Gos Rosling,geboren in Nederland en opgegroeid in België, schrijft en brengt liedjes vanuit het hart. Met een droge vorm van humor, door poëzie geïnspireerde teksten en een diepgewortelde melancholie. Gos Rosling treedt op 30/09 op in Jeugdhuis Plug-in in Leopoldsburg.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
De naam Gos Rosling is een mengeling van de namen Ryan Gosling en Bob Ross. De rollen die Ryan Gosling speelt in films zoals Drive, Only God Forgives en The Place Beyond The Pines zijn magistraal en laten het gevoel dat wij willen brengen perfect zien qua sfeer. De uitspraak “There are no mistakes, just happy accidents” van Bob Ross beschrijft de songwriting en het creatieve proces van Gos Rosling ook perfect. Deze combinatie van namen leek me dan ook echt ideaal.
Hoe ziet jullie muzikale geschiedenis er uit?
Gos Rosling is begonnen als soloproject van leadzanger Luca van Cruchten. Solo heeft Gos een club tour in Nederland mogen spelen in zalen zoals Paard (Den Haag), De Nieuwe Nor (Heerlen), Fluor (Amersfoort), MEZZ (Breda) en ook de support van Jesse Barnett (frontman van Stick To Your Guns) mogen voorzien. Een aantal singles verder was het dan toch tijd te zoeken naar een band die perfect in het plaatje zou passen. Die band is gevormd en 30 september spelen we dan ook onze eerste show met volledige band tijdens de voorrondes van Soundtrack 2023 in Leopoldsburg.
Wanneer wisten jullie dat muziek spelen jullie passie is?
Ik ben opgegroeid in een heel creatief en kunstzinnig gezin, mijn moeder speelde accordeon en piano terwijl mijn vader teksten en gedichten schreef. Opgegroeid met 80’s lp’s en cassettes, thuis, onderweg, eigenlijk overal, is de liefde voor 80’s pop culture met de paplepel naar binnen gegaan, en dat heeft gesmaakt want toen ik 14 was ben ik begonnen met gitaar spelen en dan ook meteen het schrijven van songs, covers zeiden me niet veel.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven moeten worden?
Grote invloeden zijn Joy Division, Phoebe Bridgers, The 1975, The Japanese House, Two Door Cinema Club en The Cure. Dit zijn grote inspiratiebronnen op vlak van sound, innovatie en songwriting. Een van de eerste lp’s waar ik echte verliefd op was en nog altijd ben is Seventeen Seconds van The Cure en f*ck, dit album heeft me wel doen beseffen dat ik muziek wou maken.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Tijdens mijn club tour in Nederland was er iemand die na het optreden heel fier kwam zeggen dat ik haar deed denken aan Chris Martin van Coldplay. Ik vond dit een waanzinnig leuk compliment, de manager net wat beter, haha. Ook hebben we al te horen gekregen dat mensen moeten denken aan Bono, Ben Howard, Radiohead… noem maar op. Ben nog altijd aan het wachten tot we iemand doen denken aan Helmut Lotti.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Het voorprogramma mogen voorzien voor The 1975, dat zou nog eens mooi zijn. Matty Healy is toch wel een vent waar ik samen eitjes mee zou bakken.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Onze songs gaan over gemis, hoop door nostalgie en snoeiharde melancholie. Dit willen we dan ook niet enkel laten voelen door muziek, ook door het visuele. Storytelling zowel muzikaal als visueel. Een ervaring. De nummers zijn uiterst persoonlijk, authentiek maar toch gaat het over gevoelens die elke mens wel voelt, waar iedereen wel doorgaat op een punt in het leven. Dat gevoel willen we vertellen, die ene lach of traan op een gezicht, dat moment, dat is hetgeen dat zó ontzettend waardevol is.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
De volgende grote stap is eerst en vooral onze deelname aan Sound Track. We zijn geselecteerd voor de voorrondes van Limburg. Dus de 30ste september zal een spannende, maar zeer leuke worden! Wat hierna volgt zijn studio opnames. Hebben afgelopen maanden heel wat nieuw materiaal geschreven. Die nummers gaan we opnemen en ergens in de toekomst, ga lekker nog niet zeggen wanneer, uitbrengen.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Mijn favoriete plaat aller tijden gaat toch wel Pornography van The Cure zijn. Er zijn zoveel waanzinnige platen maar deze plaat geeft me telkens opnieuw het gevoel dat ik de hoofdrolspeler ben in een Deense misdaad thriller, de cool kid ben. Moest ik nog haargroei op mijn hoofd hebben, zou het bij deze plaat zijn dat ik pittig zou headbangen, every-single-time.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste en minst mooie aan muziek is voor mij identiek hetzelfde antwoord: het voelen ervan. Muziek voelen is soms zwaar, hard en zuur. Janken en gewoon schreeuwen in je kussensloop. Maar aan de andere kant, de schoonheid van eigenlijk een andere realiteit betreden, even uit de dagelijkse sleur kunnen geraken, wegdromen en gewoon zen. Muziek is voelen, een mens moet voelen, en ja, janken is soms ook écht eens nodig.
