Wie het over de Belgische underground heeft, kan dit niet zonder op Dries Hermans te botsen. Als muzikant actief bij het fantastische jinglejangle-ensemble Poppel en Fake Indians, waarschijnlijk de meest onderschatte band van dit land. Maar ook als helpende hand voor andere artiesten. Actief bij FONS Records en zijn eigen label Gazer Tapes. We vroegen Dries om zijn drie platen.
Dries: “3 stuks. Dat is niet veel hé? En telkens naar dezelfde albums luisteren lijkt me ook niet alles. Maar goed. U stelt de vraag en ik zal ze beantwoorden.”
MOGWAI – Come On Die Young (1999, Chemikal Underground)
Ik was 13 en ik fietste naar het Sint-Pietersinstituut met Come on Die Young in mijn discman. Ingehouden agressie, een liefde voor melodie en repetitieve gitaartokkels. Af en toe eens helemaal losgaan zoals in Christmas Steps. Maar ook na enkele maten weer inzakken en uitfaden met een wazige vioolpartij op de achtergrond. Beetje GYBE, maar dan cooler. Niemand doet of deed het beter. Mogwai, man. Echt goed.
Ik herinner me een moment op een feestje dat ik thuis gaf ergens rond de eeuwwisseling. We zaten met een tiental vrienden in de veranda van mijn ouders bier te kappen en naar Mogwai te luisteren. Niemand zei een woord en de opbouw van Christmas Steps begon. Iedereen voelde het dichter en dichter komen, die climax. Maar nee, hij zou niet komen de climax, op een gegeven moment brabbelde een kameraad niet-Mogwai gerelateerde onzin, nét voor de uitbarsting (check vanaf de hi-hat die de gelederen opent op 4:40). Weg climax. Weg sfeer. Gedaan ermee. Oh ja, check ook zeker de extra climax op 5:15.
Old songs stay ’til the end
Sad songs remind me of friends
And the way that it is, I could leave it all
And I ask myself, would you care at all?
(tekst Cody)
DREAMFISH – Dreamfish (1993, Rising High Records)
In de hoop dat Luminous Dash me niet op Spitsbergen maar op een eiland in Micronesië dropt, kies ik het debuutalbum van Dreamfish aka Pete Namlook & Mixmaster Morris. Het album telt slechts vier tracks, maar laat je wel meer dan een uur ronddwalen met je hoofd in een prachtige waterwereld vol exotische planten en kleurrijke diepzeevissen. Ooit gevonden op cd in de kringwinkel van Turnhout trouwens. Ik vraag me nog steeds af wie die daar ooit heeft afgegeven. Da doede toch ni weg jom?
APHEX TWIN – Selected Ambient Works I + II (1992, Apollo – 1994, Warp Records)
Om het mezelf toch wat interessanter te maken neem ik een album (of zeg maar twee albums verpakt als één) mee dat ik nog niet volledig ken. Volume 1 werd op een Belgisch label uitgebracht zot genoeg: Apollo, wat een ambienttak is van R & S Records. Volume 2 bevat het prachtige #3 en werd op Warp Records uitgebracht. Ik zou eigenlijk Richard D James himself willen meenemen naar dat eiland. De Mozart van onze generatie zeg maar. Aphex voor de vrienden. Spijtig dat Wiliam Basinski net de boot heeft gemist. Hij had hier ook wel met tape mogen komen spelen. Samen met Aphex en Basinski op een onbewoond eiland. Daar kan ik mee leven.
