Interview door Hans Vermeulen en Nel Mertens
Zoals steeds zorgen de organisatoren van BIM-fest voor gevestigde EBM-waarden op hun affiche, maar iedere jaar staan er ook artiesten die sterk bezig zijn, maar die eeuwige roem nog niet bij mekaar speelden. Die ‘jongere’ projecten die nog door het grote publiek ontdekt moeten worden, de veelbelovende toekomst… Het Franse duo Potochkine is er zo eentje. We hadden wel al eens wat werk van hen beluisterd, maar ontdekten hun kracht en talent pas op het moment dat we hen live aan het werk zagen in De Casino in Sint-Niklaas. Een interview met dit energieke dark techno-/ EBM-duo was dus mooi meegenomen!
Hallo Pauline en Hugo, we hebben enorm genoten van jullie optreden zonet! Het is knap om te zien hoe jullie als duo ook continu in verbinding met mekaar staan op het podium.
H: Dat zouden we niet anders meer kunnen. We zijn erg afhankelijk van elkaar op het podium en stemmen onszelf steeds op de ander af. Terwijl ik achter de toetsen sta en dans, probeer ik continu oogcontact met Pauline te houden.
P: Op die manier sturen we mekaar voortdurend aan. In contact blijven met Hugo is dus erg belangrijk, terwijl ik het contact met het publiek ook continu wil behouden. Het is niet zoals in de theaterwereld, waar je voor die ‘vierde muur’ speelt (het figuurlijke muurtje dat podium van publiek scheidt, nvdr.).
We zien jullie op het podium samen stralen. Zijn jullie – naast een muzikaal duo – ook een romantisch duo?
H: Ja (glimlacht), maar we zijn daar soms wat verlegen over. Niet beschaamd of zo, ik weet niet hoe ik dat best uitleg…
Oorspronkelijk komen jullie uit de theaterwereld, toch?
P: Dat klopt, we leerden elkaar kennen tijdens onze theateropleiding en hebben heel wat producties samen gespeeld.
Had dat invloed op jullie shows met Potochkine?
P: Steeds minder. In het begin zeker en vast. Dan profileerden we ons ook eerder als een theater act die poëzie bracht met muziek. We droegen witte kostuums en witte, opvallende make-up en deden ons ding op het podium.
H: Nu zijn we geëvolueerd naar een echt muziekproject. De witte pakken, maskers en make-up lieten we achterwege. Het voelt ook veel natuurlijker, en comfortabeler aan. We staan als onszelf op het podium, met één doel: mensen laten genieten van de muziek die we maken. En dansen!
Het viel ons op, Hugo, dat jij inderdaad continu staat te dansen achter je tafel. Het feit dat je professioneel danser bent, zit daar wellicht voor iets tussen?
H: Wellicht wel (lacht). Ik kan dat gewoon niet uitschakelen. Het gebeurt vanzelf, dat mijn lichaam begint te dansen als ik muziek maak.
Dat maakt dat jullie show ook een krachtige energie uitstraalt!
Hoe gaan jullie te werk om nieuwe nummers te schrijven?
H: De teksten komen altijd van Pauline.
P: Ja, soms schrijf ik hele teksten en bouwen we daar samen een nummer rond. Maar meestal heb ik gewoon enkele woorden of zinnen en komt de rest als we er muziek bij schrijven. Meestal heel improviserend, organisch dus.
H: En soms ontstaat ook iets moois uit een fout. Soms loopt er toch iets mis… dat was zo toen ik de baslijn van Possedé uitwerkte. Het liep mis en wat klonk dat goed! Die baslijn ontstond dus uit de schoonheid van een foutje. Soms zijn die modulaire synths echt een ecosysteem op zich. Ze durven hun eigen ding wel eens doen…
P: (lacht) Ja, in ons gezin zijn we dan ook met vier. Hugo, ikzelf en de 2 modulaire synths.
Jullie maken al 8 jaar samen muziek. Hoe zijn jullie geëvolueerd?
H: We hadden ons debuutalbum, dat in 2018 bij Data Airlines verscheen, waarna we Mythes uitbrachten, een album dat enkel digitaal verscheen en ondertussen is er ook ons derde album Sortilèges (Young & Cold Records), waarvan kort nadien ook een remix-album uitgekomen is.
Zoals ik al zei, ligt de nadruk steeds meer op de muziek die we maken, en minder op de act die we brengen. De poëtische teksten van Pauline blijven uiteraard belangrijk! Die zijn meestal in het Frans, maar we beginnen te merken dat de taal er steeds minder toe doet voor het publiek. Ze voelen de intentie van wat we brengen, zonder woorden aan.
We hebben nu ook echte instrumenten op het podium. Vroeger stonden we enkel met een laptop te spelen. Nu heb ik 2 modulaire synths bij me. Ook dat geeft meer comfort op het podium. We hebben zelf veel meer controle over de balans.
“And we still keep travelling light!”
Waar komt jullie – enigszins bizarre – bandnaam ‘Potochkine’ vandaan?
H: Dat is een mooi verhaal eigenlijk. Ik ben peter van het dochtertje van mijn tante (ze is vijftien, intussen). Een erg clevere, onderzoekende jongedame! Toen ze Pauline voor het eerst zag, was ze wat argwanend en testte ze haar uit. Ze deed alsof ze haar naam niet precies kende en sprak haar een hele tijd aan met ‘Potochkine’. Een woord uit de fantasie van een kind dus!
P: Dat is ook een boodschap die we willen meegeven: verlies nooit het kind in jezelf! Ik zing al sinds mijn kindertijd. Dat wil ik nooit kwijt, dat kind in mezelf wil ik nooit verliezen. “Liberez votre imagination”.
Tot slot: De laatste tijd luisteren we vaak naar Franse muziek. Er komen ongemeen interessante muzikale stromingen uit Frankrijk binnengesijpeld.
P: Ja hé, welke Franse invloeden bedoel je?
Yelle legden we vaak op, maar ook meer indie en noise zoals Decibelles, Sexy Sushi, Requin Chagrin of zelfs Anna Majidson. Oja, en Pogo Car Crash Control die we eens geweldig tekeer zagen gaan in Brussel.
P&H in koor: Wow, ja die zijn geweldig, Ken je de bassiste Lola Frichet? Die geloofde van in het begin al in ons en heeft ons aan een paar interessante optredens geholpen. Zoals die bas speelt, onwaarschijnlijk. We hebben veel aan haar te danken.
Facebook / Instagram / Socials
