Al 48 jaar de rock-’n-roll-hoogmis van de lage landen, en ondertussen ver daarbuiten! Afgelopen weekend heeft het sympathiekste festival tickets verkocht in wel 28 landen. De 12 000 bezoekers wegen meer dan de 820 kilo Nutella die op Rock Werchter worden geconsumeerd. Daar waar criticasters durven beweren dat Nutella geen echte choco is, en Rock Werchter qua programmatie nog vlees nog vis is, is Sjock the real deal! Elk jaar opnieuw kan je blind vertrouwen op een perfecte, op maat gemaakte, gebalanceerde affiche waar de nadruk steeds ligt op punk, roots en rockabilly in al zijn aspecten.
Afgelopen zondag was uitzonderlijk de vreemde eend in de bijt. De rockabillies maakten plaats voor Vans schoenen en (vooral) salonpunkers. Door een speling van het lot vielen Sjock en V8 Brothers Fest samen in hetzelfde weekend, en omdat de nadruk deze laatste dag vooral geurde naar punk, kozen veel retromuziekliefhebbertjes ervoor om een dagje Poeyelheide te skippen.
Vroeg uit de veren en 35 kilometer gefietst om op tijd te komen om een van de liverevelaties van 2023 te kunnen bewonderen. Bezweet en met een frisse pint in de hand zagen we Lambrini girls een duivelsuitdrijving doen waarbij ze iedereen stil kregen met zowat hun hele prille oeuvre. Toch hadden we te doen met zangeres Phoebe Lunny toen we ze enkele uren na haar show zigzaggend over het terrein zagen waggelen. “Als de drank is in de man…..euhm…..vrouw”.
Dunerats waren met hun NOFX-achtige pretpunk een aardig tussendoortje. Het suisde via het linkeroor naar het rechteroor om dan op te lossen in de massa. Het over-achieven van de bassist gaf het een visuele meerwaarde.
Het was twijfelend uitkijken naar Detroit Cobras sinds het overlijden van hun sexy zangeres Rachel Nagy. Haar taak wordt tegenwoordig opgenomen door Marcus Durant van Zen Guerilla. Bij opkomst leken ze op een Duitse pornosetting met heel veel vintagebeharing en -kledij. Toch slaagden ze erin om met hun r&b en primitieve rock-‘n-roll de zaal mee te krijgen. Beginnen deden ze met een onwennig tweeluik I Wanne Holler en Right Now, tot Marcus zijn pots van zijn kale knikker trok. Vanaf dan gleed de set aalglad en strak langs onder andere Cha Cha Twist, Midnight Blues, Bad Girl, Yaki Taki & I’m Alive. Missie geslaagd!
Geheel onverwachts botsten we op Bacon Fat Louis die op het kleinste podium van Sjock een stomende set afleverde, naar de geest van RL Burnside, met hun dansbare blues. Dat de sfeer goed zat werd duidelijk toen er in het beschonken publiek een paar tieten tevoorschijn floepten. Bacon Fat Louis omarmde het enthousiast en werkte de show af met een kamerbrede glimlach.
De Cobra’s zijn momenteel op tour met The Gories, dus redelijk evident dat ze daarom na elkaar geprogrammeerd stonden in de Titty Twister. Deze keer geen ontblote basten maar rauwe soulvolle eighties garage. Peggy O’Neil komt geen podium meer op zonder haar zonnebril, en ziet er zo uit als een drumster met een alcoholverslaving. Toch hield ze alles strak in het gareel, half verstopt met enkel twee toms voor zich uit.
De stoere Mick Collins zijn pure onversneden gitaarspel swingde als een tiet. Frontstage was een gedrum aan fotografen om de ideale foto te kunnen nemen van de frontman van The Dirtbombs, waar we wijselijk voor hebben gepast. Rock-‘n-roll is niet dood, dat bewezen ze met onder meer I Think I Had It, View From Here, Feral en de bangers There But For The Grace Of God I Do en Nitroglycerine. Ze kwamen, overwonnen, en lieten ons met verstomming achter.
Het is geen geheim dat er op Sjock een ‘ons kent ons’ sfeertje hangt, dat merkten als we verdwalen tussen het volledig uitverkochte terrein. Soms leek het of er meer muzikanten in het publiek stonden dan op het podium. Terugkomende van de recyclestand om weer een frisse pint gescoord te hebben, hoorden we iemand zijn gemis etaleren over Frantic Franky, die normaal altijd paraat is om de acts in de Titty Twister aan mekaar te praten. We lieten het niet aan ons hart komen en botsten zo nog even op de powerpunk van Dick Move. Deze keer werden er geen secundaire geslachtsorganen opgemerkt tijdens onze korte doortocht aan dat gekke talentvolle Bang Bang podium, thank God!
The Sadies blonken vorige editie uit in afwezigheid, zodat dat de cultband iets goed te maken had! Met hun naadloze mix van country, rockabilly, surf en garagerock bricoleerden ze een setlist om u tegen te zeggen. Losjes in een stijlvol kostuum vuurde Travis Good Stop And Start en More Alone uit hun laatste lp op ons af. Verderop hun optreden passeerden uit hetzelfde album nog Better Yet & No Ones Listening. Hoogtepunten kiezen werd onmogelijk. Through Strange Eyes en The Trial, beklijvende countryrockers, duwden de set naar epische hoogten. De overgangen tussen het vocale en het instrumentale was best indrukwekkend en leek ogenschijnlijk met sprekend gemak gedaan. Het was genieten tot het einde. We hoorden nog onder andere 10 More Songs, Cheat, Lil Sadie, Rat Creek en Leave Me Alone, het geniale Dark Eyes en de meerstemmige stamper Another Season Again als kers op de taart. Smakelijk!
Volledig opgewarmd en bijna klaar om omvergeblazen te worden door enkele grootheden uit de hardcore- en punkwereld gingen we onze batterij helemaal opladen bij het hamburgerkraam. Spijtig van de smoskes die uit het assortiment zijn gehaald, maar hey! Hoe vettiger, hoe prettiger! Ook goed voor onze ‘man boobs’. Ondanks het triestige nieuws over de kanker die was binnengeslopen in Sick Of It All (What’s in a name?) kregen we een waardige vervanger binnen hetzelfde genre voorgeschoteld. Madball, die samen met Agnostic Front vaandeldragers zijn van de New York City hardcore, mochten de honneurs waarnemen.
Energieke Freddy stoofde als een op hol geslagen loze vink van links naar rechts over het podium in zijn regenjas, het was al snel duidelijk dat de druppels niet meer gingen terugkomen. De lucht klaarde op en de wei liep helemaal vol. De hele show was een ode aan Sick Of It All en het werkte. Gretig begonnen ze hun show. Pas na een korte acclimatisatie bereikte de set een eerste hoogtepunt met het drieluik Set It Of, Hardcore Lives en New York City. Mee kelen ging lekker vlot bij Freight Train en Rev Up, tegen het einde hing er een vurige wolk boven het opgekomen volk en sloten ze af met Down By Lown, For My Enemies & Doc Marten Stomp. Een stomp in de maag, een uppercut van formaat! Zelden zoveel hoogtepunten gezien op 1 festivaldag. Hans Kerseman en zijn team hebben dit jaar goed gegokt met deze best wel gedurfde programmering.
De absolute headliner van het weekend was zonder twijfel Bad Religion. Greg Graffin kwam op en begroette ons met een middelvinger, de toon was gezet. Met een weinig vernieuwende setlist, creëerden ze een waar punkrock walhalla aan meezingers. Spijtig dat het live soms niet altijd even boeiend bleef zoals op een aantal van hun platen, toch slaagden ze erin om genoeg variëteit in het geheel te steken. Zo passeerden ze langs heel hun repertoire. Op veel visuele performance hoefden we niet te rekenen met de eerder statische Graffin,. Al een geluk hebben ze genoeg dynamische gitaren en songs om ons te entertainen. Een greep uit de 23 (!) songs: Recipe 4 Hate, Anasthesia, Punk Rock Song, We’re Only Gonna Die, Infected, Sorrow ,American Jesus, Generator, No Control, You. Tof optreden, al werden we regelmatig afgeleid door randanimatie zoals daar snoep, bier en mooie vrouwen zijn.
Tot slot kunnen we enkel zeggen dat Sjock een super gezellig familiefeest is waar je de leden zelf mag kiezen. En net daarom, lieve vriendjes, komen we elk jaar met plezier terug, ongeacht wie er op de affiche staat!
