Aan Remo Perrotti vroegen we het al, de vragen over Sinner’s Day. Hier zijn de antwoorden van Marcel Vanthilt.
Er is dit jaar een aparte stage voorzien van Belgische bands. Wat vind jij van de Belgische scene van vandaag?
Er zijn veel fijne bands vandaag, o.a. Whispering Sons, het is goed dat die op Sinner’s Day staan. Maar helaas krijgen de wat experimentelere bands amper aandacht in de media. Radio 1 & StuBru draaien eigenlijk uitsluitend goed in het gehoor liggende soft-rock/pop/hiphop à la TouristLeMC, Buurman, Wolken, Yevgueni of Bart Peeters terwijl Mauro Pawlovski bijvoorbeeld zelden gedraaid wordt. Het is erg mediocre op de radio. Tijd voor weer vrije radio!
De aftrap wordt gegeven door de toch wat ondergewaardeerde O Veux. Net als jij van Limburg. Die Limburgers hebben wel hun best gedaan wat donkere muziekjes betreft. Hoe komt dat?
Hoe het komt dat ze ondergewaardeerd zijn? De laatste tijd gaat het goed met hen, dus ze zijn een inhaalmaneuver aan het plegen. Waarom ze indertijd ondergewaardeerd werden weet ik niet. Drankmisbruik? Onhandelbaarheid? Te maf voor de buitenwereld? Allemaal kwaliteiten die niet steeds gewaardeerd worden, dat is zo. Och, misschien krijgen ze postuum wel een standbeeld in Hasselt, dat telt ook.
Claw Boys Claw. Grappig genoeg was er wel baanbrekend werk bij de VPRO, maar bleven de Nederlandse bands altijd onder de radar van succes. Claw Boys Claw deed dat wel. Wat betekent de band voor jou en wat vind je sowieso van de Nederlandse 80’s-scene?
Ik denk met weemoed terug aan die 80’s scene in Nederland: The Scene, The Nits, Claw Boys Claw, Sammy America … Het broeide van de ideeën in Nederland. Als je dan ziet dat we het vandaag met Bløf moeten doen: ik kan wel janken. Ik zie vandaag in Nederland weinig verfrissends meer. Het zijn ofwel kopieën van Amerikaanse voorbeelden: jazz, country, blues of het zijn Stef Bos-achtige tekstenkakkers. Weinig heftigs à la Claw Boys Claw. Blij dat die terug zijn!
Volgens mijn boekje is het daarna de beurt aan de heer Marcel Vanthilt. Wat is het verschil tussen Arbeid Adelt! en Marcel solo horen we mensen vragen? Is er bovendien een kans dat we ook een Arbeid Adelt!-nummer in Genk zullen horen?
Het wordt ’n hevige set speciaal voor Sinner’s Day. Verwacht dus nummers van Arbeid Adelt! èn solonummers zoals Paracetamol of tracks uit CA$HCA$H, maar tevens ’n paar newwave-classics van helaas reeds overleden helden. Benieuwd? Ik ook!
Wolfgang Flür was mede verantwoordelijk voor de meest succesvolle Kraftwerk-platen. Over Kraftwerk en hun invloed op de muziek wordt veel verteld, hoe schat jij hun invloed in?
Fenomenaal, zonder meer. Zij zijn, misschien samen met Walter/Wendy Carlos, de grondleggers van de elektronische muziek. Niet alleen omdat zij er vroeg bij waren, maar vooral omdat het composities zijn die eeuwigheidswaarde hebben die niet zal vergaan. Het is te vergelijken met het repertoire van de klassieke componisten, hun repertoire is ook oud, maar wordt nog steeds opgevoerd. Dat zie ik met het oeuvre van Kraftwerk ook te gebeuren.
Als er één band is in België die toonden dat je alles kan met DIY waren het De Brassers wel. Echte rebellen. Wat vind jij van de rebellie vandaag in de muziek van nu. Heeft de wereld niet een klein beetje nood aan een nieuwe muzikale generatie van Brassers?
Een klein beetje? Een groot beetje, ja. Er is geen rebellie in de muziek. Of het moet foute rap zijn, zoals Bizzyblaza of Damso, die ofwel vrouwonvriendelijk of ronduit racistisch is. Misschien is dat wel de nieuwe rebellie. Helaas kan ìk mij daar slecht in vinden.
Ook opmerkelijk voor de jaren 80 is dat intelligente protestsongs konden. Fischer-Z is daar een goed voorbeeld van, met bijvoorbeeld het hekelen van de koude oorlog of de dreiging van de kernraketten. Met een heerschap als Trump zou je verwachten dat de muziekwereld wakker schiet, maar men slaapt verder. Wat is er gebeurd?
Kunnen we daar ’s een heel weekend over samenzitten? Moeilijk om dat in 1-2-3 te analyseren.
Funeral Dress is streetpunk. Punk kan alles zijn. Wat is punk voor u en wie is de belangrijkste punkband voor u?
Punk is voor mij nog steeds: ik doe creatief wat ik wil, altijd en overal, niemands regels gelden bij mij, elk dogma is fout. Het is een levensvisie. De belangrijkste punkband blijft Ramones: zij waren eerst en zij waren goed, punt.
Cabaret Voltaire is ook zo’n band die experimenteerde en zonder het eigenlijk te beseffen dat ze een stempel op muziek hebben gezet. Wat betekent de Sheffield-scene voor u, het leek wel een weerspiegeling van Limburg in de zin dat Sheffield ook een industriestad is.
Limburg was in de jaren ’80 niet alleen industrie, in Leopoldsburg was er geen industrie, wel een leger. Maar de raketten stonden vlakbij en de Koude Oorlog was wel voelbaar. Dat schepte ook ’n doemsfeer: de bom kon vallen, meer zelfs: de bom lag in Kleine Brogel! De jaren ’80 waren bij aanvang in ’t algemeen nogal donker: werkloosheid, nepstatuten … Dat was het perfecte decor voor de doommuziek van De Brassers, Siglo-XX en Struggler.
Ook niet weg te cijferen uit de Belpopgeschiedenis is Red Zebra. Wat maakt hun zo uniek denk je?
Het is een band die steeds volgehouden heeft, en dat kun je niet van iedereen zeggen. Meer zelfs, ze hebben een echtscheiding overleefd in de Red Zebra-familie en dat dwingt respect af. Ze zijn ook surrealistisch. I Can’t Live In A Living Room. Weet je, dat is de beste postmodernistische, existentialistische uitspraak die ik ken. Dat kan naast Sartre en Camus staan. Maar er zijn natuurlijk ook andere songs zoals Polar Club of Bastogne. Ze scheppen een portret van ontvreemding, je weet wel vervreemd zijn in de wereld.
GBH is de Engelse tegenhanger van Funeral Dress. Er is een duidelijk verschil van hoe men in Amerika met punk omsprong dan hoe de Engelsen dat deden. Welke geniet je voorkeur?
Je hebt alle soorten punk, ook biertapperspunk zoals GBH dat is, of dichter bij ons De Heideroosjes. Green Day was dat in het begin ook. Huppelpuppunk noem ik dat. Geestig om naar te kijken en het schept ambiance, alleen voel ik niets voor ambiance. De Ramones waren bijna cartoons. GBH heb ik altijd gelinkt met supportersclubs, hooligans en Schotse kledij. Ik heb toch liever de Undertones of de Buzzcocks. Trouwens, eigenlijk was dat pop. Phil Spector-bubblegumpop, maar drie keer zo rap gespeeld.
Dat brengt ons tot bij Cocaine Piss. Female punk die straight in yer face is. Blijkbaar heeft de wereld het nog altijd niet geleerd en is de muziekwereld nog te veel gedomineerd door mannen. Wat denk jij als man daarover?
Veel bands hebben dat aangekaart. Het is vreemd. In het management van de muziekindustrie zie je veel vrouwen, maar weinig vrouwen die betrokken zijn bij de technische kant. Zelf ken ik geen enkele vrouwelijke geluidstechnicus. Dus dat is een glazen plafond dat gerust doorbroken mag worden. Blijven vechten vrouwen, wat houdt u tegen? De muziek van Cocaine Piss vind ik straf, punk mengen met new wave zoals PJ Harvey of Patti Smith dat ook deden.
Gang Of Four brengt ons naar de postpunk, een genre dat door talrijke bands terug is opgepikt. Wat betekent het genre voor je en vind je jezelf terug in de postpunkbands van nu?
Editors vind ik veel te soft. Ik heb dat dertig jaar geleden al eens gezien, maar dan veel beter. Ze zijn gewoon de slechte versie van Echo & The Bunnymen. Interpol is dan weer beter. Ik zal het zo zeggen, liever 80 Interpols erbij dan 1 Bazart. Er zouden meer bands moeten zijn als Gang Of Four. Een uniek trio, en het is opzienbarend dat die een paar jaar geleden hun platen hebben heropgenomen en dat die nog beter klinken!
De meest geciteerde postpunkband van nu is zonder twijfel de Whispering Sons. Wat was jouw eerste idee toen je hun hoorde?
Hun nieuwste plaat heb ik nog niet gehoord, maar je merkt onmiddellijk dat dat goed zit, ook al is het een sound die je kent. Je merkt dat het mensen zijn die er zelf sterk in geloven en dat bevordert dan weer het samenspel. Een echte wall of sound en Fenne lijkt wel iedere keer in trance te zijn.
John Cale is met The Velvet Underground één van de grondleggers van de zwarte muziek. Wat is jouw favoriete Velvet Underground-moment en wat betekenen de solocarrières (Lou Reed, John Cale, Nico en Maureen Tucker) voor je?
Toen ik in 1977 platen draaide in Leopoldsburg was The Velvet Underground de enige band die daarbij kon. Je kon dat gemakkelijk tussen de nieuwe dingen zetten. I’m Waiting For The Man paste perfect bij Iggy & The Stooges, maar de Rolling Stones vond men dan weer te commercieel. The Velvet Underground zijn iconisch, maar niet zo bekend bij het grote publiek. Lou Reed was een wisselvallig artiest en dat maakt hem charmant. Ik heb nu Metal Machine Music ontdekt en ik vind dat dus goed, maar dat is misschien omdat er nu te veel brol is. John Cale is een multitalent die ook niet in één vakje past. Eigenlijk een kunstenaar die toevallig ook muziek maakt. Onvoorstelbaar dat Paris 1919 in 1973 is verschenen. Breng die nu uit, en je merkt het niet, en je hebt nog de plaat van het jaar ook! Nico past ook perfect in dat plaatje van Warhol en New York.
Vive La Fête bewijst dat de meest frisse pop in het Frans is. Wat zijn jouw favoriete Franse platen?
Dat is voor mij geen Franse muziek, dat is Europese muziek. Mij valt het op dat wanneer ik in Frankrijk ben, dat ik merk hoe slecht de muziek daar wel is. Ik loop er niet hoog met op, ook met Angèle niet. Franse muziek wordt veel te veel met clichés geschreven. Er zijn maar weinig uitzonderingen: Les Negresses Vertes, Les Rita Mitsouko of Serge Gainsbourg. Maar neen jong, Vive La Fête dat is gewoon powerpop, maar dan in het Frans gezongen.
En de afsluiter is MC50, rock ’n roll pur sang. Wat betekent Wayne Kramer voor jouw rock ’n roll-leven?
Een band die perfect in het plaatje van de gitaarrock van de States past. Men heeft het natuurlijk over The Stooges, maar MC5 was dan weer die andere groep en het is opmerkelijk dat alles na MC5 komt. Zelfs Led Zeppelin was daarna. MC5 is gewoon de muziek voor wie van gitaren houdt.
Wie wil jij absoluut zien op Sinner’s Day?
Het zal voor mij een ontzettend drukke dag zijn, want naast optreden moet ik ook presenteren, dus ik ga blij zijn als ik er drie kan zien. Gang Of Four omdat dit één van de weinige groepen is die dit doen, Vive La Fête omdat dit live pure power is en de Whispering Sons, want die heb ik nog niet live gezien.