Eén van de blikvangers van Festival De Liège, Sarah Espour, trad op in Factory (Casernes Fonck) met een compositie die haar talent als producer, muzikant, zangeres en actrice volledig etaleerde. We kregen Les Dévorantes voorgeschoteld en we hebben het geweten. Het uitgangspunt was verhalen vertellen over vrouwen die zich hebben losgemaakt van hun afkomst, hun lotsbestemming. Hier is het verhaal heel theatraal gebracht, want Sarah koos voor vrouwen (waargebeurde verhalen maar ook mythologische figuren) die het pad der misdaad kozen wat uiteraard op het podium voor een eruptie aan uitvergroot geweld zorgde.
De muziek stond op tape maar werd aangevuld met live drums. De avond las als een misdaadspektakel, een soort best of van seriemoordenaressen. Denk aan Aileen Wuomos en Véronique Courjault. Uit de mythologie passeerden Medea en Ophelia de revue. In het eerste deel van de opvoering kwam Pauline Dubuisson rijkelijk aan bod. Ze kwam na haar moord vrij maar koos voor een leven in anonimiteit in Marokko nadat de Bardot-film La Vérité iets teveel gelijkenissen vertoonde met haar levensloop.
Momma’s Gotta Die Tonight. Deze controversiële nineties song van Body Count had evengoed als een muzikale rode draad (bloederig was het wel) door de geschetste verhalen kunnen lopen want Sarah liet de spanning tussen de verschillende episodes oplopen. Ze wilde het publiek shockeren door de vraag te stellen of ze gehaat of veroordeeld zou worden in de zaal indien ze voor onze ogen haar aanwezige moeder zou afslachten met een bijl. Hier kwam het verbluffende acteertalent van Sarah mooi aan bod. Met een duivels lachje laveerde ze perfect van de ene extreme emotie in de andere. Sarah was gespeeld in paniek, stamelde het ene moment maar werd een halve minuut later een agressieve furie. De dosis humor zorgde er op doeltreffende wijze voor dat het nooit onbehaaglijk werd.
En haar stem, ja, haar stem. Eens te meer maakte die fel indruk. De muziek had toetsen PJ Harvey en Radiohead in al zijn gejaagdheid voor ons in petto. Sarah is grote fan van David Lynch en Chrysta Bell en dat stak ze ook deze keer gelukkig niet weg. In de hoge tonen is ze verbluffend sterk. Alle songs waren speciaal voor dit stuk gecomponeerd. Een avondje Sarah Espour blijft garant staan voor een opeenstapeling van wervelende ervaringen. Wie vindt het uit om al tierend ‘maman je t’ai vue’ met een bijl over de stoeltjes te klauteren? Juist ja Sarah Espour! We hebben haar talent met plezier verslonden. Les dévorantes dus….
