Yves Paquet werd in ons land bekend door UFO van The Subs. Maar de in Brazilië geboren singer-songwriter heeft een hart voor verschillende muziekstijlen, dat is te horen op zijn debuutplaat Every Now And Then en het nieuwe album A Descent Man waar hij gekozen heeft voor het ingetogen folky-pad. Wij hadden een gesprek met deze talentrijke kerel.
Je hebt samengewerkt met The Subs en Aeroplane die beiden grote dancehits scoorden, solo maak je meer breekbare songs. Vind je het spijtig dat de hits meer belangstelling krijgen dan jouw solowerk?
Mijn favoriete artiesten evolueerden met elke era en dat is waar ik zelf aan probeer te werken. Ik denk dat nummers als UFO de tand des tijds zullen doorstaan en ik ben blij en dankbaar voor elke samenwerking, omdat ik daardoor kon groeien als artiest en met ongelooflijk getalenteerde mensen kon werken.
Je hebt Braziliaanse roots, hebben die roots ook invloed op de muziek die je maakt?
Nummers als Year Without Rain, Dead Rabbits op mijn album bevatten subtiele verwijzingen naar Braziliaanse muziek in hun melodieën, maar tot nu toe heb ik dat deel van mijn identiteit niet volledig onderzocht. Maar het is als een rijke schat waarvoor ik op een dag de tijd moet nemen om op te graven en een echte manier te vinden om het te presenteren.
Is het belangrijk voor jou om hits te scoren of is het belangrijker dat mensen jouw album appreciëren?
Ik hou van het idee van een album, nog steeds, in 2023, omdat het je als artiest de ruimte geeft om je te concentreren en één samenhangend thema te verkennen en ermee aan de slag te gaan.
De nieuwe plaat heeft de titel A Decent Man, zit hier een verhaal achter?
Het is een taak die ik voor mezelf ben gaan stellen: een meer eenvoudige, bescheiden manier van leven in het nu. Dat komt in mijn muziek tot uiting. De wereld om ons heen verandert snel, hectische agenda’s, sociale media en de druk die we onszelf opleggen, voelen soms verstikkend. Muziek maken die puur tot de kern is teruggebracht, contact maken met andere muzikanten, soms alleen met een akoestische gitaar en een stem die een verhaal vertelt, heeft me geholpen om weer contact te maken met mijn aanvankelijke plezier in het schrijven van liedjes. Ik hoop dat de 10 nummers voor dezelfde kalmte zorgen als voor mij, even alles op pauze zetten. Nummers als Dead Rabbits, Year Without Rain, The Conqueror weerspiegelen wat ik zie en voel gebeuren in de wereld om me heen. Veranderingen in de natuur, de maatschappij, dit alles drukt op een onbewuste of bewuste manier een stempel op mijn songteksten.
Voor de single The Conqueror werkte je samen met de Gentse violist Renato Màrquez, hoe is deze samenwerking tot stand gekomen?
Renato heeft Zuid-Amerikaanse roots en dat is iets wat we delen. Ik hou van het geluid van een viool en de vioolintro die hij opnam voor The Conqueror is zo’n tour de force. Hij is ook een ongelooflijke live muzikant en ik hou altijd van live muzikanten die het tot dat punt kunnen brengen, naar een grote climax, in plaats van de studioversie opnieuw af te spelen.
In 2018 nam je deel aan De Nieuwe Lichting, terwijl je toch al bewezen had dat je heel wat in jouw mars hebt. Wat was jouw motivatie om aan deze muziekwedstrijd deel te nemen?
Ik besefte niet hoe populair deze wedstrijd in Vlaanderen was. Ik woonde een aantal jaren in Brazilië en studeerde in Brussel, waar ik veel naar Studio Brussel begon te luisteren. Ik was er gewoon nieuwsgierig naar en ik vind het geweldig om te zien dat andere bands van dat jaar nog steeds geweldige muziek maken, zoals Sons, Portland, Jay MNG, …
Je woont in het Duitstalige deel van België, is het moeilijk om in Wallonië en Vlaanderen door te breken door de taalbarriére?
Ik denk dat UFO heeft bewezen dat het mogelijk is. In de teksten probeerde ik dat gevoel van de underground dansscène van de jaren ’80 en ’90 in Berlijn vast te leggen en daarom moest het in het Duits zijn. Een tijd waarin de UFO-rage overal in de pers was met mensen die allerlei dingen in de nachtelijke hemel zagen, maar ook een subtiele knipoog naar de geschiedenis van de Duitstalige gemeenschap in België waar het altijd zoeken was naar een identiteit, vooral toen. Dus er zijn zeker verschillende lagen in dat nummer.
Als je carte blanche zou krijgen en je zou op je volgende plaat met om het even wie mogen samenwerken, wie zou je dan kiezen?
In België zou ik het erg leuk vinden om een nummer te doen met Compact Disk Dummies, iets supercool om op te dansen. Het zijn zulke firecrackers, ik houd van hun energie op het stage.
Wat mogen we nog in de toekomst van jouw verwachten?
Ik zie elk album als een kans om een stukje van mijn identiteit te laten zien, van wie ik ben. Ik ben al sinds mensenheugenis een grote fan van popmuziek en dus was het eerste album mijn visie van een popalbum waar elk nummer zijn eigen kleurrijke smaak had. Akoestische volksmuziek en reizen naar Ierland speelden een grote rol in mijn jeugd en zo ontstond dit tweede album. A Decent Man is het meest intieme, zachte project dat ik heb gedaan, bijna geen drums, voornamelijk akoestische gitaren, dus misschien wil ik later dit jaar een meer vrolijke kant van folk-geïnspireerde muziek laten zien voordat ik een nieuwe era met een nieuw thema begin.