Na een demo en het meer dan degelijke debuut Regurgitorium (2022) komt het Londense trio Why Patterns ons eindelijk verblijden met een opvolger. Verblijden, zeker weten. Waar ons hoofd de laatste twee weken nergens veel zin in had verandert dat al snel als we deze Screamers zelfs maar een keertje beluisteren.
In prehistorische tijden werd wat het trio voortbrengt onder noiserock geplaatst. De heren Dan McClennan, Doug Norton en Seb Tull hebben het echter meer voor de term noisegrind en soms is daar wel iets van aan. Echt grinden doet de band niet echt, de bocht uitvliegen in heerlijke noise-uitbarstingen dan weer wel.
Met leden die eerder in bands speelden als Wren en Warren Schoenbright pogen ze een noiserockinvulling te geven aan de gekheid van bijvoorbeeld Naked City of Fantomas en hebben ze een voorliefde voor de extremiteiten van bands als Nails en Full Of Hell.
Intens gebrachte pokkeherrie dus, prettig gestoord met schreeuwerige zang en verslavende melodietjes die onder lagen grof geweld bedolven zitten. Korte nummers ook, het langste duurt net geen drie minuten en geregeld halen ze de grens van anderhalve minuut niet eens, die het geheel als uitermate explosief in onze oren katapulteert. Luid, snel, gedaan na zestien minuten zodat er zeker van overdaad geen sprake kan zijn, is dit een portie maniakale noiserock waar wij rustig en blij van worden.
