Nog nooit van gehoord van dit Hum uit Frankfurt am Main. Harri Gottschalk, Martin Krause en Florian Schnaith richtten de band op in 2019 en debuteerde in 2022 met de plaat One.
De opvolger bevat elf nummers in iets meer dan veertig minuten waarop Hum verder zijn eigen mengeling van postrock, psychedelica en stoner exploreert, en waarbij ook met de stem van Gottschalk en Krause wordt geëxperimenteerd. Die vervormde stemmetjes werken echter al snel op ons zenuwen. Geef ons maar hun gewone zangstem, dat is al vermoeiend genoeg. Het is namelijk weliswaar een aangename stem maar ze klinkt dermate braafjes dat we moeite hebben om er naar te luisteren. Edoch, het past eigenlijk wel bij de muziek die het trio ons voorschotelt. Een trio ja, met een bandnaam met drie letters dat ze dan maar Three hebben genoemd.
Na één komt twee zou je denken, maar de Duitsers doen hun zin en zetten nog een riffje in. Een riffje dat een duistere sfeer oproept want het album, en daar dienen de stemmen voor (die gelukkig niet te dikwijls prominent aanwezig zijn), behandelt een mogelijke apocalyps bekeken vanuit de avondlijke ruimte alwaar het drietal op zijn duizendste gemak snufjes surf, kraut, prog en gothic door de muziek weeft. Vooral instrumentaal, een aantal nummers bevatten geen stemmen, weet Hum ons best wel te bekoren. Er is nog werk aan de winkel maar de krijtlijnen zijn uitgezet.
Snaveltje dicht, krantje open en spelen maar, dan wordt Five ongetwijfeld een knaller van formaat.
