Op 24 november verscheen de prachtige ep Waving van Sam De Nef en Camille Camille. De Nef en Camille vervulden eerder al gastrollen op elkaars albums en tijdens live optredens, maar deze keer was het hen menens en gingen ze all the way. Het resultaat is verbluffend mooi en smeekt om meer, of dat er gaat komen, weten we niet. Of beter: weten we nóg niet, want wie zat er onlangs tegenover ons om dit soort moeilijke vragen te beantwoorden?
Dag Camille, dag Sam, gefeliciteerd met jullie prachtige ep!
Jullie werkten in het verleden al vaker samen, maar weten jullie nog hoe jullie mekaar hebben leren kennen?
Camille: Mijn vriend heeft ooit nog foto’s en video’s gemaakt voor Danny Blue (And The Old Socks, red.) en ik was meegekomen om een beetje mee te helpen. Daar hebben we mekaar voor het eerst ontmoet.
Sam: Ah ja, we hebben toen inderdaad een videoclip gemaakt in een kasteel in Frankrijk.
Camille: Onze eerste samenwerking was tijdens de covid periode. Sam werkte aan zijn soloproject en vroeg of ik wilde meezingen op de eerste single Requiem for a Dreamer.
Sam: Ik wist toen al dat Camille mooi kon zingen, en voor dat nummer wilde ik er graag een vrouwelijke stem bij. Ik heb toen een aantal mensen uitgenodigd. Ik denk dat jij de derde was Camille. (lacht) Maar Camille was de beste. Ook tijdens optredens ging Camille soms mee als speciale gast.
Camille: Wat later is Sam ook op mijn project beginnen meespelen. Na een show in Brugge zei Tim van Unday Records: “Jullie stemmen passen zo goed samen, zouden jullie niet eens samen een ep opnemen?” En wij dachten: “Why not!”
Hoe begin je dan aan zo’n samenwerking?
Camille: Sam had sowieso al enkele nummers geschreven waar hij graag iets me wilde doen.
Sam: We zijn dan voor een week naar Frankrijk getrokken waar we enkele demo’s wilden opnemen. Pieter-Jan Decraene en Denis Demeester waren er ook bij. Op de laatste dag van ons verblijf hebben Pieter-Jan en ik Candy Cane geschreven en opgenomen. Dat heeft me weer zelfvertrouwen gegeven en ik ben PJ eeuwig dankbaar dat hij mij hierin steunde. Het is ook de taak van de producer om een artiest naar een hoger niveau te tillen en ik vind het sterk dat dat op deze manier kon gebeuren. We wisten toen onmiddellijk dat dát het niveau was dat we moesten halen voor de rest van de ep. Vanaf dan zijn we verder beginnen schrijven. De andere nummers die we maakten tijdens die uitstap hebben de plaat niet gehaald of toch niet in de vorm die ze toen hadden.
Camille: De opname van Candy Cane die we toen maakten, is trouwens degene die op de ep staat.
Oorspronkelijk waren het nummers die Sam al geschreven had, waar jullie dan samen aan werkten?
Camille: Schrijven gaat wat vlotter bij Sam dan bij mij. Sommige nummers had hij al volledig geschreven, aan andere hebben we samengewerkt. La Tour d’Ivoir is bijvoorbeeld een ouder nummer van Sam dat ik in het Frans heb vertaald. Dat was een leuke uitdaging omdat ik dat liedje niet letterlijk kon vertalen en er dus mijn eigen ding mee kon doen.
Sam: Ik maakte eerst een soort skelet van de nummers waar we dan samen aan werkten. Je moet het zien als een houten blok waar we vervolgens samen kleine stukjes van beginnen wegkappen. Je bent met twee personen die op een totaal andere manier schrijven, voeg je die samen dan ontstaat er een bijzonder eindproduct.
Waving sluit qua geluid, in mijn oren toch, wat dichter aan bij de muziek van Camille dan van Sams laatste album.
Sam: Ik denk dat ik, na de opnames van mijn eerste plaat, nog fel geëvolueerd ben in hoe ik songs schrijf. Daar komt ook nog bij dat Pieter-Jan best een grote invloed had op hoe de plaat uiteindelijk klonk. Ook dát was in feite een combo van twee personen. Waving was de eerste keer dat ik niet met een externe producer werkte en dat zal ook wel een invloed gehad hebben.
Camille: Toen we in Frankrijk de eerste kladversie van het album maakten, voelde het niet helemaal juist. Ik denk dat we gewoon met teveel mensen bezig waren en terug moesten naar de essentie. We hebben het proces dan ook omgekeerd, eerst de nummers met ons tweeën maken en dan pas anderen toelaten.
Sam: Volgens mij ligt wat we in ons eentje maken vrij dicht bij elkaar licht qua sfeer.
Sam, heeft zonder producer werken jou meer zelfvertrouwen gegeven?
Sam: Ja, dat is zeker zo. Ik was dat zelfvertrouwen een beetje kwijt geraakt. Ik werk heel graag samen met Pieter-Jan, hij weet heel goed wat hij wil als producer. Alleen betrapte ik er mijzelf soms op dat ik teveel zaken aan hem overliet omdat ik niet genoeg in mezelf geloofde. Dit project heeft mij terug meer zelfvertrouwen gegeven.
Camille: In het proces van de ep te maken, heb je ook meer solo shows gespeeld, dat zijn momenten waarop je je afvraagt: wie ben ik als ik alleen op een podium sta?
Sam: Je gaat op zoek naar wat muziek in zijn puurste vorm voor jou betekent. Dat gevoel was ik een beetje kwijtgeraakt.
Camille: Ik besef nu net dat het voor mij helemaal omgekeerd was! Ik heb altijd solo gewerkt, voor mijn eerste plaat heb ik wel met een producer gewerkt maar ik had altijd de touwtjes in handen. Dit was de eerste keer dat ik echt met iemand moest samenwerken terwijl ik toch altijd zo eerlijk mogelijk wilde blijven met mezelf. Het is trouwens grappig dat je vindt dat de muziek meer aansluit bij mijn werk terwijl ik soms net het gevoel heb dat ik af en toe dat deeltje dat typisch voor mij is, mis.
Wat dat voor jou dan het moeilijkste: rekening houden met de mening van iemand anders?
Camille: (lacht) Soms moet je accepteren dat het resultaat niet 100% hetzelfde zal zijn als had je het alleen gedaan. Bij La Tour d’Ivoir was ik bijvoorbeeld erg enthousiast over een heel uitgepuurde demo versie. Die heeft uiteindelijk de plaat niet gehaald, maar achteraf gezien ben ik heel blij met de versie die de plaat wél heeft gehaald. Die ‘stripped down’ versie kunnen we wel eens live spelen.
Het is voor jou misschien ook wel fijn om te horen dat je stem ook prima werkt in een andere context.
Camille: Heel zeker!
Sam: Camille grijpt heel snel naar een less is more aanpak, maar soms kan je door arrangementen toe te voegen en aan te passen heel interessante dingen doen.
Camille: Voor jou is het soms net omgekeerd: door dingen weg te laten meer naar de essentie komen van een nummer. De kunst is om de juiste balans te vinden.
Zijn daar veel discussies over geweest?
Camille: Ik denk dat het vooral bij de eerste sessie in Frankrijk een rol heeft gespeeld. De nummers waren na een tijdje wat groter geworden en dat was eigenlijk niet de richting die we wilden uitgaan met dit project.
Sam: Ik denk dat ik ook nog meer in de mindset van mijn plaat zat. Ik luisterde toen veel naar Big Thief en Alex G en die invloeden sluipen er dan altijd wel een beetje in. Stilaan werden de nummers zo teveel naar mijn kant getrokken en we voelden wel dat er iets scheef zat.
Loopt er een rode draad doorheen het album, een thema of gevoel?
Camille: Niet echt. Op een bepaald moment zaten we wel met de kleur groen in ons hoofd, geen idee hoe dat kwam. Maar uiteindelijk is dat wat naar de achtergrond verdwenen. Er is wel een bepaald gevoel dat doorheen de plaat loopt, maar ik kan dat moeilijk benoemen.
Sam: We wilden ook samenhang creëren door alles in dezelfde ruimte op te nemen. We hebben de meeste nummers opgenomen in mijn home studio. De mix deden we in de studio van Nicolas Rombouts. Tijdens de mix gebruikte Pieter-Jan een analoge tafel wat de samenhang tussen de nummers zeker heeft versterkt. Wat de nummers volgens mij echter écht bij elkaar brengt is de mooie balans die we vonden tussen twee personen met een sterke mening en visie op muziek.
Op een bepaald moment is de cello van Frederik Daelemans in beeld gekomen.
Camille: Dat is gebeurd tijdens de pre-productie in de tweede helft van de zomer. Sam opperde dat we misschien een cello zouden kunnen toevoegen.
Sam: Eerst wilden we met een kwartet werken.
Camille: Maar om het toch weer wat kleiner te houden, hebben we gekozen voor één cello.
Sam: Ik kende Frederik omdat hij ook live meespeelt in mijn solo-project. Het voelde dan ook veel natuurlijker aan om hem te vragen dan om een kwartet in te huren.
Heb je dan op voorhand de arrangementen uitgeschreven of was er nog veel ruimte voor interpretatie door Frederik?
Camille: We hadden al een paar melodieën voorbereid of ideeën over waar en wanneer het interessant zou zijn om klanken toe te voegen.
Sam: Maar we hebben toch vooral tijdens de opnames zelf geïmproviseerd.
Was dit nu een soort van tussen-project voor jullie, of komt er toch nog een gevolg op de plaat?
Sam: Ik denk dat we sowieso wel nog vaker geen samenwerken zoals we voordien al deden. Voor mij voelt dit iets laagdrempeliger en minder stresserend aan dan solo een volledig album maken en op dat moment paste dit goed in mijn leven denk ik.
Camille: Zeker, het was een heel verfrissende ervaring! Er was ook minder druk dan bij een soloproject, we deelden de verantwoordelijkheid.
Sam: Voor mij voelde het allemaal wat losser aan. Ik word in april papa en dit project paste perfect in de gemoedstoestand waarin ik mij momenteel bevind.
Waar komt die stress vandaag?
Sam: Er komt gewoon veel geregel aan te pas.
Camille: En geld!
Sam: Dat heeft mij een tijdje echt wel afgeschrikt. Ik had bijvoorbeeld subsidies aangevraagd voor mijn plaat. Dan krijg je een som geld van de staat en dan moet je alles verantwoorden wat je doet. Dat is normaal natuurlijk, maar er komt zoveel bij kijken… ik heb mij daar echt wel even niet goed bij gevoeld. Pas op, ik ben heel tevreden over de plaat en samenwerken met mijn band is echt fantastisch. Maar het bracht heel veel stress met zich mee.
Jij hebt daar minder last van Camille?
Camille: Ik heb tot nu toe altijd solo gewerkt en moest met niemand rekening houden. Ik wil op een volgende plaat graag met anderen samenwerken maar dat vraagt meer organisatie, je moet subsidies aanvragen, mensen betalen enzovoort.
Op 9 december stellen jullie de plaat voor in de Botanique, hoe gaat jullie opstelling eruitzien?
Sam: Frederik komt meespelen op cello en Denis op drums.
Drums?
Sam: We wilden niet dat de toeschouwer het gevoel kreeg dat er een drumstel op het podium staat en dus hebben Denis en ik een nieuwe opstelling uitgedokterd waarbij de kickdrum plat op de vloer ligt. Daardoor klinkt die een stuk percussiever. Het is de bedoeling dat het slagwerk meer ondersteunend klinkt en zeker niet als standaard drumpartijen.
Camille: Het moet een soort van diepe onderlaag blijven.
Komt er nadien ook een toer?
Camille: We zijn ermee bezig, er liggen al een aantal opties open maar we kunnen nog niets aankondigen.
Op 9 september stellen Camille en Sam hun ep voor in de Botanique in Brussel. Info en tickets vind je hier.
Sam De Nef: FACEBOOK / INSTAGRAM
Camille Camille: FACEBOOK / INSTAGRAM