Een nachtje doortrekken, uitgaan tot een mens erbij neervalt, dansen tot de vroege uurtjes en nog geen zin hebben om naar huis te gaan. De drank werkt, de pillen ook, doorgaan tot het gaatje, tot de techno op is, tot niemand meer kan en toch opnieuw beginnen. Het lijkt wel het motto van Alex Paul Dowerk, de muzikant die met Hypostase de luisteraar in andere, hogere sferen wil brengen.
De producer, gitarist, multi-instrumentalist en audiovisueel kunstenaar eet graag van veel walletjes. Met bands als Zweiton, Anchor And Burden, Blast Unicorn en Satyagraha verkent hij industrial, metal, prog en techno, soms apart, soms allemaal door elkaar.
Solo debuteren doet hij meteen met een dubbelaar en daar komen de duiveltjes om het hoekje piepen. Hoe leuk het initieel allemaal klinkt, als een hedendaagse versie van IDM. Het moet verre van altijd dansbaar zijn, de ritmes mogen al eens botsen, er mag al wat geëxperimenteerd worden met al dan niet houten benen, twee, eentje of geen, maar het duurt allemaal zo eindeloos lang. Een enkele plaat zou wellicht beter te verteren zijn geweest, met de beste stukken (die zijn er zeker) samen in een aaneensluitend geheel.
Nu blijft het echter allemaal maar duren, tot de in eerste instantie prima opgewekte trance verwatert, ze druipt weg, ze sleept zich voort, ze kan niet meer en valt uitgeput voorover; zo halfweg al ergens. Het is als een doorgestoken nacht waarin te veel gebeurt, te veel voorvalt dat niet binnen het vooropgestelde concept past en dan is het pech natuurlijk, een beetje zoals dit Hypostase.
Mondjesmaat te degusteren, dan werkt het prima. Of onder invloed, maar overdag in onze luie zetel doen we daar niet aan (en anders eigenlijk ook niet).
