Voor het einde van het jaar horen we graag van enkele artiesten wat voor hen de meest ophefmakende platen van het jaar waren. Daarvoor kloppen we nog eens bij W. Pike aan want die zit meestal niet om een mening verlegen.
Je bent even van de radar verdwenen. Hard aan ’t werk?
Jazeker, achter de schermen wordt er voortdurend aan nieuw materiaal gewerkt maar ik ben een perfectionist en er loert een sluipschutter om de hoek: tijd. Voor wie de touwtjes graag zelf in handen heeft en geen commerciële toegevingen probeert te doen komt er via de muziek weinig brood op de plank. Het is dan ook quasi onvermijdelijk om er naast het artistieke werk een ‘gewone’ job bij te nemen. Zo’n dagtaak impliceert dan wel dat je ’s avonds geregeld fysiek en mentaal uitgeteld in de zetel ploft in plaats van nog aan creatieve projecten te werken. Maar ja, we hebben 21 jaar op het nieuwe album van Peter Gabriel moeten wachten, dus wat doet het ertoe?
Frustreert die realiteit je of kan je er ook inspiratie uit putten?
Ik heb het geluk dat ik veel facetten van mijn ‘gewone’ job zinvol vind en graag doe, dus frustratie is niet het juiste woord, maar het is evident dat ik liefst dag en nacht aan mijn muzikale projecten zou werken. Anderzijds stel ik vast dat vakantieperiodes niet noodzakelijk de momenten zijn dat ik creatief het meest actief ben. Ik beland dan klaarblijkelijk wel eens in een soort van decompressiefase, dus mogelijk heb ik die drukke agenda gewoon nodig om continu bezig te blijven.
Wat me wel frustreert is de totale afwezigheid in de samenleving aan financieel respect voor muzikanten. Sinds het ontstaan van het internet zijn porno en muziek de enige twee diensten die wereldwijd gratis worden aangeboden. En dan wordt er van muzikanten ook nog eens vaak verwacht dat ze overal gratis optreden, ze spelen immers toch graag muziek. Men staat er niet bij stil dat je er in de luwte massa’s tijd, energie en centen in hebt geïnvesteerd. Zo’n gratis dienstverlening, dat moet je eens aan je loodgieter of schoenmaker vragen, die komt niet meer bij van het lachen.
Een ander voorbeeld: sommige dj’s – en dat zijn geen uitzonderingen – vragen 500 euro om een avond muziek te draaien met als opperste geluidsdrager een smartphone. Met een maandabonnementje van 10 euro op Spotify rijven ze rechtstreeks de centen binnen die aan de muzikant toebehoren. Als dj heb je de morele verplichting om met discs die je van de artiest koopt te draaien, anders ben je geen diskjockey maar een diefjockey.
En er is de interactie met de naaste omgeving die vaak niet lijkt te begrijpen dat muziek maken en showbusiness twee verschillende zaken zijn. Je waarde als muziekmaker wordt afgemeten aan airplay op de radio, je kop op tv, je streams op Spotify of aan hetgeen je met je muziek verdient terwijl het voor echte muzikanten louter om de kwaliteit van hun werk te doen is. Niet alles wat de mainstreammedia haalt is bagger, maar er is gigantisch veel kaf tussen het koren. Logisch ook, want verkoopbaarheid primeert op artistiek vakmanschap. Maar waarom slaagt de buitenwereld er zo zelden in om die redenering eens door te trekken en zich de bedenking te maken dat er dan ook massaal veel keigoede muziek onder de radar circuleert uitgerekend omdat veel muzikanten niet focussen op showbusiness en verkoopcijfers maar op muzikwaliteit en authentiek zijn? Zullen we het daar eens over hebben, over heel goede muziek die te weinig aan de oppervlakte komt?
Doen we. Welke Belgische muziek maakte in 2023 indruk op jou? Wie krijgt goud, zilver en brons?
Op nummer één zet ik het ingetogen When A Spark Turns Into Flames van Live At De Mansion (LADM), een éénmansproject van Kris Ercken. Van een onaardse schoonheid is dit, waar Townes Van Zandt en Mark Linkous hierboven samen instemmend naar luisteren, dat moet zo zijn. Ook zijn videoclips die zich in een bevreemdende fantasiewereld afspelen zijn prachtig en vakkundig gemaakt. Ze stralen een gelaten vredigheid uit waarbij ik een comfortabele warmte voel. Er gebeurt nauwelijks iets, alles kabbelt vredig voort terwijl de kleuren van het scherm spatten. Als er een hemel bestaat dan hoop ik dat die eruit ziet zoals in de videoclips van LADM. Zijn werk geeft me de naïeve doch geruststellende boodschap dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt. Fade To Black van van den Bear op twee wedijvert met het allerbeste van The National. Echt een bereschijf met een heerlijke zang- en baslijn. En op drie zet ik Talk Radio van Fake Indians met een instrumentale intro van ruim vier minuten die geen seconde verveelt. Een single van negen minuten met als slagzin ‘I hate it when they talk on the radio’, je moet het maar doen. Het zou niet misstaan op het beste van Black Rebel Motorcycle Club.
Is er het voorbij jaar nog meer Belgisch talent opgedoken?
Heel veel, echt heel veel, een lijstje van tien is te kort, ik doe slechts een greep uit de weelde. Het aanbod is zo enorm dat het me spijt voor al die creatieve zielen die ik niet vernoem. Blijven gaan, vrienden! Er wordt in de Belgische underground zoveel straffe muziek gemaakt dat ook hier tijd de vijand is, het kost me minstens negen levens om al dat moois te vatten.
Pelikaan van Arbeid Adelt, swingt als een tiet met een heerlijk absurde tekst. Blijven stilzitten is niet aan de orde en de korte saxsolo knipoogt naar Our Darkness’van Anne Clark. Ook This Is It, Right? van Stoop Kid zet tot bewegen aan en houdt mooi het midden tussen zenuwachtige wave en vlotte indiepop, bondig en to the point. De onvermijdelijke Bootsie Butsenzeller maakte een remix van Fiets Is Gepikt van Groendienst met veel respect voor het origineel, een puike bewerking van een leuke song met grappige tekst. Bootsie, een gepassioneerde muziekofiel die trouw blijft aan zijn principes door keihard voor zijn muzikale ideaal te werken en er zo in slaagt financieel te overleven. Respect. In mijn lijstje nog enkele mooie rustige songs van Belgisch talent om goed in de gaten te houden waaronder het heel mooie I Am The Moon van Alderson en knappe songs van Rosa Butsi en Vincent Coomans. Op tien zet ik het minimalistische Zandplaat van STADT. En als uitsmijter zet ik op 11 de strafste cover van 2023: Catherine van Oorpool. Wat Chris Vandevorst en Frits Standaert met deze song van PJ Harvey doen is minstens de vermelding waard.
Singles 2023 Belgisch
LIVE AT THE MANSION – When A Spark Turns Into Flames
VAN DEN BEAR – Fade To Black
FAKE INDIANS – Talk Radio
ARBEID ADELT – Pelikaan
STOOP KID – This Is It, Right?
GROENDIENST (BUTSENZELLER RFX) – Fiets Is Gepikt
ALDERSON – I Am The Moon
VINCENT COOMANS – Desire
ROSA BUTSI – October 15th
STADT – Zandplaat
OORPOOL – Catherine
Welke vaderlandse muzikale verwachtingen heb je voor 2024?
Van mij mag KID een vervolg maken op Eiga en Benko, twee boeiende, overwegend instrumentale albums die geregeld in mijn koptelefoon spelen. Ik kijk uit naar nieuw werk van Summer Sleep, trage zomerse popcornrock waar ik vaak naar luister, een soort van loungemuziek voor bierdrinkers. Daarnaast wens ik Kwant die met het mooie, breekbare Dreams Of Glass geduldig aan de weg timmert veel succes. Verder mogen Cargo Cult en Dirty Undies me opnieuw verrassen en tot slot vermeld ik graag twee tribute bands die echt heel goed zijn in wat ze doen: The 40 Watt Band (REM) en Joy de Vivre (Joy Division). In een tribute band spelen, ik zie het mezelf niet doen, maar als het goed is, is het goed.
Kort nog, internationaal iets wat je in 2023 muzikaal heeft beroerd?
Nieuwe ontdekkingen voor mij waren King Hannah en bdrmm. Ik vraag me trouwens al wekenlang af hoe je dat laatste uitspreekt maar hun album I Don’t Know bevalt me. De revival van Slowdive met Everything Is Alive vind ik terecht en geslaagd en PJ Harvey bevestigt weer met I Inside The Old Year Dying.
En natuurlijk ben ik opgetogen over nieuw werk van enkele van mijn muzikale helden. Van Sparklehorse verscheen het postume Bird Machine. Dertien jaar na zijn zelfdoding heeft de jongere broer van Mark Linkous zijn laatste opnames vanonder het stof gehaald. Ook al wedijvert het niet met het allerbeste van Sparklehorse, de eerste drie albums, er staan weer een paar heel mooie songs op waaronder Evening Star Supercharger en ik reken het toch vlotjes bij de beste indie-albums van het voorbije jaar. Grandaddy kwam met Sumday: Excess Baggage naar buiten, B-kantjes en rariteiten, maar zoals altijd verrassend en origineel.
Maar het beste album van 2023 moet Now Then: The Very Best Of Richard Hawley zijn. Ik kan me sowieso geen enkele song van Richard Hawley voor de geest halen die hier geen plaats op zou verdienen. Als we dan toch weer door die ellendige eindejaarsperiode van geforceerde gezelligheid en decadente overconsumptie moeten, leg voor mij deze topplaat dan maar onder de kerstboom! Op vinyl graag!
