Treden Belgische groepen ook weleens in het buitenland op, afgezien van de allergrootste kleppers? Ja, zo blijkt: Jerry Spin mag in het voorprogramma van de Britse band Still Corners mee op tour door Oostenrijk, Hongarije, Kroatië, Servië, Slovenië, Tsjechië en Polen. Wij treffen hem in Boedapest, waar hij zal optreden op een boot op de Donau.
Het ruim van A38, een oud Sovjetschip dat altijd in de Hongaarse hoofdstad is blijven liggen, loopt goed vol: veel Hongaren lijken Still Corners een warm hart toe te dragen. Maar eerst is het aan onze Jerry Spin die onlangs zijn ep Beasts uitbracht. Niet met voltallige band, zoals bij zijn Belgische optredens, maar enkel met toetseniste-zangeres Eline Flintrop aan zijn zijde trotseert hij het Boedapestse publiek.
“Het is anders dan in Belgie,” vertelt Jerry ons achteraf. “Gisteren in Servië ook trouwens: dit is nu al de tweede keer dat we opkomen en er meteen iets gebeurt. Een kleine ‘woehoe’ of zo, maar het is iets. Bij ons zie je dat minder.”
Het publiek achteraan in de zaal blijft onverstoord doorbabbelen tijdens de set van Jerry en Eline, maar vooraan krijgen ze de concertgangers wel mee in hun verhaal vol pop noir met een scherp randje. Wanneer Jerry Offshores aankondigt als “A song about tax evasion,” weerklinkt er hier en daar gek genoeg gejuich. Ook Loan Shark en het prachtige duet waarin Eline haar vocale kunsten tentoonspreidt (en bij Jerry de opmerking ontlokt dat zij de betere zanger is van de twee), charmeren het publiek.
Hoe kom je als Belgische groep terecht op zo’n Centraal- en Oost-Europese tournée? Dankzij boekingagentschap Toutpartout, blijkbaar. Eerst zou Portland het voorprogramma van Still Corners verzorgen, maar zij annuleerden recent al hun optredens om gezondheidsredenen dus mocht Jerry Spin in de plaats mee.
“We moesten er wel een concert in Antwerpen voor afzeggen, want de afspraak was alle optredens of geen. Maar uiteindelijk doe je dit voor de ervaring. Welke kans krijg je nog om je muziek in zoveel verschillende landen te gaan spelen?” Bovendien vond het optreden in Belgrado in een arena plaats en belooft de Sloveense doortocht een kasteel als setting: je belandt op plaatsen waarvan je nooit gedacht had er ooit te komen.
Een hachelijke onderneming is het wel. Still Corners heeft een tourmanager maar Jerry en de zijnen regelen alles zelf. Met z’n drieën (ook Anthony, de vriend van Eline en vaste roadie, reist mee) rijden ze met de auto van stad tot stad en overnachten ze in hotels die ze op voorhand geboekt hebben. “Vandaag hadden we wel stress omdat we de streng gecontroleerde grens Servië-Hongarije over moesten. Soms kan je daar vijf uur staan wachten. Wij waren er op tweeënhalf uur voorbij maar dat betekent wel dat er minder tijd over is om te soundchecken. En we moeten sowieso altijd wachten tot Still Corners klaar is met hun voorbereidingen.”
Hoe gaat het er tijdens zo’n lange autorit aan toe? “Soms zetten we de muziek heel hard, maar net zo goed is er soms niets en kunnen we gewoon urenlang zwijgen. Maar natuurlijk praten we ook over elkaars leven.”
Nadat de laatste noten van Still Corners zijn weggestorven, die de zaal met verstomming sloegen dankzij hun opvallend lange nummers vol melancholische gitaren en ontroerende zang, verkoopt Jerry nog een T-shirt aan de merchstand, maar het is vooral de stapel gratis stickers die snel kleiner wordt. “Zo verkopen we overal wel iets. Ook onze sleutelhangers vinden wel aftrek.”
En dan zit de avond in de boot erop. Horen rocksterren dan niet stevig in het Boedapestse nachtleven te vliegen? Eline is al gaan slapen, Jerry drinkt nog een Stella met Anthony en gaat dan ook op zoek naar zijn bed. “Morgen moeten we er op tijd weer uit om naar Kroatië te rijden. Een makkelijkere grensovergang deze keer, maar wel een lange tocht voor de boeg. Mensen zien muziek vaak als ‘een mooie hobby,’ maar eigenlijk werken we meer dan iemand met een nine-to-five.”
Terwijl we het schip verlaten en op de brug op weg naar ons hostel de lichtjes van de Donau bewonderen, denken we in plaats van Ian Dury (Sex & Drugs & Rock & Roll) toch eerder aan Bruce Springsteen: “The working, the working, just the working life.”
