“Heldere sprookjespunk op een boerderij.” Wat onze recensent er precies mee wilde zeggen, weet alleen hij. Feit is dat het debuut van Ponykamp (uit via Belly Button Records en Wagonmaniac Music) een prachtig staaltje is van overheerlijke feelgood indiepop met een hoek af. Hier is het verhaal (of zoiets) achter We Get Along…
Ponykamp is nog niet zo heel lang bezig, maar jullie hebben toch al behoorlijk naam gemaakt in de undergroundwereld. Dat maakt je trots neem ik aan?
Hebben wij nu al behoorlijk naam gemaakt? Als dat zo is, dan maakt ons dat zeker trots! Misschien zit onze bandnaam daar ook wel voor iets tussen.
Dat duidt er ook wel op dat er in dit land een hard werkend en goed functionerend undergroundcircuit is, niet?
Dat is zeker zo! In normalere tijden kan je in elke grote stad bijna elke avond een undergoundbandje aan het werk zien. Dat is eigenlijk een ongelooflijke luxe waar we vaak niet bij stilstaan, en die is er niet alleen dankzij de muzikanten maar zeker ook dankzij de venues en de organisatoren, die nieuw bloed een kans te geven om zich te bewijzen. We hebben door zelf vaak naar optredens te gaan kijken, ook een hele hoop bands en mensen leren kennen, die op hun beurt Ponykamp heel wat kansen hebben geboden.
Nu hebben jullie een plaat uit. Vaak kiezen bands voor een ep en een hele hoop singles, maar jullie gingen onmiddellijk voor een lp.
Die keuze was snel gemaakt: we hadden op redelijk korte tijd meer dan genoeg nummers af voor een lp en geen zin in al teveel gedoe. Dus waarom ze dan niet ineens allemaal uitbrengen?
Ik hoor wel invloeden, die zijn er altijd, maar jullie hebben toch wel een zeer eigen geluid. Hoe is dat ontstaan?
Onbewust. Dimitri en Robin schrijven de nieuwe nummers meestal met alleen een akoestische gitaar. Tijdens de repetities werken we ze dan stap voor stap verder af. Op de een of andere manier komen we altijd terecht bij dat typische Ponykamp-geluid, en klinken de nummers helemaal niet meer zoals ze oorspronkelijk bedoeld waren.
Opmerkelijk is de variatie van stijlen, ik zou zelfs zweren dat ik iets van The Cure in The Farm hoor. Dus echt garagerock zijn jullie ook niet he?
We luisteren allemaal naar veel verschillende genres uit verschillende tijden. We maken garagerock in die zin dat we met weinig middelen redelijk eenvoudige songs schrijven met gitaar, bas en drums. Maar er zit net zo goed wat psychedelische pop uit de sixties, postpunk uit de seventies, indie uit de eighties en Britpop uit de nineties in onze muziek. Of dat zeggen ze ons toch. Heel bewust gaan we eigenlijk niet om met al die invloeden en soms verschieten we wel van de vergelijkingen die worden gemaakt: “Nu je het zegt, ja, nog niet bij stilgestaan… ”
Ook typisch voor Ponykamp is dat jullie het moeten hebben van heerlijke, vrolijke popsongs. Doemdenkerij zit niet in jullie genen?
Dat klopt. We streven geen bepaald genre na, maar wat we wel actief proberen is om altijd vrolijk en catchy te klinken, ook in de minder snelle liedjes. Dat is een duidelijke afspraak onder ons drie: Ponykamp maakt alleen vrolijke muziek waar mensen blij van kunnen worden. Serieuze, donkere songs kunnen ook mooi zijn hoor, maar die schrijf je dan maar voor een ander project.
Een titel gelijk Papapapapatricia of Half-a-Llama. Hoe komen jullie er toch op?
Papapapapapatricia is een ode aan een medewerkster van de zaal waar we repeteren. Maar ‘Patricia’ paste niet in het metrum van de strofe van het nummer, dus hebben we er maar ‘Papapapapapatricia’ van gemaakt. Half-a-Llama is ook een waargebeurd verhaal, over lama’s die als gezelschapsdier ingezet werden in het rusthuis van Zwijndrecht, het dorp waar we alle drie opgroeiden. Dus hoe komen we erop? Tja, eigenlijk schrijven al die titels gewoon zichzelf.
We Get Along straalt ook wel een vorm van gezonde naïviteit uit vind ik.
Dat is een mooie beschrijving van de plaat, gezonde naïviteit, en niet alleen muzikaal. Toen we besloten om een album te maken, wisten we nog niet goed waar we aan begonnen. Maar kijk, we hebben veel bijgeleerd en het is uiteindelijk allemaal gelukt.
Het huwelijk met Belly Button en Wagonmaniac stond in de sterren geschreven?
Raf van Belly Button Records kenden we al van de opnames van twee ep’s van Dimitri’s andere band Kookaburra, en natuurlijk van zijn alomtegenwoordigheid in alles wat in België met garagerock te maken heeft. Dat hij onze plaat op zijn label op vinyl wou uitbrengen verbaasde ons eigenlijk een beetje, omdat de meeste muziek op Belly Button toch nog net iets vuiler en steviger klinkt dan die van ons. Maar des te beter, het is een fantastisch label dat al veel heeft betekend voor de underground.
Wagonmaniac Music doet de digitale release en kennen we dan weer vooral via de Kinky Star in Gent, waar we al een paar keer hebben gespeeld en ook vaak zelf naar optredens gaan kijken. Ook Luc en Pieter-Jan zetten zich op verschillende vlakken hard in voor beginnende muzikanten.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Met Patricia! Nee, met elkaar natuurlijk, want We Get Along. We zouden als vrienden met gemak de volle 8 uur kunnen bijpraten, want zo via een scherm is toch niet hetzelfde. En we zouden volop plannen maken voor nieuwe nummers en shows na de lockdown!