De afgelopen dagen stonden volledig in het teken van Rock Werchter. De openingsdag leek – op papier – door het wegvallen van Stromae misschien wel de mindere van de vier, maar wij waren een totaal andere mening toegedaan. Veel nieuwkomers en label-onafhankelijke social media-kometen die als rijzende sterren het podium innamen: dat stond ons te wachten. De podia werden door vrouwelijke artiesten veroverd en brandend achtergelaten, maar dat was uiteraard zonder het vuurwerk gerekend dat rond half elf ’s avonds werd afgestoken en luisterde naar de naam James Osterberg a.k.a. de enige echte Iggy Pop.
Finaal moest hij wel nipt de duimen leggen voor drie zangeressen en vooral het 25-jarig fenomeen Rachel Agatha Keen uit Engeland die vorige week al Glastonbury had plat gespeeld. RAYE, want dat is haar artiestennaam, bracht een uit haar voegen barstende Klub C tot voorbij de rand van een delirium. Het was op zijn zachtst gezegd overdonderend mooi. Wij hadden vooral voor haar de anno 2023 lastige verplaatsing naar de heilige weide gemaakt en werden op onze wenken bediend.
Onze liefde voor T/W, Rock Werchter, of hoe je het ook wil noemen, is de laatste 15 jaar fel bekoeld. Er was een tijd dat we geen editie en geen dag misten, en we kunnen veel bomen omzagen over programmatorische keuzes en richtingen die het festival in de loop van jaren uitging maar we gaan ons beperken tot een paar vaststellingen die de slinger in beide richtingen doet overslaan. In tegenstelling tot Pukkelpop, waar de gitaarrock steeds meer not done is, blijft de ‘rock’ in Werchter ook in 2023 overeind. Muzikaal blijft het festival generaties muziekliefhebbers op haar wenken bedienen. In de jaren ’90 liep het daar ook al vol sfeertoeristen, 18-jarige feestvierders en 30-40-jarige muziekliefhebbers die het festival steeds meer zagen als een jaarlijks bedevaartsoord en wel hun ding bleven vinden in de programmatie. Ook nu was dit zo en ook nu zagen we bands die door alle leeftijden fel bejubeld werden.
Veel elementen stoorden ons echter waardoor we nog maar eens een bevestiging kregen dat we terecht het festival steeds meer links (richting Torhout) lieten liggen. Hoe het vroeger was? En met vroeger keer ik eigenlijk gewoon een jaar of 5 terug, dus niet zo heel lang geleden. Kampeerders gingen zoals vroeger meestal met hebben en houden de festivaltrein en shuttlebussen op en slenterden de Haachtsesteenweg af op weg naar de talloze campings. Nu wordt eigenlijk zowat iedereen op die shuttlebussen gestampt want het QR-code systeem van de parkings is misschien in theorie wel dé oplossing tegen verkeersinfarcten in Rotselaar, Haacht en omstreken, maar het is vooral ook een peperduur systeem bovenop de al belachelijk dure tickets. Maar het is wel degelijk een vlot systeem waardoor je behoorlijk snel de weide op bent, ook het inscannen en het systeem met de coins werkt goed.
Rock Werchter heeft met The Hive en The Resort twee campingsteden gebouwd naast de eigenlijke festivalstad met 4 dorpen, genaamd Main Stage, Klub C, The Slope en The Barn.
De ingang van The Hive is gewoon 10 keer zo groot als de ingang van 30 jaar geleden van het eigenlijke festival zelf. Het zijn gigantische enclaves die er natuurlijk voor zorgen dat mensen met voldoende geld op de rekening voor meer comfort de hele rit kunnen uitzitten. Mooi en erg indrukwekkend. Dit is de positieve slinger van daarnet.
De negatieve zal tussen de verdere lijntjes door besproken worden. Hoogtijd om het over optredens te hebben. Eigenzinnig als we zijn lijken we andere bands gezien te hebben dan de mainstream ‘gazetten’, dus je leest het hier voor het eerst! Toeval of niet, maar we hadden de integrale line-up van Klub C op onze planning staan. Graag hadden we Weyes Blood in The Barn als opener gezien, maar verder dan een minuutje of 10 op het groot scherm kwamen we niet. Het zag er wel prachtig uit met kandelaars en een gotische setting met een betoverende stem en dito kleed.
In Klub C was het op een charismatische manier ook betoverend. Daar trad immers Holly Humberstone op. De 23-jarige Humberstone won de Brit Award ‘Rising Star’ 2022. Paint My Bedroom Black moet nog verschijnen en de songs zijn alles wat we ervan verwachtten. Easy listening pop en rock, live gebracht als kwartet en Holly die ritmegitaar combineerde met waarin ze het beste is: indruk maken. Indruk omdat het gewoon een bloedmooie vrouw is en ze gezegend is met een prachtige stem. We vonden het heerlijk als opener, maar niet alle songs overstijgen het typische mainstreamrockgemiddelde. Haar présence en zachte stem in de low tempo songs zorgden wel voor veel animo en appreciatie. Holly was een fel gesmaakte opener van onze Rock Werchter. En kijk zie, we hebben onze eerste gitaarband al gehad.
HOLLY HUMBERSTONE / Klub C
De Main Stage is al jaren niet meer onze favoriete locatie, maar het gras was nog groen er stond een grote meneer voor ons klaar. De Ukkelse 35-jarige Gorik Van Oudheusden kan je kennen als Omar G van hiphop-sensatie Stikstof maar vooral toch wel van zijn solo-project Zwangere Guy. Niemand kan een massa toespreken zoals hij dat doet, je weet niet of je moet huilen of lachen, de man mixt zoveel emoties dooreen dat je gewoon begeesterd luistert en blijft kijken hoe hij de weide omvormt tot een groezelige achterbuurt waar drugs en verloedering de lucht donkergrijs kleuren.
Een simpele piano, zijn overtuigende pleidooi en intense songs met teksten die niet anders kunnen dan recht door het hart gaan, kleuren het eerste deel van de show. Mentale gezondheid was vandaag hét thema, en zeker bij Zwangere Guy. Zoek iemand om je te helpen als het minder gaat, en als je niemand hebt, stuur me een bericht, ik ga helpen. Heftig! We geloven dat dus echt dat hij gaat reageren, dus doen!
Zijn moeder en drugsverleden kwamen aan bod. Drink alcohol en neem drugs, maar doe rustig aan, hou het onder controle en laat je vooral omringen door mensen die je altijd zullen steunen.
Gorik is zijn demonen tegengekomen en wilde daarom iedereen waarschuwen voor de donkere dagen des levens, zonder belerend over te komen. “Ik ben 22 kg afgevallen, niet omdat ik me te dik voelde, maar omdat het nodig was om aan mezelf te werken”. Iedereen was stil en dan was Gorik weer Gorik door zich tot de security te richten. “Gasten, het is toch ongelooflijk, ik zag hier al 6 meisjes afgevoerd worden. Ik weet dat ik een goddelijk lichaam heb, maar serieus, de show moet hier nog echt beginnen.” Waarna hij zijn bovenlijf ontblootte en aan een pompend hiphopslot begon. Straffe performer, goeie songs, terechte stek op de mainstage!
Rock Werchter bediende ons op alle mogelijke muzikale wenken want The Slope bracht ons vier punkmeiden uit Sydney. Body Type zorgde voor een uitgelaten moshpitsfeertje met leuke songs die grotendeels moesten onderdoen voor hun geweldige podiumprésence. Zangeres/ gitariste Sophie McComish en de “vrouwen op basgitaar zijn sexy”-attitude van de inderdaad geweldige Georgia Wilkinson-Derums maakten grote sier. De dames kwamen hun band voor het eerst presenteren in Europa en dit meteen aan het amfitheater van The Slope.
Body Type’s tweede worp, Expired Candy, is een maand uit en zodoende blijkt hun timing flawless. Geen idee of de powerpop met punkattitude veel zieltjes gewonnen heeft maar er waren best zalige hoogtepunten tijdens hun optreden. Speel maar eens een nummer met de titel Summer Forever om net dán de eerste regenbui over de weide te zien trekken. Of ze veel potentieel of vooral een goede booker hebben, zal later blijken. Dit weekend stonden ze immers ook op het andere prestigieuze festival Roskilde geprogrammeerd. Het gaat dus hard voor de meiden.
ANNABEL BLACKMAN & SOPHIE MCCOMISH @ BODY TYPE / The Slope
GEORGIA WILKINSON-DERUMS @ BODY TYPE
Maak plaats voor Froukje Veenstra, een 22-jarige Rotterdamse en één van de exponenten van de florerende Nederpop, die een uur lang de Main Stage en alle rijen ervoor overdonderde. De flegmatieke stijl waarmee zij op zulke jonge leeftijd een festivaloptreden overtuigend naar haar hand wist te zetten maakte een felle indruk. Ze verstond bovendien al de kunst visueel te imponeren door haar studentenkamer op het podium na te bootsen, wat een knappe draai gaf aan het concert. Haar hemdje en studentikoze outift werd naderhand ingeruild voor een sportbeha en sexy look, wat uiteraard uitstekend paste bij de opwindende electropopsongs.
Froukje liet zich bovendien begeleiden door een knappe band met gitariste Yvette Terpstra in een glansrol. Ze kaapte op dag 1 met groot gemak de denkbeeldige titel ‘beste gitarist’ weg. Wie Froukje zegt, kan niet om Stien Den Hollander a.k.a S10 heen. Ze zijn beiden hypergetalenteerd en volbloed rasartiesten, maar het zijn tevens hartsvriendinnen en ze maakten samen twee superhits. Stien zong in de studio mee op Froukjes Zonder Gezicht en Froukje coverde in Werchter S10’s Nooit Meer Spijt. Beide dames speelden het voorbije half jaar in een uitverkochte AFAS-Arena en de alternatieve electropop is van begin tot einde begeesterend en heel erg to the point.
YVETTE TERPSTRA & FROUKJE VEENSTRA @ FROUKJE / Main Stage
Froukje vertelde dat Rock Werchter een jaar of 6 geleden haar eerste festivalervaring betekende en het feit dat ze nu op de Main Stage stond, onwezenlijk was. Het is moeilijk te vatten waarom Froukje zo onweerstaanbaar is want de songs zijn misschien wel opzwepend en vlot verteerbaar maar tegelijk erg dromerig en vol dubbele bodems. Donker En Licht is hier een prachtig voorbeeld van. Uitzinnig en Een Man Die Nooit Meer Huilt zijn dan weer hyperkinetisch en vocaal erg veeleisende songs. Hier blonk Terpstra uit en het optreden werd een heus electrorockspektakel.
Het nieuwe Naar Het Licht was een verhaal van ‘hoogtepunt na hoogtepunt’. We betrapten er ons op dat we de songs niet of nauwelijks kenden maar gaandeweg stonden mee te dansen alsof we al fan van het eerste uur waren. Dansen? Jazeker, Ik Wil Dansen was de gedroomde afsluiter van een grand cru concert dat een podiumstekje mocht opeisen op dag 1.
Op naar Klub C voor een concert waarnaar we keihard uitkeken, met name Ashnikko. De 27-jarige Amerikaanse Ashton Nicole Casey is een door anime beïnvloede influencer die een TikTok-fenomeen werd met opruiende electro-songs die fel gedrenkt zijn in alternatieve rap en trap. Ze is ook partner van de Britse zangeres Arlo Parks en het mag geen verwondering heten dat ze ook mentale gezondheid op haar bindteksten-agenda had geplaatst.
Ashnikko liet hoe dan ook niets aan het toeval over en toverde Klub C om in een desolaat landschap genre stenen tijdperk met een smeulende vulkaan, opblaasbare blauwe dode bomen en een opwindende danschoreo, uitgevoerd met haar twee danseressen. Haar felblauw gekleurde haren vormden een extra blikvanger.
In tussentijd bleek ook waarom ze grote kniebeschermers droeg want ze liet zich vaak theatraal en onstuimig op het podium vallen. Het concert ging in de allerhoogste versnelling van start voor een uitzinnig publiek. You Make Me Sick is onversneden hardcore hiphop met ruige beats en killer songs Tantrum en STUPID waren het logische vervolg.
Net als in haar clips viel er constant van alles te beleven op het podium. De songs konden dat hoge niveau niet altijd aan. Working Bitch was een half geslaagd opwarmertje voor het opwindende Deal With It, in Werchter uiteraard zonder Kelis. Bij de Avril Lavigne–cover L8ter Boy was het hek van de dam en wat volgde was een zinderende danceparty waarbij opviel hoe vaak Ashton met succes de tent verbaal opeiste en meesleurde in haar bizarre droomwereld.
Of wat gedacht van haar waanzinnig verhaal over haar rood lichtje boven de hartstreek? Ashnikko vertelde over haar wandeling in een bos die ze eerder die week had gemaakt. Ze was een boom aan het kussen maar in haar buik ging een mierennest tekeer en wormen hadden haar hersenen opgegeten. Worms werd gevolgd door het ijzersterke Slumber Party (op plaat met Princess Nokia).
Alles stond uiteraard op tape, tot de 2de stem toe, maar de schwung uit de set verdween nooit en Ashnikko heeft een uitstekend arsenaal nummers op hoog niveau die nooit een terugval in de set toelieten. Halloweenie met de lugubere lach na de zinsnede “I’m so shy” was de hiphopperige intro van het slotgedeelte waarin Ashnikko alle registers opentrok en Klub C werd omgetoverd tot een dampende danstempel. De muzikale en visuele vergelijking met Grimes mag zeker gemaakt worden en het nummer Cry dat aan zet was, is bovendien een samenwerking tussen haar en Claire ‘Grimes’ Boucher.
Manners zette dampend en briesend de finale in en het publiek reageerde extatisch. Wiegend met de armen ging een volledige fanbase tot diep in de tent zwaar op in teksten als “fat pussy like santa, that dick taste yankee candle”. Voor Weedkiller kwam een reusachtige schorpioen uit de vulkaan gekropen en Ashton – not so shy anymore – en haar danseressen gingen het gevecht aan. Ze wonnen glansrijk want niets kan op tegen het opruiende Maggot en haar monsterhit Daisy van de ep Demidevil. Ashnikko combineert knotsgek Flintstones-theater uit een droomwereld met bij de jeugd hyperpopulaire muziek en dat zorgde voor een explosieve cocktail die gewoon erg lekker naar meer smaakte. Fans van live muziek zullen hun neuzen opgetrokken hebben maar dit was een oerknaller van een show.
Het was al bijna onbehaaglijk druk rond 17u in Klub C en dat was meteen de voorbode voor wat Werchtergangers, gemoederen en pers zou beroeren in de hierop volgende dagen. Warhaus kregen we niet te zien, op schermen turen doen we niet, want we werden onaangenaam verrast door rode kruisen aan de ingang van The Barn. De capaciteit van 22.000 fans in combinatie met de architectuur van de ‘zaal’ zorgt ervoor dat wie niet binnen geraakt van buitenaf niet meer kan meegenieten, ook niet van een verre afstand. Open zijkanten is not done anymore sinds het drama op Pukkelpop in 2011 want de tenten zijn dan een potentiële speelbal in de handen van Moeder Natuur. Deze situatie zou alleen maar erger worden omdat de festivalgangers snel doorhadden dat concerten in The Barn erg twijfelachtig werden. Het gevolg laat zich raden. Duizenden palmden de eerste tientallen rijen in, uren voordat de band waarvoor ze er stonden, lagen of hingen, zou optreden, waardoor elke vorm van beleving bij de andere concerten finaal de kop werd ingedrukt.
Zometeen lichten we dit verder toe maar eerst dienden we ons naar Klub C te reppen voor wat uiteindelijk het absolute hoogtepunt van de avond zou worden, het concert van RAYE. Rachel Keen bracht een warme combinatie van soul, hiphop, pop en electro met een jazzy toets. Als een diva palmde ze het podium in zonder de interactie met haar straffe – in piekfijn wit uitgedoste – band uit het oog te verliezen.
RAYE kenden we al goed want we waren al een paar maand geleden getipt door de dames van Little Mix die bezeten zijn van RAYE. We begrijpen waarom. My 21st Century Blues is de bijzonder straffe debuutplaat die ze in eigen beheer kon lanceren dankzij het gigantische succes van haar TikTok-hit Escapism, na een lange strijd te hebben gewonnen van een platenmaatschappij die in een overvolle Klub C uiteraard meerdere vegen uit een reeks pannen kreeg. Oscar Winning Tears was de soulkraker die de set meteen een episch karakter bezorgde. De intro tape “please get nice and comfortable and lock your phones” werd al euforisch onthaald. Dat we het nog mogen meemaken dat er euforie ontstaat als gsm-gebruik wordt ontmoedigd. Geweldig!
RAYE / Klub C
The Thrill Is Gone loog want de thrill moest nog goed losbarsten. Vergelijkingen met een Selah Sue in bloedvorm mogen gemaakt worden. Rachel was niet alleen de strafste zangeres van vandaag maar etaleerde ook haar capaciteiten als volbloed performer die met vleugjes humor en een stevige portie authenticiteit een boodschap kwam brengen die bij iedereen emoties van onoverwinnelijkheid, trots, en dankbaarheid losmaakte. Ice Cream Man was het hoogtepunt van Rock Werchter 2023. “I’m a woman, a very strong woman” klinkt op papier gewoontjes, maar geloof ons, als dit wordt gezongen door RAYE voor een volle zaal, dan houdt niemand het droog.
De dankbaarheid voor een overdonderend enthousiasme vanwege de aanwezigen in de kolkende Klub deed haar al snel de muziek stilleggen zodat ze dit toch even onder woorden kon proberen brengen. Flip A Switch deed het r&b-vuur hoog oplaaien. Dat werd snel een smeulend hartverwarmende vuurschaal tijdens Mary Jane dat blues combineert met gospel en soul. Moest er niet zoveel volk gestaan hebben, de helft was in katzwijm omver gevallen. “Sweet Mary Jane, you are a stone cold bitch in the morning”.
De Klub C daverde op haar grondvesten toen we met zijn allen collectief aan het springen gingen tijdens het funky Secrets en het onwezenlijk straffe Black Mascara.
RAYE had ondertussen al gemeld dat ze altijd en overal te open en eerlijk is maar ze kan zich niet bedwingen. Ook deze keer niet want ze vond haar deodorant nogal stinkend uit de hoek komen en zei ons dat we blij mochten zijn met de brede frontstage. Toen ze even aan de piano ging staan meldde ze dat ze nog steeds single is en ook bij haar kwam mentaal welzijn aan bod. You Don’t Know Me, dat ze maakte met Jax Jones, klinkt als een nummer dat Little Mix inderdaad vergeten schrijven is en toonde de veelzijdigheid in haar stem aan. De ene keer horen we Aretha Franklin, een andere keer Jade Thirlwall. Klepper Escapism maakte het dolle feest compleet. Het nummer was een dikke nummer 1 hit in the UK en dat wil natuurlijk wel wat zeggen. Het optreden van RAYE was uitzonderlijk goed, niet enkel omwille van haar vocale sterkte, maar vooral omwille van haar buitengewoon talent als entertainer en de interactie met een tent die van voor tot achter volledig zot werd. The thrill wouldn’t go away.
We bleven rondhangen in Klub C, wat we normaal nooit zouden doen, maar we zijn ervaren genoeg om te beseffen dat er zich een enorme voorwaartse druk op de Klub en de Barn ontwikkelde. De 27-jarige Finse Aurora Aksnes, of kortweg Aurora, zou haar opwachting maken in Klub C, en dat deed ze wel degelijk. Een half uur vóór haar optreden was de tent al vol en een kwartier later geraakte niemand nog vooraan bij vrienden die daar al hadden postgevat. Het maakte dat we al snel nadat de Finse aan haar optreden was begonnen de beslissing moesten nemen al richting The Barn te verkassen. Aurora zelf trad op in een mistig decor, stond geen seconde stil, en leek een soort kruising tussen een bosnimf en een bizar wezentje uit een ver sterrenstelsel. Met een irritant schiel stemmetje tussen de songs door en muziek die erg zweverig alternatieve Enya of dansbare Björk moest voorstellen was ze evenmin in staat ons lang op te houden, richting The Barn dus, richting Iggy Pop.
AURORA / Klub C
Drie kwartier vóór het optreden van The Godfather Of Punk was het al in dichte rijen drummen aan de ingang met groene kruisjes. The Barn zou een kwartier later al afgesloten worden, ongeziene toestanden op dit en eender welk festival. Het ging later van kwaad naar erger, getuige daarvan de vele persartikelen en het feit dat de organisatie en Herman Schueremans zelf genoodzaakt werden te reageren in de pers spreekt boekdelen. De uitleg van ‘De Schuer’ die stelde dat het er allemaal een beetje bij hoort en dat ze slachtoffer van hun eigen succes zijn vinden wij een kaakslag voor mensen die terecht vergelijken met hoe het de voorbije jaren en decennia verliep.
Op een scherm kijken is niét hetzelfde als in de tent geraken, en wie vooraan staat zal inderdaad beter moeten plannen, dat is altijd zo geweest sinds er meerdere podia en overlappingen zijn. Maar dat je 2 tot 3 uur op voorhand in de tent blijft staan om te vermijden dat je er niet meer in geraakt, dat is nooit vertoond en best wel een schandvlek op een voorts geweldige editie.
Iggy Pop dus! Was de 76-jarige punkvader zo geweldig als we overal al lazen? Ja en nee. Het feit dat hij geweldig was, was vooral te danken aan de straffe begeleidingsband en zijn ‘larger than life’-repertoire waaruit hij moeiteloos 1 en zelfs 2 uur gloeiend hete en relevante rock- en punkklassiekers kan presenteren om The Barn te doen kolken. En dat is ook gebeurd. Blazers hadden we nog niet vaak zien passeren in zijn rug, niet dat die veel werk hadden. Het waren vooral de gitaren met een ‘groot scherm-hoofdrol’ voor de ravissante Sarah Lipstate die bijna meer in beeld werd gebracht dan Iggy zelf. De set begon overigens met een nummer van haar solo project Noveller.
Iggy zelf was fysiek en vocaal paraat, en dat is op zijn leeftijd niet zo evident. Waar wij dan wel onze bedenkingen bij hadden is over het type set dat hij in gedachten had, en niet alleen in Werchter want Sarah & Co spelen al een tijdje dezelfde soort nummers met hun frontman.
Wie er niet bij was, en filmpjes van het concert ziet, heeft zonder uitzondering alleen negatieve commentaren klaar. “Hij zou beter een hemd aantrekken”, dat soort opmerkingen. Dat zijn vooral vervelende en irrelevante commentaren maar het is wel zo dat Iggy zich op een podium exact gedraagt als 30 jaar geleden toen we hem een paar keer zagen optreden, gedrag en kledij of ontstentenis er aan incluis. Hij was toen 46. 15 Jaar geleden speelde hij in Werchter met The Stooges en het optreden in The Barn leek daar eigenlijk fel op want Iggy leek met alle geweld te willen bewijzen dat hij nog steeds relevant is en nog liever doodvalt op het podium dan zich aan normen en leeftijdsgebonden beperkingen te moeten houden. Fantastisch, maar wij hadden liever gehad dat hij beter gebruik had gemaakt van zijn band om andere facetten uit zijn geweldig repertoire te laten horen en zien. Het was een optreden lang balanceren op die dunne lijn. Een mankende en vaak wankele Iggy Raw Power, Gimme Danger en Death Trip zien brengen was enerzijds geweldig, anderzijds paste het plaatje precies minder dan 15 jaar geleden.
Het voordeel was dan weer dat het een dampende set bleef en de rotvaart er nooit uit verdween. Als dan de zaal overnam bij de twee songs die samen 700 jaar in De Tijdloze staan, dan kon hij even bewonderend zijn micro richting publiek richten en ons het werk laten doen.
Uiteraard waren The Passenger en Lust For Life hoogtepunten en meezing-anthems van vele generaties. Genieten geblazen dus! De band speelde strak waardoor elk nummer ook snedig en vet bleef klinken, en de allerbekendste songs klonken ook geen seconde routineus. Zowat 2/3de van het optreden kreeg een volledig Stooges-etiket opgekleefd, dat was toch erg veel. Hoogtepunten uit die periode waren toch TV Eye en I’m Sick Of You. Het enige oude niét-Stooges nummer was The Endless Sea van New Values, 44 jaar oud ondertussen.
Lang niet iedereen was opgezet met de harde Stoogeskeuzes en er kwamen vooraan gaten in het publiek. Zo hadden we meer plaats om te dansen toen hij blaffend I Wanna Be Your Dog inzette. Opvallend was ook dat Lipstate een concert lang stond te lachen, achteraf liet ze hierover optekenen dat ze zo overdonderd was door de geweldige respons van ‘Belgium’.
Iggy liet zich vallen en kronkelde over de grond. Nu raakte hij nog intijds recht om de voorspelbare afsluiter Search And Destroy te brengen, maar het ging niet meer van harte. Iggy blijft een fenomeen en het optreden was opnieuw schitterend. We zetten hem niet op ons finaal podium omdat het stilaan begint te overhellen naar een krampachtige manier van optreden en het niet kunnen loslaten van wat hij vroeger allemaal kon en deed. Anderzijds zal hij nooit veranderen, en hij zal nooit wijken voor wie of wat dan ook. Meer rock-’n-roll zou niemand meer worden tijdens Rock Werchter 2023. Doe het hem maar na!
We waren onze laatste coins aan het verteren met de aanblik op de Main Stage waar Stromae-vervangers Mumford And Sons aan hun veel te lange optreden begonnen waren. De banjofolkrock van Marcus Mumford en zijn muzikale zonen waaide over onze hoofden, en er bleef werkelijk niets hangen. De wei was ook al halfleeg en we waren ons vooral aan het afvragen waarom die niet van plaats gewisseld waren met Iggy Pop.
Ons finaal oordeel over Werchterdag 1 is muzikaal erg lovend met een resem straffe concerten. De sfeer en het niveau van de acts tilden het festival naar haar vertrouwde eenzame hoogte maar de organisatoren krijgen toch een veeg uit de pan. Iggy Pop en Zwangere Guy moeten het podium aan de vrouwen laten, in casu RAYE, Ashnikko en Froukje, de jonge meiden scoorden!
