Donderdag 25 januari. Vreemd hoe de wereld blijft doordraaien ook al daverde 24 uur eerder het alternatieve muziekwereldje door het overlijden van Mark E. Smith. Een voorbeeld voor zo wat iedereen, ook voor Andrew Savage zo bleek. Smith was het boegbeeld van altijd jezelf zijn en je vooral je van niemand anders iets aantrekken. Een betere omschrijving kun je ook voor deze New Yorker niet vinden…
Van de support act had niemand gehoord. Nou ja, na een paar seconden hadden we door dat het voorprogramma in feite de hoofdact was, alleen de instrumenten werden omgeruild. Jack Cooper zit ook bij Ultimate Painting en Mazes, maar een dagdromer die het graag ook alleen doet (op plaat toch). Zijn solodebuut Sandgrown bestaat uit negen liedjes die iets vertellen over de Engelse kust van Blackpool. Muzikaal ziet hij Scott Walker, Robert Wyatt of John Cale als raakpunten. Iets wat we begrijpen.
Muzikanten die zichzelf graag zien, maar gelukkig ook hun liedjes. Voor deze luisterliedjes is een absolute stilte vereist. Was ook het geval in Nest. Geen mens die bezig was met zijn gsm. Soms ligt het dus ook aan de artiest, mijnheer Jack White. Flarden dreampop, maar evenveel flarden jazz. Een optreden dat je waarschijnlijk binnen een paar weken bent vergeten, maar dat halfuur dat je er stond gaf één over ander intens gevoel.
Tien minuten pauze die er uiteindelijk dertig werden en de vier mannen zouden nog eens op het podium kruipen om het solovertier van Andrew Savage een livegezicht te geven. Soms is het leven simpel…
Parquet Courts. New Yorkers die in 2011 in het tapecircuit zaten. Nog steeds onmogelijk om vast te pinnen (luister naar Monastic Living), maar wel al lang opgepikt door de pers en het indiepubliek. En tja, als je dan een soloplaat maakt en naar Gent afzakt, heb je gauw wat nieuwsgierigen.
Een band valt of staat met zijn frontman, en een beter bewijs kon niet dan in Gent. Hadden we bij Jack Cooper nog een “nou dat is aardig” in de mond, en dan werd dat bij A. Savage na amper één minuut een “wow, wat is dat!”-gevoel. Wie dacht dat dit een avondje singersongwriter voor gevorderden ging worden, kon buiten de hele avond op het Nest-balkon sigaretten gaan roken. Geen akoestische gitaar te bekennen, wel veel pedalen.
Op kantoor zou zanger/gitarist Andrew Savage een grijze muis zijn, op podium een man die fascineert door zijn verbetenheid. De liedjes uit Thawing Dawn waaraan muzikanten van Woods, Ultimate Painting en Psychic TV hebben meegewerkt zijn bikkelhard. Wij lazen veel Bob Dylan als referentie, wij hoorden vooral veel Television. En The Fall, en neen dat zeggen we niet zo maar, ook Andrew bedankte de Brit om een inspiratie te zijn. En ook die andere fantastische artieste waarvan we dit jaar vroegtijdig afscheid moesten nemen: Dolores O’Riordan. Geheel onverwacht kregen we een pakkende versie van Linger te horen. Kippenvel.
Andrew Savage noemt het singersongwriter. Ten minste anderen doen dat, solo is het vooral verder gaan op het Parquet Courts-pad, maar nog een tikkeltje eigenzinniger. En omdat een mens soms wat opvangt in de wandelgangen van de voormalige Gentse bibliotheek, deze lente mag je je aan een nieuw Parquet Courts-album verwachten.