (met de kenmerkende prachtige gitaarintro die kort daarna wordt ingevallen door de dreunende bas van Burgess) werd de toon gezet. Deze jongens wilden er absoluut weer voor gaan en ervoor zorgen dat het publiek kreeg wat het wou: een aaneenschakeling van de klassieke en intussen onsterfelijke hits uit hun 3 albums.
Na “A Person Isn’t Safe Anywhere These Days” en “Here Today” (beiden uit “Script of the Bridge”) volgde het wondermooie “Perfume Garden”.
Het lijkt er ook stilaan op dat deze band een patent heeft op het progressief opdrijven van emotie en spanning in de zaal. Daar waar het publiek aanvankelijk tijdens de eerste nummers nog eerder wat afwachtend en braaf toekeek, waren bij het vierde nummer de remmingen bij de meesten helemaal weggevallen. En dat gevoel bleef gedurende het ganse optreden enkel maar toenemen dankzij o.a perfecte versies van “Monkeyland” en een erg emotionele versie van “Soul in Isolation”. En ook de bandleden zelf gaven de indruk zich uitstekend te amuseren, wat de sfeer alleen maar ten goede kwam.
De unieke sound van The Chameleons vonden we in deze show opnieuw vooral terug in het stevige gitaarwerk (de zo meeslepende Chameleons-gitaarriffs met de dromerige echo-effecten) begeleid door alweer een uitstekende bas en drum.
Tijdens “Singing Rule Britannia” herinnert Burgess er ons terecht aan: “This music was made in Manchester!”, zodat we nooit meer zouden vergeten welke prachtige muziek er in deze Noord-Engelse stad werd gemaakt. Mark Burgess sluit trouwens dit nummer af met de mantra “Dance, dance, dance to the radio” uit „Transmission”, als eerbetoon aan stads- en tijdsnoten Joy Division.
Als laatste nummer geeft Burgess en zijn band ons een full option versie (van een dikke 8 minuten!) van het prachtige en tijdloze “Second Skin”. En ook hier gaat het publiek gewillig weer volledig uit de bol, sommige de ganse songtekst reciterend.
Hoewel de setlist relatief kort was, werd dit echter ruimschoots goedgemaakt door niet één, maar tweemaal terug te komen voor bisnummers. Een eerste encore wordt ingezet met “Up and down the Escalator” vervolgens “Return of the Roughnecks” en tenslotte “View from a Hill”
En alsof dat nog niet voldoende was kreeg het publiek als dessert nog een uitstekende versie van “Don’t Fall” waarbij Mark Burgess (mét basgitaar) als klap op de vuurpijl het publiek induikt om nog net vooraleer hij afdruipt een meisje d.m.v een kus dolgelukkig achter te laten.
Je kan zeggen wat je wil, maar Mark Burgess en zijn bende weten nog steeds hoe het moet!
MT – Luminous Dash
The Chameleons were a legendary post-punk band from Middleton, Manchester. They had their heydays in the 80s with albums like “Script Of The Bridge”, “What Does Anything Mean? Basically” and “Strange Times”.
And it must be said, even though they were of great influence for many other bands (and they still are) , they are one of the most underrated bands of that period.
After a split in 2003, singer/bassist Mark Burgess and drummer John Lever came back together in 2009 to play their former repertoire under the name ChameleonsVox . In 2013 they even released an EP.
Besides Burgess, the current line up consists of Neil Dwerryhouse and Chris Oliver as guitar players, and Yves Altana (a Corsican who’s been residing in Manchester for a long time) on drums.
The turnout at the gig at “The Depot” in Leuven, Belgium remained fairly limited, but the audience consisted of a hurdle of loyal and very dedicated fans who were able to enjoy once again an excellent live performance (like ChameleonsVox usually gives us).
From the very first song “Swamp Thing” (with the characteristic great guitar intro and shortly thereafter a thumping bass of Burgess) they created the right atmosphere. These guys wanted to go for it and make sure the audience got what it wanted: a series of classic and immortal hits from all three Chameleons albums.
After “A Person Is Not Safe Anywhere These Days” and “Here Today” (both from “Script of the Bridge”) they performed the wonderful “Perfume Garden”.
And to me it looks like this band is gradually earning some kind of patent on a progressive increase of emotion and tension in the room. During the first tracks of this performance the audience initially was rather expectant and awaiting, but at the fourth number inhibitions completely disappeared. During this show this feeling progressively increased thanks to perfect versions of “Monkey Land” and a very emotional version of “Soul in Isolation”. Even band members gave the impression on having a good time, which resulted in an even greater atmosphere.
Once again we got the unique Chameleons sound, especially reflected in fantastic and intoxicating guitar work (remember the compelling guitar riffs and dreamy delay effects) supported by excellent bass and drums.
During “Singing Rule Britannia” Burgess rightly reminds us: “This music was made in Manchester!” So that we never would forget the wonderful music which was made in this great Northern English city. Burgess ends with the well known mantra “Dance, dance, dance to the radio” from “Transmission”, as a tribute to peers and Mancunians Joy Division.
In the last song Burgess and his band gives us a full option version (which lasts for about 8 minutes!) of the beautiful and timeless “Second Skin”. Once again the public goes wild, some of them chanting all the lyrics by heart.
Although it was a relatively limited set list, this band gave us not one, but even two great extended encores. The first one began with “Up and down the Escalator” then “Return of the Roughnecks” and finally “View from a Hill”
And there was even more: the public got for dessert another excellent version of “Don’t Fall” with Mark Burgess (including bass) jumping into the audience were he finally kisses a girl leaving her totally over the moon.
You can say what you want, Mark Burgess and his great band still know how to do it!
MT – Luminous Dash