Afgezien heeft ze, de nieuwe plaat van Ford’s Fuzz Inferno. Niet alleen zal ze door het faillissement van distributiebedrijf Clear Spot net iets minder makkelijk te verkrijgen zijn (wat geldt voor heel wat kleinere alternatieve labeltjes en bandjes) maar ze heeft er ook een behoorlijke reis op zitten.
Maestro Hans F. Ford had ze ons namelijk een heel eind geleden opgestuurd, maar ze bleek niet ter bestemming te zijn aangekomen maar na een paar weken in retour terug bij hem zelf te zijn aangekomen. Vreemd, want opnieuw versturen met dezelfde adresgegevens bleek deze keer geen probleem te zijn. Ongetwijfeld een jobstudent of invalkracht die letters en cijfers door elkaar haalt, of analfabeet of gewoon geen zin om ze bij ons af te leveren, geen idee. Ermee gegooid hebben ze in elk geval wel aan de ferm gekreukte hoes te zien. De oelewappers.
Soit, uiteindelijk is deze, inmiddels tiende, release van Ford’s Fuzz Inferno op onze draaitafel beland. Geen single deze keer maar een ep op lp-formaat waarop negentien volle minuten doorheen negen nummers gefuzzed wordt zoals alleen dit trio het kan. Fijn is dat de band, die sowieso een voorliefde heeft voor klassieke jaren 1970-punk, jaren 1980 US-hardcore en sixties garagegeluiden, alsmaar meer variatie in het geluid blijft brengen.
Op de A-kant, op 45 toeren natuurlijk, gaan ze hondsgetrouw door op het vertrouwde punky elan terwijl de band op de B-kant hun eerder meer verscholen, maar nu meer naar de voorgrond tredende voorliefde voor psychedelica naar voren laat komen. Het is misschien de invloed van drummer Butsenzeller die de band die kant laat opgaan maar het werkt. Denk nu niet dat ze het lang volhouden trouwens. Conquerors is een razendsnelle hardcore-achtige kraker in spe, een nummer dat misschien wel het beste is van deze plaat, zonder afbreuk te willen doen aan de overige liedjes maar deze blijft het beste hangen.
Need No Favours is nog zo’n liedje waarbij we niet onmiddellijk aan Ford’s Fuzz Inferno zouden denken. Minder punk dan de rest, melodischer ook, maar geheid een alternatief hitje mocht het ooit de kans krijgen. En de fuzzgitaartjes blijven gaan, maar dat is eigen aan de band en deze plaat. Dat ze nog lang mogen fuzzen, want tot op heden hoorden we nog geen enkele release die we niet goed vonden, en we hebben ze allemaal.
