Mimi Waterfall levert geen half werk af: met de ep Solar Return bracht ze vijf nummers uit over liefde, zelfbevrijding en protest, met invloeden uit r&b, hiphop, dancehall en afropop. Wat is haar verhaal, en waar haalt zij haar inspiratie vandaan? We vroegen het de zangeres op een zonnige dag in Antwerpen, de stad waar ze geboren en getogen is.
Je nummers hebben elk een eigen identiteit, maar vormen samen toch één geheel. Hoe begin je aan zo’n nummer?
In het begin is het vaak een solitair proces. Soms ben ik gewoon naar muziek aan het luisteren en is er iets wat me triggert. Dat kan een woord zijn, dat kan een zin zijn, of een instrumental waarmee ik bezig ben is. Dan ga ik aan het freestylen: wat voel ik bij dit geluid? Wat wil er naar boven komen?
Ik hou er ook wel van als alles in samenwerking ontstaat. Tijdens mijn laatste studiosessie was de producer wat muziek aan het spelen, maar ik wist nog niet waarover ik het wou hebben. We begonnen te praten, hij begon te neuriën en zei plots “On se connaît pas, on se connaît pas.” Voor mij werd dat “I don’t know you, you don’t know me” en boem, we zijn vertrokken. Heel intuïtief.
De titel van je ep is Solar Return. Wat betekent die?
Solar Return is een term uit de astrologie die wil zeggen dat de zon terugkeert naar de positie waarop ze stond op het moment van je geboorte. Ik ben altijd op zoek naar manieren om mezelf beter te leren kennen, en astrologie is daar zeker één van. Ik gebruik het niet om mijn toekomst te voorspellen, maar wel om mezelf beter te begrijpen en bepaalde cycli die gaande zijn te vatten.
Uiteindelijk is het leven ook een cyclus. Kijk maar naar de seizoenen, en naar de maan: als die een effect heeft op eb en vloed, en wij zijn zeventig procent water, dan zou het een beetje naïef zijn om te denken dat die geen effect heeft op ons. Dat is iets waar ik me graag in verdiep. Oude beschavingen vereerden ook de zon, de maan en de natuurelementen omdat ze een bepaalde waarde hadden in het dagelijks leven van mensen. Ik denk dat als wij als samenleving onze omgeving iets meer observeerden, we onszelf én elkaar ook beter zouden begrijpen. We maken uiteindelijk deel uit van de natuur, we staan er niet los van.
Daarnaast gaat Solar Return ook over ik die in het licht stap. Het is een beetje mijn verslag van de voorbije jaren: ik ben door een proces gegaan, ik heb dingen geanalyseerd, hoe wil ik nu in het leven staan, wat heb ik daaruit geleerd? Zo heb ik redelijk lang een writer’s block gehad, en dat is natuurlijk frustrerend. Je probeert vanalles en het werkt niet, je probeert dingen op papier te zetten die eigenlijk niet oprecht zijn omdat je het wil forceren. Dat heb ik moeten loslaten, en nu heb ik daar vrede mee: het creatieve proces is voor mij een slow burn, en dat is gewoon hoe ik ben. Ik neem graag mijn tijd. Good things take time.
Ik ben al bezig met mijn volgende project en ik merk wel dat dat iets luchtiger wordt. More fun, more sensuous. Ik blijf spelen met woorden, maar de focus zal elders liggen. Het zal minder vanuit een spiritueel perspectief geschreven worden, maar meer met een persoonlijke benadering. Solar Return is echt heel inhoudelijk, het gaat over brede ideeën, over “Hoe moet je in het leven staan?”, omdat ik zelf zoekende was. Ik voel wel dat ik op dat gebied een hoofdstuk aan het afsluiten ben.
Naast spiritualiteit en (zelf)liefde zit er ook protest in je teksten. “There’s a war against my blackness,” zing je in War.
War schreef ik tijdens een periode waarin we dagelijks geconfronteerd werden met politiebrutaliteit in de media. De overexposure aan zwarte lijken op onze schermen, het gebrek aan rechtvaardigheid en de woede die ik voelde, vormden de aanleiding voor het lied. De oorlog waarover ik het heb, gebeurt op verschillende vlakken: economisch, structureel, spiritueel… De manier hoe kinderen benadeeld worden in het onderwijssysteem en slachtoffer worden van het watervalsysteem, bijvoorbeeld, maar net zo goed hoe Afrikaanse landen door Westerse conventies in armoede blijven. The list goes on. De outro van War komt uit de speech Look For Me in the Whirlwind van Marcus Garvey. Hij gaf die rond 1924, maar hij blijft tot op heden super relevant. Dat deel sluit mooi aan bij wat ik zing.
Tot slot: je noemt jezelf ook ‘The Original Bantu Princess’ en ‘Goddess in the Flesh.’ Waar komen die bijnamen vandaan?
Ongeacht religie geloof ik wel in een hogere macht, een schepper, en dat wij gemaakt zijn naar zijn evenbeeld. Opnieuw, wij maken deel uit van de natuur. En dat is zo’n prachtige creatie. En zo ben ik ook de reflectie van de schepper, maar in the flesh. Ik geloof echt dat we allemaal iets goddelijks in onszelf hebben, al vergeten we dat soms. We leven nu eenmaal in een bepaalde context, in een kapitalistische wereld, we moeten presteren.
En dat perst het goddelijke er soms wat uit.
Exact. En dan komt het er weer op aan de connectie te zoeken met jezelf, dat ik mezelf altijd helder hoor. Maar ook met de wereld, het goddelijke, de natuur. Nature is always talking, je moet gewoon opletten. En The Bantu Princess is dan weer een herinnering aan vanwaar ik kom en een ode aan de mensen die deze aarde voor mij bewandelden en die deel van mij uitmaken.
Je maakt live kennis met Mimi op de volgende data:
24/06 – Borgerrio (Antwerpen)
25/06 – Feshta Festival (Antwerpen)
21/07 – De Zomer van KAAP (Oostende)