Eigenlijk is het een poepsimpele opdracht, een keuze te maken uit alle muziek waarnaar ik ooit geluisterd heb en daarover iets te schrijven. Gesteld natuurlijk dat ik geen Absolute Persoonlijke Top 3 moet van maken. Daar heb ik iets langer dan gekregen tijd voor nodig. Hou ik me gewoon aan de opdracht om 3 nummers te delen die mij hebben gevormd tot wie ik ben, dan wordt het deze mooie reeks.
THE STRANGLERS – Golden Brown
Neen, niet in de versie van Dave Brubeck, die ben ik pas veel later gaan appreciëren, maar in de originele versie van The Stranglers. Ik mocht van moeder een plaatje kiezen in de platenwinkel in de Nederstraat in Oudenaarde. Dat was een muziekwinkel met een doorgang naar een klerenwinkel. Toen kon dat allemaal nog.
En die eerste plaat werd die bruine 7” single met die gouden letters. We spreken van het jaar 1982, ik was 11. Dat plaatje is ontelbare keren afgespeeld bij ma thuis, op haar pickup, het toerental aangepast naar 45 toeren (het klonk anders raar) en met die pasvorm in het midden. Want dat gat was veel groter dan dat staafje.
Dat singletje was dus niet alleen mijn eerste schijf ooit, het was tegelijkertijd mijn allereerste ervaring dat muziek die ik hoorde op radio ook gekocht en afgespeeld werd tussen de veilige muren van thuis. Zo vaak als men maar kon en zo luid als de installatie aankon. Of mijn moeder nog kon aanhoren.
Bovendien is die single ook mijn allereerste ervaring met de hemelse handeling om een vinyl op een draaitafel te leggen, stof eraf te vegen en dan die naald in de groef te vlooien. Wij doen dit allemaal zo vaak alsof het niks is nu maar ooit was het onze eerste keer. Dit was mijn allereerste keer. En ik heb het geluk dat voor de rest van mijn leven te herinneren. Groot
was later de verbazing dat niet alle singles zo een groot gat hadden. Één van mijn volgende singles, The Darts met The Boy From New York City had een klein gaatje. Ik leerde bij.
FRONT 242 – No Shuffle
Die eerste single maakte het voor mij wel snel duidelijk dat ik een voorkeur had voor wat later als new wave zou doorgaan. En in die periode ging ik ook naar de scouts. De leiding aldaar bestond uit jonge gasten die zeker ook liefde hadden voor de jeugdbeweging maar mij vooral opviel als de coole kerels met de goeie muziek op cassettes. En die leiding had vrij snel door dat ze met ondergetekende een snotneus met de bizarre veel-te-vroeg-voor- zijn-leeftijd interesse voor hun muziek in hun groep hadden.
Op één van die cassettes die ik mocht meenemen om te kopiëren, stond onder andere No Shuffle van Front 242. Er ging toen letterlijk een wereld voor mij open. Gans mijn jeugd ontbeerde een goeie soundtrack tot deze cassette me ter ore kwam. En soundtrack is letterlijk te nemen. Ik had toen al een walkman, zo één met van die oranje watten in de oren. Overal waar ik naartoe fietste, stond dat spul op. En ik vermoed ook dat ik overal in Oudenaarde en omstreken luidop onduidelijke teksten meegebruld heb, tot die ene duidelijke passage van “Always Ahead!”
Ik luister tegenwoordig niet vaak meer naar dit nummer, maar voor deze lijst moest het er echt bij. We hebben een volledig leven samen geleefd, Front 242 en ik. Elkaar live gezien in heel veel zalen en landen. Vrienden geworden en al. Ik ben jullie zo dankbaar en werd niet de Carolus zonder jullie. “Always Ahead!”
ROLLINS BAND – Low Self Opinion
Op een bepaald moment in mijn leven kwam er plots toch opnieuw gitaarmuziek. Ruige gitaarmuziek. Donkere gitaarmuziek. Dat was geen evidentie. Jaren liep ik rond met de overtuiging dat enkel elektronische muziek zou overleven en dat alles al ooit eens geschreven is voor gitaar. Wat een pretentie moet ik gehad hebben.
De heer Henry Rollins, spierbal met een zon op zijn rug getatoeëerd, zorgde voor de finale omwenteling in de Carolus die ik vandaag geworden ben. Zijn Low Self Opinion blies mijn newwave-bles weg. De zanger die naast zijn schreeuw en looks ook nog zijn geëngageerde opinie de wereld instuurde, gaf me naast een voor mij nieuwe muziekgenre ook de stamp onder de kloten om zelf een mening te durven vormen. En ervoor uit te komen. En een andere mening te aanvaarden.
Ik ga er nu wel wat snel erover, het heeft wel enkele jaren geduurd, maar deze mix van muziek heeft me gevormd. Er gaan naast deze 3 keuzes natuurlijk nog heel wat andere groepen en muziek hand in hand met het verhaal. Maar nooit worden deze drie mijlpalen in mijn leven meer vergeten. Ik hoop dat jullie deze versie van de top 3 kunnen smaken. Tot
ziens tijdens een volgende gig.
En bedankt, ma.