Een overdaad aan releases, elke maand opnieuw. We kunnen het nauwelijks bijbenen, zeker gezien het niet het enige label is dat met de regelmaat van de klok onze mailbox overstelpt met nieuwe muziek om uit te proberen. Daar wat we te horen krijgen steevast heel divers is, houden we koppig vol om ze allemaal vroeg of laat eens de revue te laten passeren en een schifting te doen tussen wat we echt niet kunnen hebben (zelden bij dit label), net niet goed genoeg is om er onze tijd aan te spenderen en enige woorden uit ons toetsenbord te rammen en een aantal pareltjes die we niemand kunnen onthouden.
Zo een van die onverwachte hebbedingetjes, alleen op gelimiteerde cassette, is het tweede album van de audiovisuele kunstenaar K Of Arc (Last Harbour, A.R.C. Soundtracks). Drones zijn het, maar net een beetje anders dan we gewend zijn. Hier en daar duiken namelijk fragmenten op die doen denken aan vroege Kraftwerk en kraut en dat is best verrassend binnen deze instrumentale setting. In die fragmenten duiken ook nog eens stemmen op, wat ze meteen onderscheidt van de rest van het album, waarop elektronica, percussie, rituele drums, samples van bijvoorbeeld iemand die rent op een betonnen trap zich met elkaar verenigen tot een soundtrack op zoek naar vreemde wezens en gebeurtenissen.
De tien nummers maken samen een divers geheel, als een zoektocht naar hallucinogenen, naar een gevoel van ongemak, naar verval en een bijgaand ritueel. Indringend is de muziek, spooky en onweerstaanbaar tegelijk.
