Het Italiaanse duo Ovo bestaat een kwarteeuw. Op hun lauweren rusten doen Stefania Pedretti en Bruno Dorella echter niet. Onversaagd en onverschrokken denderen ze de concertzalen en -zaaltjes door, laten alle aanwezigen meestal verweesd achter na een set vol imposante en imponerende doomnoiserock met intense percussie en een stem die door merg en been kan gaan, Stefania Pedretti is er een meesteres in.
Samen met Dorella blijft Ovo platen produceren die elke keer opnieuw tot de verbeelding spreken. Het is niet omdat ze 25 jaar bezig zijn dat ze zin hebben om zichzelf te herhalen, integendeel. Elke plaat is een ander hoofdstuk uit de intrigerende wereld die Ovo in al die tijd voor henzelf heeft gecreëerd.
Waar elke plaat en concert als een soort exorcisme kan worden beleefd, zijn het echter twee uiterst vriendelijke mensen die graag een praatjes slaan met elk die er zin in heeft. Het zijn lieverds hoorden we recent van iemand die hen heel goed kent en dat kunnen we alleen maar beamen van de paar keer dat we contact met hen hadden na een of ander concert in een of ander krocht.
Elf nummers staan er op Gemma, niet toevallig ook hun elfde langspeler. En ze zijn in vorm. Dorella programmeert inventief allerlei percussie, Pedretti martelt haar stem en gitaar op een indrukwekkende wijze en op vooruitgeschoven single Opale mag boezemvriend Lord Spikeheart mee de levieten lezen van de luisteraar.
Door de ritmiek van Dorella zijn bovendien een flink deel van de stukken quasi dansbaar en opzwepend, wat een mooi tegengewicht vormt voor de doomy fragmenten waarin het duivelse, het negatieve de bovenhand neemt. Voeg daar beider stemmen aan toe, die elke haarvezel de andere kant doen opwaaien, en Ovo toont dat ze ook na al die jaren er nog steeds toe doen, er zeer veel zin in hebben en nog steeds tot de avant-garde behoren.
Uiteraard gaat Ovo op toer met deze plaat, waarbij ze op 3 december komen spelen in hun favoriete Vlaamse shithole The Pit’s in Kortrijk, alwaar ze het kot nog maar een keer zullen uitwonen.
