Na een jarenlange stilte op het vlak van nieuw opgenomen werk mocht Arbeid Adelt ons eind 2015 dan toch eindelijk nog eens verblijden met een nieuwe full CD. Dat recente geesteskind gaven ze de bijzondere naam “Slik”. De nieuwe plaat bulkt opnieuw van minimalistische, beukende, hoekige en bijzonder interessante elektropopsongs die in combinatie met de typische absurde teksten van Vanthilt neigen naar het anarchisme uit de hoogdagen van de punk. En toch klinkt hun muziek nog steeds heel fris en hedendaags waarbij de songteksten vaak handelen over heel erg actuele thema’s. In hun songs schuwen Vanthilt en de zijnen (zoals we van hen intussen gewoon zijn) nog steeds de nodige maatschappijkritische teksten niet.
Het optreden van Arbeid Adelt in de Vooruit te Gent ging dan ook verder op dit elan. Het zat er dan ook naar mijn gevoel ook van de eerste tot de laatste noot “boenk op”. Het publiek kreeg de kans om live kennis te maken met enkele van de nummers uit het uitstekende nieuwe album. Zo werd de set vanavond gestart met het geweldige Astra Astra dat soms doet denken aan Cabaret Voltaire. En verder hoorden we uit Slik ook het ritmische Navardauskas (dat overigens weinig met de Litouwse wielrenner te maken heeft, maar zijn naam als titel klinkt op zich al goed), het Telex-achtige Mediterranée dat een duidelijke boodschap meegeeft én met een puike sax van Jan Vanroelen, Sarmakarma en Apparaat, beide nummers waarin ik leuke opzwepende Casio-achtige tunes mocht ontwaren, Popcornmario met een noisy gitaar van legende Luc Van Acker en Niemandsland dat mij persoonlijk weer een beetje aan DAF doet denken, maar dan met een Nederlandse tekst.
Voor zij die echter al van in de begindagen fan van deze Elekropop-band zijn kon Arbeid Adelt het (gelukkig) ook niet nalaten om nog enkele van de “oudere hits” te spelen. Ik sta scherp, De dag dat het zonlicht niet meer scheen, De man die alles noteert, en nog enkele andere songs uit hun eerste periode werden steeds in een knappe energieke versie gebracht en konden met gemak ook deze behoefte bevredigen.
Zowel de oudere als de spiksplinternieuwe nummers worden telkens gekenmerkt door absurde en vermakelijke teksten vol rijm en woordassociaties , old school analoge synths, een noisy, soms grungy gitaar van een voor de gelegenheid als Chinees verklede gitaarheld Luc Van Acker, en pittige soms nerveuze saxofoonsolo’s van de immer vriendelijke Jan Vanroelen. En kenmerkend voor deze band zijn de steeds geweldige, vaak hilarische bindteksten van Marcel Vanthilt. Sommige mensen vinden ze soms op het randje: grapjes maken over de onlangs overleden Scabs bassist Berre Bergen of “icoon” Eddy Wally is inderdaad “durven”. Maar zo is Marcel nu éénmaal: spotten met alles en iedereen! Niet in het minste met zichzelf… Als Luc bvb. aankondigt dat Arbeid Adelt zal spelen op Werchter Classic in 2018, is Marcel’s antwoord “Ha, da’s goed, tegen dan heb ik mijn nieuwe heup!” En met plezier denken we aan Marcel’s “Ik heb al meerdere mensen doodverklaard die nog bleken te leven”. Trouwens… je middelvinger opsteken en zeggen wat je wil, is dat niet één van de basisprincipes van de punk? En dit trio is duidelijk (en gelukkig) in hun muziek, lyrics én gedachtegoed nog steeds trouw aan deze principes, wat van veel anderen niet meer gezegd kan worden.
Een zelfde middelvinger vergezeld van een welgemeende (en naar mijn gevoel ook terechte) “fuck you” werd eveneens gebracht in de richting van Stu Bru en andere radiozenders die wel de pretentie hebben om zich alternatief te noemen, maar zich op momenteel vooral richten op groepen als Oscar & The Wolf et al. Pareltjes als het nieuwe Arbeid Adelt album, maar ook ontelbare andere uitstekende muziek van soms wat minder commerciële groepen krijgen veel te weinig kansen!
Tenslotte nog even mijn waardering uitspreken over de geweldige Bowie-cover die Arbeid Adelt vanavond nog bracht. Aanvankelijk gaf Marcel het publiek de keuze uit een cover van Complexity van Eagles of Death Metal, of een cover van Bowie. Gezien de bedenkelijke ideeën van de Jesse Hughes, de zanger van de eerst vermelde groep, over zijn persoonlijke voorkeur over vrije wapendracht, kozen de aanwezigen tot goedkeuring van Marcel voor de cover van Bowie. Wat volgde was eigenlijk Golden Years, maar Marcel en zijn band mixten er op hun eigen, en onnavolgbare wijze de lyrics van Heroes en Rebel Rebel over- en doorheen.
Vanthilt, Vanroelen en Van Acker zijn misschien alledrie al behoorlijk de 50 voorbij, maar hun muziek doet er nog altijd toe! Achter zoveel energie in combinatie met een punky attitude en geweldige elektro-muziek moet je tegenwoordig bij de jonge garde al ver gaan zoeken.
MT – Luminous Dash
ARBEID ADELT! Gent, Vooruit (19/02/2016)