“Wanneer ik in de Botanique optreed, op 1 oktober, zal het niet enkel met dj zijn,” verklapte Blu Samu toen we haar in juli spraken. Meer hebben wij niet nodig om reikhalzend uit te kijken naar een concert. De nieuwe ep van de beste Belgisch-Portugees-Kaapverdische zangeres-rapper baadt immers in de strijkers en blazers: hoe ze die sfeer naar het podium meeneemt, zouden we ontdekken op een herfstige zaterdagavond in de Rotonde van het Brusselse concertgebouw.
Daarvoor moesten we wel eerst Martin Strange doorstaan. Waren we te vroeg binnengewaaid en was de soundcheck nog aan de gang? Hadden we ons van deur vergist en was dit een experimenteel toneelstuk van drie theaterstudenten? We zijn er nog altijd niet helemaal uit. Martin zat neer, las een tekst af van zijn computerscherm, danste als een robot, dook even van het podium en kroop er meteen weer op, trok zijn T-shirt uit en deed af en toe een poging tot rappen en zingen in de zee van geluidseffecten, dreunende beats en gesamplede blazers die door de luidsprekers schalde. En dan waren er nog zijn twee kompanen die naast hem op het podium mochten plaatsnemen en geen enkele inbreng hadden, behalve luidkeels juichen wanneer de livestream van het optreden op Twitch de illustere grens van één kijker bereikte. Tegen wat absurditeit en abstracte kunst zeggen wij geen nee, maar dan moet de lat wel hoger liggen dan bij deze ziel- en doelloze vertoning.
Snel doorspoelen dus, want uiteindelijk waren we maar om één reden naar de Botanique afgezakt. Blu Samu leek de afgelopen jaren een tijdje uit de schijnwerpers verdwenen, maar wie de decibelmeters in de hoogte zag springen wanneer de zangeres op het podium verscheen in Brussel, zou denken dat ze nooit is weggeweest. Drie noten van I Run, vijf jaar geleden onze eerste kennismaking met haar, volstaan nog steeds om een zaal te laten ontploffen.
Violen en trompetten kregen we jammer genoeg nog altijd niet te horen: Blu Samu bracht enkel drummer Simon de Rover en gitariste-toetseniste-backing vocaliste Praa mee naar de Rotonde. Niet getreurd: de chemie met haar gloednieuwe band zit perfect. Twee keer kregen ze versterking van een gastrapper: eerst Peet, met wie Blu Samu voor het eerst in drie jaar nog eens hun nummer Nathy bracht. Nog maar net was hij van het podium verdwenen en daar dook Shaka Shams alweer op voor een nieuwe samenwerking, eentje gemaakt van een onmogelijk te blussen en hoog oplaaiend vuur.
De ster van de avond was uiteraard Blu Samu zelf. Zo blij als een kind straalde ze wanneer het publiek Turquoise meezong, het prijsnummer van haar ep. Enthousiasme en verwondering fake je niet: ook wanneer de fans minder bekende nummers als Ping Pong, Water en Clumsy Queen meteen herkennen en meezingen/-rappen/-brullen, kon Blu Samu niet verstoppen dat ze haar ogen en oren amper geloofde. De oprechtheid waarmee ze, gekleed in een veel te groot T-shirt dat haar eigen beeltenis draagt, een stukje slam poetry brengt over de wraak die ze jaren geleden nam op een pestkop die haar moeder beledigde, is net zo bepalend voor haar succes als haar weergaloze zangstem en haar nietsontziende raps.
Que Sabes Tu?, een intiem nummer dat de zangeres in het Portugees schreef op haar akoestische gitaar, is de ideale afsluiter van het optreden die de zaal heel even volledig stil krijgt. Voor het publiek nog één keer aan het dansen gaat in een spetterend bisnummer. Eigenlijk is de Rotonde met haar halve cirkel aan zitplaatsen niet de ideale locatie voor Blu Samu: zij verdient een zaal waar haar publiek net zoveel ruimte krijgt om uitzinnig te dansen als de dolblije zangeres op haar podium.