In een ver verleden maakten we kennis met het inmiddels legendarische Today Is The Day, de band van en met Steve Austin. Het was de tijd toen ze indrukwekkende platen als Supernova en Willpower afleverden.
Zoals met zowat alle bands gebeurt, volgden we TITD een heel eind, tot we andere dingen aan en in het hoofd hadden. Toch bleven we sporadisch op hun platen botsen, van het indrukwekkende Sadness Will Prevail tot zelfs Animal Mother, dat van veel recentere datum is dan voornoemde platen.
Het leven haalde ook Austin in, met veel vallen en nooit opgeven en weer opstaan, zodat de hiaten tussen albums soms meer dan vijf jaar bedroeg. Dat is ook nu het geval. Voorganger No Good To Anyone dateert namelijk ook alweer uit 2020. Constante is echter wel steevast kwaliteit, zelfs al is de band een ware duiventil en is Austin op latere leeftijd ook alsmaar meer ‘gewoon’ gaan zingen, tussen zijn standaardwaarmerkschreeuwen door.
Never Give In is een deel van een tweeluik, waarvan deel twee ergens volgend jaar zal verschijnen. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en gaan over de diepe depressie die Austin overviel toen de pandemie losbrak. Isolement, angsten allerhande, de roep van zelfmoord en de onmacht tegenover overheden die alles bepalen en controleren en er zelf alleen maar beter en gehaaider van werden vormen de hoekstenen van de inhoud.
Muzikaal meandert hij door het door hemzelf uitgezette universum, dit is inmiddels het veertiende album van zijn band, zodat het alle kanten op kan. Van psychedelisch aandoende metal over loodzware noiserock en verraderlijk zachtaardige fragmenten die tegelijk dreigend en intens overkomen, zoals altijd als Austin aan het muziek maken slaat.
Het is even wennen aan de sound van de plaat, maar eenmaal het eurocentje is gevallen moet het album niet onderdoen voor de andere platen die Austin doorheen de afgelopen decennia maakte. Altijd straf, altijd anders, altijd onder de huid kruipend.
