Brussel mag dan wel onze hoofdstad zijn, als het op cultuur aankomt durven we dit als Vlaming wel eens ter goedertrouw over het hoofd zien. Het mooiste bewijs is het Brussels Summer Festival dat jaarlijks zijn tenten opslaat aan het Koninklijk Paleis, de Kunstberg en sinds dit jaar ook de mooie zaal die Le Madeleine is. Een zeer gevarieerd programma, dat gaat van varieté tot alternatief en aan een crisisprijs van 95 euro voor vijf dagen wordt aangeboden. Niet dat we gesponsord zijn om dit te zeggen, maar als het goedkoop is dan mag het ook eens vermeld worden. Een klein nadeel is wel dat de optredens elkaar alleen niet overlappen (juist, is overal zo), maar ook dat de podia ver uit elkaar liggen. Maar de positivo in ons fluistert ons dan weer het oor in dat je hierdoor keuze zat hebt. Wij kozen voor deze rechtenachtige avond twee Belgische act en één uit Wales uit.
Manic Street Preachers. Zouden ze hetzelf beseffen dat hun succes tanend is? Net zoals Alex Callier het later ook zou doen had Manics-frontman James Dean Bradfield het alsmaar over die jaren 90. Het waren inderdaad de gloriedagen van de drie (sinds de verdwijning van Richey James Edwards zijn we genoodzaakt dit te zeggen), helaas heeft het trio niet meer de gloriekracht van vroeger, en daar zitten de zwakke recente platen voor heel veel tussen.
Om maar meteen zware woorden te gebruiken: Resistance Is Futile is (om in Manics-termen te blijven) een draak van een plaat. Op het podium dan ook geen samourai als achtergrond, maar wel het desolate landschap van This Is My Truth Tell Me Yours. Het zijn niet alleen de songs die mak klinken, ook neemt Nicky Wire anno 2019 genoegen met een schim van zichzelf. Maar goed, met het gaspedaal ingeduwd kom je er ook wel, en dus besloten de Manics om er een lekker jukeboxuurtje van te maken waarin we zelfs Sweet Child O’ Mine van Guns ’n Roses in hoorden. Fijn nummer, maar het toont wel aan dat de Manics teren op nostalgie en geniale songs die een paar decennia uit hun pen vloeiden.
Beginnend met Motorcycle Emptiness en eindigen met If You Tolerate This Your Children Will Be Next. Ergens daartussen hoorden we een futloze You Love Us, het nog altijd fenomenale No Surface All Feeling of Tsunami dat nog altijd één van de mooiste liefdesliedjes ooit is. Na een uurtje zat de job erop, en zo voelde dit optreden eigenlijk ook aan…een job. Maar The Manics blijven nog altijd een beetje The Manics en dus altijd een streepje voor op al die andere glambands.
Hooverphonic. We zijn eigenlijk al de tel kwijt hoeveel zangeressen dienst hebben gelopen bij Callier, maar momenteel vind je Luka Cruysberghs achter de microfoon. Het jonge meisje durfde het aan om Mad About You te zingen op The Voice en de coach ging er later mee in zee. Mooier kan een verhaal niet.
Callier droeg zijn steentje bij om deze wereld wat warmer te proberen maken. Respect, en om bepaalde mensen nog meer op stang te jagen vermelde hij er subtiel aan dat hij geen Vlaamse, maar wel Belgische hits zou brengen. En dat zijn die songs ook (natuurlijk!), alleen worden ze door een groep gebracht die vergeten is dat je op het podium de taak hebt om een publiek wakker te houden. Aan Luka ligt het niet, want die stem heeft ze, hoewel ze nooit Geike Arnaert en Noémie Wolfs kan doen vergeten.
Hooverphonic gedroeg zich in Brussel simpelweg net iets te veel als een televisie-orkest zonder spanning en vooral zonder rock ’n roll, en dat was ooit anders.
Er zijn maar weinig zekerheden in het leven, feit is wel dat 2019 het jaar van Whispering Sons is. Ontstaan in de diepste buik van de underground en gekozen voor een genre dat door zijn eigen clichés zo goed als vastgeroest zit. Maar door er een eigen draai aan te geven (niet dat Whispering Sons de enigen zijn die dat doen, wel één van de weinigen) hebben ze zichzelf incontournable gemaakt. Kwestie van eens hippe woorden te maken.
De meeste aandacht gaat natuurlijk naar frontvrouw Fenne Kuppens. Gedrapeerd in witte onschuld, maar eens de wall of noise-gitaren van Kobe en Tuur, het strakke ritme van Sander en de penetrante synths van diens naamgenoot aanvangen, laat Fenne het donkerste uit haar tengere lichaam naar boven komen.
Muziek die je bij de kraag pakt en een diepdonkere stem die de wereld haar akelige, bijna beangstigende soundtrack schenkt die ze verdient. “Is this the way the world ends, and life is very long when you’re stuck in existence.” Woorden die zichzelf definiëren. De afstand naar het Paleizenplein naar Le Madeleine is behoorlijk (zeker als je weet dat de publiekstrekker daar discokoning Giorgio Moroder was), maar de zaal liep lekker vol. Meteen na opener Stalemate kon je op Fennes gelaat een glimlach van dankbaarheid te zien. Het applaus van het (bijna volledig Franstalige) publiek was overdonderend. Van White Noise tot Performance of de excellente afsluiter Waste door, wisten de vijf in hun tegenwoordige heimat Brussel dat ze alweer zieltjes hadden bijgewonnen. Iets zegt ons dat dit nog maar het begin is…