2023 Mag het jaar van de doorbraak worden voor Hanne Torfs en haar band Fortress. Ruim drie jaar na Darkside en Endless Roads heeft Fortress een eerste ep klaar. Die wordt in februari voor de dansleeuwen gegooid. We hebben hierover met Hanne van gedachten gewisseld. Dertien vragen in een dozijn!
Gelukkig nieuwjaar Hanne, en wat voor een nieuw jaar voor jou en de band. Een heuse ep! Hoe ervaren jullie de druk van deze eerstgeborene?
Het voelt heel vrij. Personeelswissels en lichte teleurstelling in het verleden dat de nieuw uitgebrachte single van het moment toch niet de grote doorbraak werd, zorgde ervoor dat ik steeds beter ben beginnen relativeren en me nu echt makkelijker kan focussen op het plezier van het maken van muziek. Ik verbind er naar de buitenwereld toe minder verwachtingen aan. We denken nu echt: deze ep is van ons en we hebben die voor ons geschreven! De druk is dus heel relatief geworden. We hebben nog geen uitgebreid palmares en daarom is elke leuke recensie een winst voor ons. Ik voel vooral trots.
Ik maakte live voor het eerst kennis met jouw band en dat was een openbaring. Swingend en onweerstaanbaar. Schrijf je muziek met live optredens als eindresultaat of probeer je op het podium het studiowerk een extraatje mee te geven?
Mensen zien dansen brengt me in een euforische trance. Van zodra een tiental mensen voor mijn neus van onze muziek genieten zorgt voor een exponentieel geluk. Ik probeer dat live altijd te bereiken en denk dus ook wel bewust minder trage ballads te schrijven, wat ik nochtans echt wel doe. Ik wil de set echter niet doen inzakken. De productie rond de ep maakt dat die heel geschikt is om live te brengen, wat we dus ook gaan proberen. Er kan wel variatie in volgorde en intro’s en outro’s zijn. Ik zie graag mensen bewegen op mijn muziek en ik kan dat makkelijker voelen in de uptempo songs. Jouw vraag is dus zeker de nagel op de kop, ik doe dat wel bewust ja.
Hoe heeft de band een covidperiode en het vertrek van belangrijke bandleden, met name Anke en later Ruben, overleefd? De nieuwe nummers lijken creatief in het verlengde te liggen van de singles uit het verleden. Het lijkt alsof je altijd het creatieve brein was.
Anke is een geweldige drummer maar ze moest haar ei kwijt in de jazzwereld waar haar hart ligt. We ondersteunden haar beslissing. Nils kwam er dan bij en dat opende wel nieuwe deuren en zorgde voor een verfrissende nieuwe piste. Het vertrek van Ruben was echt heftig. We maakten samen 10 jaar muziek op een symbiotische manier. Hij is een technische wizard die de softwareprogramma’s van buiten kent en ik kon bij hem heel goed verwoorden wat ik voelde in de muziek. Ik maakte de demo’s en hij gaf die vaak de juiste kleur. Ik vond wel dat hij dat andere pad moest inslaan want hij had zoveel tijd en energie in Fortress geïnvesteerd en we kregen daar nog steeds niet zo heel veel voor terug.
Hier was ik 2 dagen echt niet goed van. Op dag 3 werd ik echter wakker met het ‘niemand houdt me tegen’-gevoel. Dit was mijn droom en mijn vriend Nils was ook de positiviteit zelve. Na vijf minuten in de auditie van Joppe wist ik al “hij wordt het”. Maar ik besefte wel dat ik het schrijven van de nummers alleen wilde of moest doen. Ik ben een paar maanden in een huisje in een bos in de Kempen gaan wonen, een prachtig huisje in de natuur, omgeven door bomen en vogels. Het was spannend om te horen hoe het klonk als ik producete. De eerste versies van de huidige ep lagen veraf van Fortress. Het werd dus een dilemma. Fortress anders laten klinken, muziek voor mezelf schrijven of muziek schrijven voor de band.
Het resulteerde wel in een solo-project waarop ik zit te broeden en dus een direct resultaat is van die periode in dat huisje. Ik ben nu wel ver van de vraag aan het afwijken denk ik. Juist, wie was het creatieve brein? Goh, wel Ruben bediende de software maar ik zat ernaast en had een hele woordenschat om hem duidelijk te maken wat ik voelde en hoe iets hoorde te klinken. We sampleden strijkplanken, skateboards…. Nu denkt niemand aan mijn zijde na en zit ik alleen achter de knoppen.
Het vertrek van Ruben den Brok moet een klap geweest zijn maar een jaar geleden leek je vastberaden keihard door te gaan. Niet zo evident want je had het toen ook over de problematiek waarmee vermoedelijk veel beginnende bands worstelen, met name statistieken, onwil van radiostations om je muziek te spelen. Hoe belangrijk was Nils (Tijtgat, partner in crime) tijdens deze denkoefening?
Ja ik heb een deel van deze vraag daarnet al beantwoord, ik ging een beetje teveel op in de vorige vraag héhé. Nils is mijn levenspartner en een wonderlijke mens die tien levens tegelijk leidt. Hij heeft een eigen tourmanagement software app (Tourlife) ontwikkeld die door veel indiebands wordt gebruikt, hij is tourmanager van School is Cool en heeft nóg een band. Aan Nils heb ik erg veel te danken want hij is mijn superkracht. Ik ben de trekker en elk idee komt van mij. Ik regel wel alles maar Nils lost alles op wat ik zelf niet meteen kan beantwoorden of regelen.
Het oog wil ook wat en Fortress wil de fan in de zaal niet alleen auditief prikkelen maar had steevast leuke visuals en superleuke outfits in petto. Mogen we iets nieuw verwachten tijdens de ep release tour?
We zijn enorm fan van lichten die op onze liveshow zijn afgesteld, en we nemen die ook mee. Een eigen licht- en geluidsman zijn jammer genoeg te duur momenteel dus we vangen dit grotendeels zelf op door lampen aan te sturen met Ableton.
Een handig voordeel van elektronische muziek waarbij de belichting aangestuurd wordt en die op een grid loopt en dus mooi in verbinding staat met de muziek. We breiden dit in maart nog uit en het zal nog meer flikkeren, zeker in combinatie met ons levensgroot logo. Verwacht je aan een overload aan visuele prikkels. Komen kijken is dus de boodschap!
Joppe Vanwetswinkel is nu al een jaar bij de band. Hoe diep kleurt de inkt van zijn stempel?
Joppe is super matuur voor zijn 21 jaartjes. Hij is perfect voorbereid en heeft een droom-attitude. Hij staat als vriend dicht bij ons. Hij nam de plek van Ruben niet in als producer maar zo moet het eigenlijk zijn want hierdoor kreeg ik meer rust en zelfvertrouwen en ik heb gemaakt wat ik voel en wil. Wat in me leeft ga je horen, niet iets dat op succes gericht is.
Het lijkt er sterk op dat je de typische Fortress-sound als een ruwe diamant wil slijpen om die zachtjes te doen ontbolsteren. De nieuwe nummers zijn heel erg dansbaar maar tegelijk een soort psychedelische electro die resulteert in iets tussen Beach House, Grimes, The Knife, of dichter bij huis Juicy en Rumours. Je wil als luisteraar dansen maar even vaak gewoon wegdromen en verwonderd zijn. Hoe zie jij dat?
Supermooi verwoord. Het is de eerste keer dat iemand onze muziek als psychedelische electro omschrijft, maar dat is exact hoe ik het zelf ervaar. Het dromerige, het feeërieke, dat zat altijd al in me. Ook op het vlak van outfits en artwork. Het lijkt iets dat moeilijk te vatten is, als was het van een andere planeet. Ik zit met mijn hoofd in de wolken maar de dikke dansbeats houden me op de grond. Het zorgt voor een fijn contrast tussen zweverige dingen en heel aardse dingen. Ik denk dat dit exact is wie ik ben. Ik hou erg van fantaseren en wegdromen en vrij leven maar ben tegelijk een nuchter aards persoon. Beide dingen hoor je volgens mij in mijn muziek terug. De bands die je opsomt zijn sowieso bands waarvan ik grote fan ben, dus bedankt voor het compliment.
Ik citeerde hier een paar namen. Is er muziek die je de laatste tijd meer hebt beluisterd dan voorheen? Zo heb ik tijdens de lockdowns terug een voorliefde voor popmuziek in mijn smaak laten sijpelen wat ik erg bevrijdend vind. Het is ok om een nummer al te vatten na één luisterbeurt. Laat jij je makkelijk beïnvloeden door anderen tijdens het schrijfproces in de blokhut in De Kempen?
Ik luister naar heel diverse dingen, vooral pop en elektronica. Wat zo bovendrijft op mijn playlist Fortress loves is bijvoorbeeld dromerige melodische techno zoals John Hopkins. Donkere klanken waarover nagedacht is. Ook Rival Consoles, Four Tet en James Blake hebben dat. Bands die elektronica met zang combineren is dan helemaal mijn ding zoals Rüfüs Du Sol, een trio ook dat elektropop maakt waarvan ik echt houd. Little Dragon vind ik ook super. Er mag dus een serieuze hoek af zijn. Polynation met dansbare live drums uit Nederland is ook wauw. De meeste zaken baden in dezelfde sfeer. Denk maar aan Maribou State en Kelly Lee Owens, een jonge producer die héél boeiende electro maakt. Zeker mijn Spotify-lijstje eens checken.
Ik laat me niet bewust beïnvloeden en wil niets per se namaken hoewel ik onbewust als muzikant aantekeningen maak en dingen meeneem als ik zelf schrijf. Ik luister de ganse dag muziek, dus dat lijkt onvermijdelijk.
Het valt op dat de verzamelde pers wel eensgezind pap lust van Don’t Knock. Het geeft de band een soort vliegende start en geeft de burger ongetwijfeld moed. Hoe hoog leg je de lat voor jezelf dit jaar?
Zo hoog mogelijk! Ik kan soms niet schrijven omdat ik muziek maak voor theater. Vanaf april richt ik wel mijn focus op een album voor Fortress. Ik zit in een leuke drive, het maken van de ep was evident en zorgeloos. Ik voel me klaar om aan een volledige plaat te beginnen. Een berg schetsen ligt naast me.
Een glazen bol vraagje? Voor een recensent als ik voelt het vaak ontgoochelend aan hoe getalenteerde bands niet de erkenning krijgen die ze verdienen. Kan een muzikant in deze sector enkel overleven door een soort olifantenhuid te kweken en ervan uit te gaan dat het jaaaaren kan duren vooraleer er een vorm van echte erkenning is? Ik zag hier vorig jaar buitenlandse bands spelen voor 50 matig geïnteresseerden om een week later in hun thuisland voor 10.000 enthousiastelingen te spelen. Hoe hou je dit vol?
Dit is een heel interessante vraag en ik snap ook waarom je ze stelt. Het is niet makkelijk om om te gaan met het verlangen naar erkenning. Ik heb een job waarin ik vanalles maak en op de wereld loslaat zonder daar bij de start enige vergoeding voor in de plaats te krijgen. Ik mag ook van niemand verwachten dat die mij optredens garandeert, luisteraar wordt, platen koopt. Het valt niet af te dwingen, hoewel het soms lijkt dat het wel lukt als je nog harder werkt, maar dat klopt dus niet. Met langer in het vak te staan en ouder te worden sta ik dichter bij mezelf waardoor ik er me bewust van ben dat succesvol zijn soms kan betekenen iets te verliezen. Als iemand me op een festival herkent doet me dat iets omdat het weinig gebeurt. Bekend zijn lijkt me iets dat je daarvoor immuner maakt en je intens geluk ontneemt. Het wordt allemaal vanzelfsprekend en ik heb dat niet.
Het is een rare wereld ook, er is een grote discrepantie tussen de super commercieel succesvolle bands in ons land en de alternatieve indiesector. Het circuit is gans anders. Ik hou het vol door plezier te maken en te genieten van elke kleine stap, hoe klein die ook is. Ik ben daar al dankbaar voor. Het is de reden waarom ik het blijf doen. Ik ben zeker al verbitterd geweest en dat kan terugkomen. Het is een leerproces dat mijn verwachtingen heeft bijgesteld. Wij verdienen het wel geboekt te worden op grote podia. We zijn een mega straffe live band maar wie ons niet kent kan het niet weten hé.
Een vraag die losstaat van verkoopcijfers en hitparade succes en die dus samenhangt met de vorige vraag. Wat is het moment dat je in de zetel gaat liggen en denkt “Damn, Fortress staat nie zomaar als een huis maar als een heus fort”.
Hahaha zalig. Ik ben niet té bescheiden. Heb net gedurfd te stellen dat we live echt super zijn. Een dag na een goeie show kan ik nazinderen en nagloeien, vooral in een zweem van ‘contentement’. Ik heb het zo getroffen met Nils en Joppe. Op dit moment staat er misschien al een garagebox van een fort héhé. Het fort kan er komen als we een aantal grote festivalshows kunnen spelen en we ons album uitgebracht hebben. Ons fort wordt nu nog niet gezien. Al onze boekingen zijn er nu gekomen door onze eigen inspanningen. Het is echt wel nog éénrichtingsverkeer en dat is hard. We willen geboekt worden! Schrijf dat zeker neer. Er wordt nog over ons gekeken nu. Misschien zal zelfs de ep hier niet voor volstaan.
Een ludieker vraagje of twee om af te sluiten? Je mag spelen op je favoriete festival. Welke band mag die dag afsluiten en wat zet je op je rider?
Ik denk aan Soulwax met hun geweldige festivalsets. Zoals die tour rond From Deewee met de drie live drummers. Dat zat zooo goed in elkaar. Iedereen was aan het genieten en dat wil ik in mijn publiek ook wil zien. Opgeleefd worden door het dromerige van de synths en dansen op het ritme van de agressieve beats. Het repetitieve en de trance wil ik met elkaar versmelten. The Knife zag ik met Shake The Habitual, dat was waanzin, groots, uniek, theater en super dansbaar.
Ik heb een superbescheiden rider hoor. Geef me maar een fris limoentje met munt in een lekkere cocktail. Dan kan ik licht tipsy naar de afsluitende act kijken met mijn beste maten. Origineel ben ik wel niet zeker?
Ik word al 20 jaar uitgelachen omdat ik fan ben van Kylie Minogue. Heb je ook zoiets dat wenkbrauwen doet fronsen in je vriendenkring?
Enya vind ik leuk, maar dat geven mijn vrienden ook toe. Dus schrijf maar Radio Minerva die oude plaatjes in het plat Antwaarps aan elkaar praten met reclame voor de plaatselijke middenstander. Ik vind die zender rustgevend, gezellig en grappig.
Bedankt voor de fijne babbel Hanne.
Graag gedaan. Het was zeker therapeutisch om eens te filosoferen over mijn band.
