De laatste dag van het Sonic City Festival in de Kortrijkse Départ leek zonder echte headliner af te stevenen op een ontknoping zonder climax maar niets was minder waar. Het werd één van de heerlijkste zondagavonden die het festival al meemaakte.
Het begon iets na de middag al zoals het op zaterdag met Model/Actriz was geëindigd, met een ‘wake up call’ vanjewelste dus. Op het podium in de Club nam de band University haar plaats in. Dit Engelse viertal uit Crewe, Cheshire speelde postpunk voor gevorderden. Complexe naar emocore hengelende breed uitgesponnen nummers met epische titels werden op ons afgevuurd op een onnavolgbare wijze. We hoorden At The Drive-In passeren maar werden vooral visueel geprikkeld door een band die stilstond. Of stil zat, dat ook.
Zak Bowker (gitaar en zang) schreeuwde in de microfoon of deed bijna fluisterend zijn ding, vaak half van het publiek weggedraaid. Bassist Ewan Burton had een berenmuts op om zich warm te houden maar het waren de andere twee bandleden die desondanks met de meeste aandacht wegwandelden. Drummer Joel Smith was hallucinant fel aan het meppen alsof zijn jonge leven ervan afhing en hij sleurde zijn kompanen mee in een rollercoaster van gitaarnoise. De echte rol van Eddie Leigh in de band is onduidelijk. Wat hij live bijbracht was erg origineel en bracht iedereen aan het lachen. Leigh was onherkenbaar met bivakmuts en hij was een menselijke setlist. Vóór elk nummer toonde hij een A4’tje waarop de titel van het volgende nummer afgebeeld stond. Tijdens de songs ging hij vooraan zitten in kleermakerszit, in profiel, en speelde hij spelletjes op zijn XBOX. Call Of Duty, Grand Theft Auto, je zegt het maar.
Zijn geheimzinnigheid droeg op hilarische manier bij aan de dampend hete set van het jonge viertal. De set opende en sloot met de songs History Of Iron Maiden Pt2 & 1. Ook de andere songtitels waren van hetzelfde hoog niveau, of wat dacht je van Massive Top Tattoo en Notre Dame Made Out Of Flesh? Vier bandleden, vier songs, en heel hoog niveau. Het ingangsexamen aan de University was cum laude geslaagd.
Moin uit Londen begon met de nodige vertraging aan hun set op de mainstage waardoor we slechts het eerste deel konden meepikken. Drumster Valentina Magaletti liet zich op erg sfeervolle en bezwerende wijze begeleiden door Joe Andrews en Tom Halstead (centraal achter de keyboards). Het straffe album Paste etaleerde nogmaals de geweldige postindustrial/ posthardcore genialiteit. In een mist van warme lampen schilderden ze een geweldige palet aan soundscapes bij elkaar, opgesmukt met nerveuze maar heerlijke gitaarriffs. Het effect van tape-opnames in combinatie met de grommende gitaren en een zoemende synth creëerden meermaals een intieme atmosfeer, steevast dreigend. In hun songs sampelen ze vaak underground artiesten en hun hele geluid ademt een DIY punkattitude uit. Vaak hoorden we een melodische gitaarfuzz met een sample verweven worden die sneed als een mes door de noiseboter. Gitaarriffs werden zo gespeeld dat het leek alsof ze eindeloos in een loop hernomen werden. Moin was gewoon heerlijk maar een beetje te kort.
Het visuele contrast met het volgende optreden in de club was groot. Daar stonden immers de 4 meiden van Cumgirl8 klaar voor een volle zaal. Dit viertal speelt rammelende lo-fi postpunk en komt uit Manhattan, New York. Althans, als ze niet op tour zijn, want deze keer kwamen ze rechtstreeks uit Zwitserland waar ze die ochtend heel vroeg vertrokken waren om in de namiddag in Kortrijk hun ding te doen. We gaan er vanuit dat er vermoeidheid aan te pas kwam want we kunnen niet zeggen dat ze over de hele lijn overtuigend waren. Pittige leuke stukken concert werden afgewisseld met rommelige verveeld gezongen delen. Wie zijn de cumgirls en wat doen ze?
Lida Fox manifesteerde zich centraal op het podium als de ‘bandleader’ want ze was de eerste zangeres en tevens bassiste. Ze was in een soort Joan Jett look uitgedost. Met zwarte zonnebril en zwart lederen punkjasje was gitariste Avishag Cohen Rodrigues de meest energieke op het podium. Ze kwam ook het publiek in. De andere dames waren als erg sexy en schaarsgeklede lolita’s uitgedost. Drumster Chase Lombardo droeg een fluffy niemendalletje als beha en gitariste en tweede stem Veronika Vilim was de langbenige schone met netkousen en de geile poses. Iedereen nog mee?
Ze zijn ook actief in de modewereld, in de filmsector en hebben ook iets met reclame te maken. Gothgirl1 opende de set en had haar naam niet gestolen met een naar new wave neigende groove. Cursed Angel was één van die nummers die net iets te eentonig overkwam, deels omdat de snel in parlando stijl afgehaspelde tekst echt boven de mix moet uitkomen om te beklijven, en dat viel wel wat tegen. Een nummer met de titel Waffles kon in België niet ontbreken en dat bracht het geluid gevaarlijk dicht bij punkmiddens. Rommelig mocht dan, of niet? Dumb Bitch deed ons denken aan het geluid van een band als Olimpia Splendid,maar wel met meer basdrum en minder gitaar in de mix. Ook Cherry Nipples paste in dit plaatje maar ontspoorde wel in heuse Nirvana-stijl.
Leuk dat een band het aandurft een nummer te brengen over La Cicciolina. Het is met onder meer dit soort nummers dat de band overal de aandacht trekt. Dit is heerlijk voorbij rollende postpunk met een onweerstaanbare vibe. We waren snel in de finale met de vette knappe new wave van Take Me Home. Cumgirl8 krijgt vaak het verwijt een gimmick te zijn en dus onvoldoende muzikaal sterk te staan. We betwijfelen dit hoewel we ook niet onverdeeld onder de indruk waren. We denken dat ze live nog niet voldoende hebben nagedacht over hun act en die nog teveel baseren op hun looks en moves. De songs hebben ze eigenlijk wel. Veronika en Chase, verlost van haar drumvellen, bezongen hun ‘wet pussy’ in slotnummer Picture Party met een erotisch dansje.
“Just have some fucking empathy. Just have some fucking empathy. Just have some fucking empathy. Just have some fucking empathy.” Deze paragraaf uit de tekst van het nummer Leech stond over de volle lengte en breedte van de knalrode totebag van Dream Wife af te lezen. Het werd de leuze van de dag en als er één band zorgde voor blije ’totjes’ en gebalde vuisten, dan zal het de band van de drie IJslandse furies rond Rakel Mjöll wel zijn. Exact 5 jaar en 1 dag eerder stonden ze op hetzelfde podium van hetzelfde festival. Die 5 jaar hebben ze kennelijk goed besteed want ze zijn nog zotter dan drie deuren geworden. Zelden een drummer gezien die nul blikken van erkenning of respect werd toegeworpen. De arme man maakte geen kans. De podiumijver die gitariste Alice Go, zangeres Mjöll en bassiste Bella Podpadec aan de dag legden overtrof elke band in opgetelde modus.
Social Lubrication is de naam van hun derde album, en het was ook het titelnummer dat de set opende. Hoekige riffs en een ritme dat zowel aan INXS als Garbage deed denken toonden meteen de richting die het optreden uitging, dikke pret en lekkere gitaarfun dus. In de nagalmperiode van de release van deze plaat brachten ze in september het nummer Love You More uit. Het was een zeldzaam rustpunt in een van energie barstend concert. De capriolen van Bella en Alice mogen nog zo spectaculair zijn, het is vooral de nooit aflatende glimlach, de erotische zelfverzekerde blik en de totale podiumcharmes tout court van frontvrouw Rakel die van Dream Wife droomwijven maakt. En vergis je niet, Rakel speelt geen typetje. Toen ze ons zag lopen in de wandelgangen (lopen was daar technisch lastig) met de plaat onder de arm kwam ze op een compleet vergelijkbare manier uit eigen beweging naar ons toe.
Hot (Don’t Date A Musician), één van de absolute hoogtepunten van Sonic City 2023, opende met een vraagje van Rakel: “Are you feeling hot?” Ze stelde haar bandleden dezelfde vraag. Alice had ondertussen haar kleren uitgespeeld en werd enkel van de tepelpolitie gered door zwarte plakband op de betreffende zones. Met de grootst denkbare glimlach vocht ze meerdere luchtgitaarduels uit met Bella die ondertussen aan een workout bezig was. We hebben ze op de grond zien liggen, maar ook aan het platform van de drumkit. Geef toe, wie wordt niet vrolijk van deze tekst? “Don’t date a musician. They’ll think you’re a competition. I was never competition, I was just hot”. Orbit (ook van de sterke nieuwe plaat) en oudje Somebody (ode aan alle bad bitches en dat is geen geslachtskwestie want een bad bitch is iemand die andere bad bitches steunt) pompten het optreden op tot we aan het furieuze slot aanbeland waren.
Sports! met de tekst “Put your money where your mouth is, don’t choke, these are the rules” en het reeds vermelde Leech (één van de beste gitaarsongs van het jaar) waren de uitgelaten voorbode van het briljante einde genaamd F.U.U. waarin Rakel veel beloofde. “I’m gonna fuck you up” was ook het sein voor Alice om als een bezetene over het podium te rennen, het publiek in, en terug een sprintje trekkende richting haar bad bitches. Dream Wife veroverde alle harten en de wereld heeft meer bands als Rakels Bad Bitches Crew nodig. Bring them on!
Hiervan moesten we toch even bekomen en onze inwendige mens diende versterkt te worden. Een uurtje later werden we getrakteerd op een knap optreden van Meghan Rémy¸de 38-jarige Canadese frontvrouw van de uit Chicago, Illinois afkomstige experimentele artpopband U.S. Girls die stricto sensu een one girl band is, aangevuld met sessiemuzikanten. Ze bracht dit jaar toch al haar achtste plaat uit. Blootvoets in een rood kleed waarvan ze zich afvroeg “Are my boobs lineair in this dress?”, nam ze het podium grotendeels in beslag. De meningen over het kleed waren verdeeld en het waren vooral de vrouwen die er commentaar op leverden. Al snel bleek dat Meghan een geweldige zangeres is en de gespeelde nummers waren stuk voor stuk parels.
Vooraan in de set zong ze So Typically Now, drijvend op een onweerstaanbare elektroriedel waarop Kylie jaloers kan zijn. Wat een geweldig nummer! Futures Bet deed ons in de manier van zingen best wel denken aan Róisín Murphy. Het slotgedeelte van de set zette ze in met het heerlijk dansbare groovy Rosebud. Neem het van ons aan, Meghan hoeft van niemand schrijflessen te krijgen. Het optreden was van begin tot einde opgesmukt met straffe songs. Solo sloot ze het concert af met Red Ford Radio. Gespeeld geïrriteerd rukte ze de kabels los die in haar onderbroek weggemoffeld waren en de microfoon liet ze achteloos vallen en weg was ze. Straffe dame!
Nog een streepje postpunk iemand? Welja, waarom ook niet? In de club stond nog een dubbel kaliber van die strekking geprogrammeerd. Eerst was Deeper aan zet. Dit viertal uit Chicago, Illinois is toch al bijna tien jaar aan de slag en speelde een week voordien nog in de Botanische Witloofbar. Nic Gohl (gitaar, vocals), Drew McBride (gitaar, bas, synthesizer), Shiraz Bhatti (drums) en Kevin Fairbairn (bas) brachten dit jaar opnieuw een album uit, Careful! getiteld. Een vaak gehoorde opmerking over de stem van Gohl is de gelijkenis met die van Robert Smith. Muzikaal zijn er in ieder geval geen raakvlakken. Het was stembandmatig ook zoeken naar raakpunten in het voor de rest wel heerlijk rockende Willing met die lekkere aan Pavement refererende jengelende gitaren. Esoteric had in feite wel op Three Imaginary Boys kunnen staan, of op Underneath The Colours van INXS. Slotnummer The Knife maakte duidelijk dat de nieuwe plaat erg goed is, en dat de Amerikanen sterk bezig zijn. Wij missen bij hun geluid wel een beetje een eigen smoelwerk, maar misschien klinken we te kritisch.
We hadden met veel interesse het album Ticket To Fame beluisterd, dus we waren benieuwd wat Decisive Pink voor ons in petto zou hebben in The Upstairs. Ze waren met velen die hetzelfde gedacht hadden laten rijpen want het zaaltje liep al snel vol. We zagen een flink uit de kluiten gewassen synthesizer, een bas, een gitaar, een fluit en twee dames staan met dezelfde zwarte outfit. Links stond de 35-jarige Ekaterina Yuryevna Shilonosova uit Moskou afkomstig en artistiek luisterend naar de naam Kate NV onder welke naam ze al platen uitbracht. Rechts stond de Amerikaanse Angel Deradoorian waarvan we pas aan de merchtafel beseften dat zij de Angel is van Dirty Projectors. De gitaren vormden een aangename versterking boven de synthgeluiden die Kate had voorgeprogrammeerd, en dat was nodig want ze had haar handen vol met haar gitaar. Toen ze aan hun optreden begonnen, sprak Angel de volgende zin uit: “Good evening Kortrijk, we are Decisive Pink and we are going to be your favorite band”. Wisten wij veel dat Angel een orakel had bezocht en gewoon de waarheid en niets dan de waarheid sprak? Deze samenwerking met Kate resulteerde voor de 37-jarige Angel in haar derde album sinds ze ruim tien jaar geleden vertrok bij Dirty Projectors.
De erg experimentele klanken in Cosmic Dancer lieten ons al meteen vol spanning toekijken. Eens de song losbarstte was iedereen aan het heupwiegen en merkten we dat beide dames over ronduit fantastische en erg toonvaste stemmen beschikten. De samenzang resulteerde in een hemels geluid en het was zalig hen samen bezig te zien want gitaarspelen deden ze vaak met een synchroon naar elkaar gericht dansje. Decisive Pink zong dan over melk in het dromerig wondermooie Haffmilch Holiday. We hoorden de natuur opleven tijdens de aanvang van Rodeo dat een beetje de donkere ondertoon van Boards Of Canada-vibes genereerde. We zagen steeds meer festivalgangers rondkijken met de duimen omhoog en goedkeurende blikken.
Kraftwerk was niet ver uit de buurt toen Interludé gespeeld werd, door Angel voorzien van een streepje fluit. Een zweem Bardot-jaren vijftig kwam ook bovendrijven. Destiny was de Russisch-Amerikaanse variant op Rendez-Vous van Pas De Deux en vormde de start van een knotsgek tweede deel. What Where klonk inderdaad als een “wat waar hoe waarom” uit de monden van de geamuseerd toekijkende festivalgangers. Kate en Angel begonnen een soort rituele dans waarbij ze op de tonen van de muziek in dialoog gingen met veel expressie zonder de interactie met het publiek te verliezen. Dit was de start van een briljant slot dat eigenlijk puur theater was. Theater op muziek, doorspekt met humor en zelfs mime.
Potato Tomato was pure avant-garde en Kate was de potato en Angel de tomato van dienst. Dit optreden was exact wat een zwaar festival om 20u op de laatste avond nodig had. Van vermoeidheid was bij niemand nog sprake. In deze fase van het optreden keek iedereen ademloos toe. Dopamine veranderde de klank van het optreden een laatste maal met een dampende funksong. Iedereen kon uit het dak gaan en Kate zocht bij Konnichiwa in de zaal naar antwoorden. Iedereen die ze een microfoon onder de neus stopte mocht een eigen interpretatie verzinnen op het woordje “hello”. Decisive Pink was dé verrassing van Sonic City en omwille van de ijzersterke prestatie van beide zangeressen en de verfrissende originele aanpak ook echt één van de beste concerten die we dit jaar zagen. Kate en Angel werden overrompeld aan de merchtafel en bleken nog erg sympathiek ook. We herinnerden Angel aan haar woorden bij aanvang van het optreden, wat bij haar pretoogjes ontlokte en een heerlijke “I told you so”.
En nog was het niet afgelopen. We pikten een stuk mee van wat voor velen het moshpitdelirium van het festival zou worden. Fat Dog zagen we al aan werk dit jaar en het is live een eruptie van inventiviteit, opgeklopte postpunk met saxofoon en een vrijgeleide voor de wildste moshpits. Wij gingen terug naar boven want we wilden geen seconde missen van het optreden van Rahill Jamalifard. Deze vrolijke en niet op haar mondje gevallen Amerikaanse uit New York kwam dit jaar alvast met een dijk van een plaat aanzetten. Redenen zat dus om haar te verkiezen boven de vette hondjes beneden. Die plaat heet Flowers At Your Feet, met op de hoes een foto van een piepjonge Rahill. Op die plaat werkte Beck ook mee aan een nummer.
Ze vermengde invloeden uit jazz, soul, triphop en hiphop met haar prachtige stem en liet zich live op keyboards, basgitaar en drums begeleiden. De plaat is een conceptalbum die erg beïnvloed werd door haar Perzische afkomst (Iranese). I Smile For E klonk net als dat Beck-nummer Fables erg “mellow gold” en we waren al meteen erg gelukkig met onze beslissing Rahill een kans te geven. Ze greep die met beide handen. Gone Astray en de opener van de plaat, Healing, zijn totaal verschillende nummers die wel allebei erg jazzy raakvlakken vertoonden. De verrassing Upstairs was groot toen ze Futbol aankondigde en liet weten dat ze verre familie heeft die ooit de Rode Duivels heeft gecoacht. “There was a story with a rabbit”. Robert Waseige horen vernoemen op Sonic City door een Amerikaanse zangeres met Iraanse afkomst… Wat een festivaldag is dit geworden zeg!
Het slotnummer van de plaat, Note To Self, zat diep in de set en nadien werd het best erg emotioneel met een nummer dat ze schreef voor haar vader. Ode To Dad werd dan gevolgd door het laatste nummer, een nummer dat hij voor haar in het Perzisch heeft vertaald. Haenim was een wondermooie afsluiter van een alweer wervelend Sonic City. O jawel, we zijn nog iets gaan drinken en ondertussen hebben we nog genoten van Timber Timbre in de grote zaal, maar onze balpen was leeg…. En we wilden nog even gewoon genieten van de vrienden en vriendinnen. Want dat is Sonic City toch vooral, een jaarlijkse verbroedering met gelijkgestemde zielen die drie dagen lang de tijd van hun leven hebben. Men zegge het voort.
UNIVERSITY : instagram
MOIN : website – instagram
CUMGIRL8 : website – instagram – facebook
DREAM WIFE : website – instagram – facebook
U.S. GIRLS : website – instagram – facebook
DEEPER : instagram
DECISIVE PINK : website – instagram
RAHILL : website – instagram – facebook