Op de tweede dag van Werchter zag je al wat tekenen van vermoeidheid bij het publiek. Of het daarmee te maken had weten we niet zeker, maar het was ook de eerste dag dat we de typische festivalzottigheden zagen. Er zijn natuurlijk de randanimaties van de sponsors waar je met een magnetisch pak aan tegen een muur moest springen of het draaiplatform waarop je zolang mogelijk moest blijven staan. Maar we waren ook getuige van allerlei zelfbedachte animaties zoals jongens die paradeerden met bontjassen aan bij temperaturen rond de 30 graden. Luminous Dash was er ook deze tweede dag en probeerde doorheen alle festival- en voetbalgekte de mooiste optredens te selecteren. Dit is ons verslag van dag 2.
Main Stage 13:00 – 13:30 The Courteeners
The Courteeners uit Manchester mochten de spits afbijten op vrijdag. De band speelt in hun thuisland als hoofdact en waren niet gewoon om op zo’n ongewoon uur te spelen. Maar toch slaagden ze erin om de vroege concertgangers op hun hand te krijgen. Het viel wel op dat er veel Engelse fans aan het podium stonden wat voor veel ambiance zorgde. De band was erg gecharmeerd door de grote aandacht die ze als opener kregen. De aanstekelijke Britpop, die toch wel wat weg had van een jonge Artic Monkeys, werkte perfect en liet de zon op de wei nog meer schijnen. Afsluiter Not Nineteen Forever was de eerste bom die ontplofte op deze festivaldag.
The Slope – 13:30 – 14:05 Isaac Gracie
Isaac Gracie, is een jonge beloftevolle Londense singersongwriter met zijn trieste, hartbrekende nummers en zware, rauwe, melancholische stem die tot in het oneindige wordt vergeleken met Jeff Buckley. Wij zijn fans sinds zijn ep The Death Of You And I.
Intieme songs zoals Silhouettes Of You en Terrified zijn stuk voor stuk breekbare pareltjes over verdriet, onzekerheid in de liefde, angst om gekwetst te worden, zonder té melig te worden. In The Death of You And I laat hij al die pijn los en barst los in een furie met een stem die ons rillingen doet krijgen in de bloedhete temperaturen aan de Slope. Een plaatsje om even te verdwijnen, niet alleen voor de kwetsbare zielen en dromers in deze wereld maar voor iedereen die eens dat moeilijke moment heeft en zich geen raad weet. Bij afsluiter Reverie duiken een paar technische moeilijkheden op, maar dat vangt de jonge zanger vakkundig op. Noteer Isaac Gracie in jullie concertagenda’s, want dit is er eentje om in het oog te houden!
Main Stage 14:10 – 15:10 Air Traffic
Tja, je moet het maar doen: je brengt een goede debuutplaat uit die lovend onthaald wordt en dan verdwijn je gewoon van de aardbodem. Tien jaar later ga je dan terug op tournee met dezelfde songs en blijkbaar is iedereen nog steeds enthousiast. Bij Air Traffic kan dat dus. Ze stonden dit jaar voor de derde maal op het podium van Werchter, en dat deden ze weer prima. Maar ja, geen nieuwe nummers dus, maar dat vond het talrijk opgekomen publiek niet erg. Alle songs werden massaal meegebruld. Misschien een tip voor sommige bands die albums uitbrengen die niet aanslaan om hetzelfde te doen.
The SLOPE 15:10 – 15:45 Wolf Alice
De Britse band Wolf Alice werd in 2012 opgericht door frontvrouw/zangeres/gitariste Ellie Rowsell en gitarist Joff Odie. Hun muziek wordt meestal omschreven als folk en indierock. Wij horen toch ook een stevige dosis postpunk à la L7 en Pixies. In de UK verkopen ze concertzalen uit en ze hebben net het voorprogramma van de Foo Fighters tour achter de rug. Het is maar om te zeggen…
Het contrast is dan ook groot als Ellie met haar onschuldige blik, twee staartjes en een zedig wit zomerkleedje het podium opkomt. Ook voor rocksterren is het warm op Werchter. Er wordt dus relatief rustig ingezet met Your Loves Whore en het is duidelijk nog een beetje zoeken naar het juiste geluid. L7 lonkt om de hoek. Het publiek daarentegen hoeft niet te zoeken en is direct enthousiast. De nummers volgen elkaar aan sneltempo op Yuk Foo en You’re A Germ vliegen er stevig in tot groot jolijt van de moshpitters. Yuk Foo doet denken aan het heerlijk geflipte Transvision Vamp: een perfect festivalnummer en maakt duidelijk dat de frontvrouw geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Na een rustpuntje met het wanhopige Don’t Delete The Kisses waarin duidelijk wordt dat de zangeres meer aankan dan dreunende, schreeuwerige rocknummers. Het postrockachtige Visions Of A Life, titelsong van hun laatste album, wordt heerlijk lang uitgesponnen en we horen Odie als backing en die samenzang geeft het nummer net dat iets extra. Giant Peach is de ideale afsluiter die erin beukt in de verschroeiende hitte aan de Slope. Naast ons ontploft dan ook een gigantische moshpit.
Het publiek gaat uit de bol en blijft net als wij met een onbevredigd gevoel achter. Amper dertig minuten. Véél te kort wat ons betreft! Op ons lijstje stonden nog kleppers als Bros en het fantastische Moaning Lisa Smile. We kunnen alleen maar hopen dat ze snel mogelijk terugkeren naar België voor een uitgebreid concert!
The Barn 16:15 – 17:15 First Aid Kit
First Aid Kit stond bij ons met stip genoteerd op vrijdag. Onlangs brachten ze hun vierde album Ruins uit en dat is een plaat met heel veel pareltjes. First aid Kit zijn twee Zweedse zussen. Ze brengen een soort klassieke countryfolk alsof ze uit het zuiden van de VS komen. Joana en Klara Söderberg hadden vrijdag hun vaste live band mee die bestaat uit een aantal prima muzikanten die geen gering aandeel in de sound hebben: een drummer, een toetsenist en een steel-pedal gitarist. Vooral die laatste trok de aandacht. Niet alleen door zijn gitaarspel, maar ook door zijn beklijvende performance op de schuiftrompet.
Starten deden ze met Rebel Heart, een nummer uit de laatste cd, en de toon was direct gezet. Op de achtergrond werden projecties van steenwoestijnen getoond. Het is waarschijnlijk een van de mooiste liedjes over een gebroken hart. Wat een heerlijke melancholie! Telkens die herkenbare knik in de stem van Klara die elke keer opnieuw indruk maakt – zus Johanna valt in en dat levert een prachtige, harmonieuze zang op – zelden zo zuiver en sterk gehoord.
Ze speelden ook You Are The Problem Here, een stevig nummer waarop zusje Johanna zowaar begon te headbangen. Het is een protestnummer dat geschreven werd naar aanleiding van de #Metoo beweging. Klara gaf ook een korte maar krachtige speech ‘I want to shout out my frustration and empower women to speak out and guys we need your help, think twice before making sexist remarks or treating us as objects’. De mannen zullen het wel begrepen hebben – geen losse handjes op festivals aub.
De zussen weten hoe ze met hun muziek op onze emoties kunnen spelen, een eerste keer met die ongelofelijk mooie, sobere cover van Running Up That Hill van Kate Bush, daarna ook nog eens met Emmylou geschreven voor Emmylou Harris en Gram Parsons waar ze als kind naar opkeken en die hun inspireerde om muziek te maken. Eindigen deden ze met My Silver Lining – een vrolijke noot met die pure samenzang – positieve boodschap – publiek zingt uit volle borst mee – perfecte afsluiter van deze vlekkeloze set. Wie zegt dat countryfolk niet hip kan zijn?
The Barn 18:15 – 19:15 Angus & Julia Stone
Broer en zus Stone zijn immens populair in ons land en dat is te merken, want de Barn staat al geruime tijd op voorhand compleet vol. Toegegeven op plaat komen ze soms wat saai en eentonig over, maar sommige muziek is gewoonweg gemaakt om live te beluisteren. Zo ook de muziek van Angus en Julia Stone. Wat is het geheim van hun populariteit? De contrasterende, nee eigenlijk beter nog: aanvullende stemmen. Hij een donkere, rauwe bariton. Zij een loepzuivere, hoge sopraan. Deze stemmen verpakt in prachtige melodieën en indringende teksten en je hebt het recept voor hemelse muziek. Daarnaast zijn beiden ook nog eens topmuzikanten: gitaar, piano, trompet, percussie… you name it. De beste momenten van deze show opsommen is onmogelijk want het was één grote zegetocht wat ons betreft. Als we dan toch enkele uitschieters moeten geven dan beginnen we met het frêle Snow. De lalala’s van Julia zijn compleet ontwapenend en de ganse tent is gecharmeerd. En dan die sobere maar prachtige witte boom in de sneeuw op de achtergrond… Een kippenvelmoment!
Oakwood geeft ons een heerlijke Fleetwood Mac-vibe met een rijdende Ferrari op de achtergrond alsof we samen op een relaxe Californische roadtrip zijn. Tijdens het breekbare For You, een nummer dat Julia schreef na een stukgelopen relatie, wordt het stil in de Barn. En met het vrolijke Who Do You Think You Are belanden we in het vaarwater van The War On Drugs. Met het betoverende Chateau beëindigen we deze magische reis in het universum van Angus and Julia Stone. Voor iedereen die ooit nog twijfelt om naar een concert van dit duo te gaan: gewoon gaan!
The Slope -18:30 – 19:10 The White Buffalo
The Slope stond omstreeks 18.30 al goed vol. The White Buffalo is nochtans geen grote naam. Zijn stem doet wat denken aan Eddie Vedder en zijn muziek is gebruikt in de reeks van The Sons Of Anarchy, maar dat is zowat de enige wat we over de man hadden kunnen vinden. De grote massa kende de man dus vast niet, nochtans hadden allerlei roodhemden voor het podium gepost vat. Er werd mee geknikt en gezongen. The White Buffalo genoot er van om zo een grote menigte voor zijn podium te hebben staan. Het was wellicht anders geweest als er geen voetbal op het groot scherm was aangekondigd in The Slope.
Main stage 19:15 – 20:15 Snow Patrol
Snow Patrol is een typische festivalband. We herinnerden ons nog levendig een passage op Pukkelpop enkele jaren geleden waar Just Say Yes nooit leek te stoppen omdat het publiek maar bleef doorzingen. Gary Lightbody was duidelijk blij om terug te zijn. Ruim zeven jaar was er niets nieuws verschenen en dan was er dit jaar plots dat comebackalbum. We waren er niet superwild van, maar we waren toch nog benieuwd naar de performance van Gary en zijn vrienden. Storende rode draad was de nakende match van de Rode Duivels. Gary is duidelijk ook een grote fan van de Belgische nationale ploeg, want hij liet verschillende keren vallen dat hij er van overtuigd is dat we die wereldbeker gaan winnen. Maar zover waren we nog niet, eerst moest er nog gezongen worden. Die 7 jaar waren in een mum van tijd verdwenen wanneer bleek dat we allemaal nog de hits van toen kenden Shut Your Eyes, Chasing Cars… Naarmate de klok richting 20u opschoof, begon het publiek zenuwachtig te worden en Gary ook. Vijf minuten voor achten trok hij zijn hemd uit om het t-shirt van de Rode Duivels te onthullen. De versie van Just Say Yes was deze keer gewoon keurig 5 minuten, want stipt om acht vluchtten Gary en de zijnen naar een of ander tv-scherm om de match te kunnen volgen. Het werd hem min of meer vergeven.
Klub C 19:15 – 20:15 CHVRCHES
Uit ervaring weten we dat een liveconcert van Chvrches meestal van begin tot einde een dansfeest is. Met hun elektronische popnummers vol bombastische synthhooks en de scherpe, hoge stem van de immer vrolijk rondhuppelende zangeres Lauren Mayberry, weten ze al enkele jaren een vaste fanbase te houden. De laatste cd werd iets minder enthousiast onthaald want hun muziek wordt net iets teveel gerecycleerd met weinig ruimte voor echte vernieuwing.
Jammer genoeg geldt dat ook voor dit optreden. Get Out van het nieuwe album start nochtans goed en met Gun uit hun eerste album The Bones Of What You Believe is het duidelijk dat het oudere werk meer geapprecieerd wordt. Dito voor Recover en The Mother We Share die toch echte pareltjes zijn en live geweldig goed blijven. Met Bury Ituit het album Every Eye Open trekt het Schotse trio nog eens alle registers open, maar komt net te zwak over. De song is normaal een duet met Hayley Williams van Paramore en die extra pit had Mayberry hier kunnen gebruiken. Martin Doherty, dat andere bandlid, wil ook weer zijn obligate momentje van roem met Under The Tide. Op zich een nummer met een heerlijke drumloop en beat, maar de zang van Doherty laat te wensen over. Op zich heeft Chvrches een degelijke verzameling goede elektropopsongs, maar na drie albums klinken ze allemaal een beetje hetzelfde. Het publiek leek het ondanks de zinderende hitte in de Klub C wel allemaal goed te vinden. Des te beter voor hen. Wij bleven echter een beetje op onze honger zitten. We zien het trio op een volgend album graag een stapje hoger evolueren en iets sterker uit de hoek komen. Het talent en potentieel is er, daar zijn we van overtuigd.
The Slope 20.00-22.00 Voetbal Belgie -Brazilie
Naar het schijnt was het spannend. Opvallend was dat er ook vele mensen op hun mobieltje aan het volgen waren. De zone aan de Slope was toch niet zo handig voor een voetbalmatch op groot scherm. Het hellende vlak nam nogal veel plaats in. Excellent moment om wat te gaan eten – niks geen file.
Main stage 21:15 – 22:30 London Grammar
Als je de twijfelachtige eer hebt om te mogen optreden terwijl de helft van België voor de buis zit, dan mag je wel wat zenuwen hebben. Het overkwam Hannah Reid van London Grammar op vrijdag. Het optreden startte een beetje later dan voorzien vanwege die zenuwen. Het publiek was ook nog eens massaal afwezig, en wie er toch was, leek in tweestrijd om alsnog naar één van de grote schermen te gaan om een glimp van de Rode Duivels op te vangen. Al die ongunstige factoren zorgen er voor dat akelig grote podium van Werchter ook gewoonweg te groot leek voor deze breekbare muziek. Reid gaf aan verwonderd te zijn dat er überhaupt volk voor het podium stond ze vroeg ‘You’re all sure you want to be here ?- You all should be singing like: the cup is coming, the cup is coming home” Er was weinig reactie. Voetballiefhebbers zullen dat wellicht kennen maar met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zullen die voor één van de grote schermen hebben gestaan. Tijdens Hey Now klonk de zenuwachtigheid nog door haar stem, maar nu begon het volk toch toe te stromen en gaandeweg verdwenen de zenuwen. Hét kippenvelmoment was voor ons toen ze bij de ondergaande zon – a capella – Rooting For You begint te zingen, zittend aan de rand van het podium.
Klub C 17:15 – 18:15 Curtis Harding
Curtis stond jaren in de schaduw bij Cee Lo Green als backingzanger en staat nu zelf te schijnen in de spots. Vrijdag verleidde hij iedereen in de rijkelijk gevulde Klub C met zijn warme retrosoul. De aanpak van Harding is redelijk basic. Zijn songs zouden live voller klinken met veel blazers en backings. Maar neen, gewoon back to basic is zijn leuze en die eenvoud siert hem. Hij en zijn band waren trouwens een van de weinige artiesten die zelf hun eigen soundcheck deden. Harding heeft niet veel tijd gestoken in bindteksten dus werden we gebombardeerd met de gewoonlijke clichés, maar die namen we er met plezier bij want zijn songs blijven plakken. De groove zat erin en Hardings falsetto stem is pakkend mooi. Curtis Harding combineert Marvin Gaye, Otis Redding, Stevie Wonder en Curtis Mayfield in een geheel, je zou het voor minder warm krijgen.
Klub C 21:15 – 22:15 Franz Ferdinand
Terwijl de Rode Duivels aan de match tegen Brazilië bezig waren liep Klub C bomvol voor de post-punkers uit Glasgow. Alexander Kapranos en co maakten er een feestje van met een uitmuntende “best of” set. De tent stond in een mum van tijd in lichterlaaie. Je kan het kritisch bekijken dat ze de gemakkelijke weg namen, maar het werkte gewoon perfect. Vanaf opener The Dark Of Matinée zat de sfeer er volop in, het leek een mini-aardbeving. Neen dit had niks met de Rode Duivels te maken maar met Kapranos die iedereen aanstak met zijn energieke liveperformance. Afsluiter This Firewas zeer toepasselijk, want het was zeker out of control, het scheelde niet veel of de tent werd afgebroken.
Klub C 23:25 – 00:25 Arsenal
Een Belgische afsluiter in Klub C is niet evident, maar het is wel Arsenal. Een band die elke zaal laat vollopen, een band die met zijn tienen voor een indrukwekkende liveshow zorgen. De tent liep weer vol en ja hoor het was weer een feest. Percussionist David Donnat had een optreden met zijn andere band Suarez en er werd een vervanger gezocht. Dit was niemand minder dan Ged Lynch die in het verleden ook met Peter Gabriel, Black Grape, Goldfrapp, David Gilmour en Brian Eno samenwerkte, met ander woorden een klasbak. Hij zorgde samen met de andere leden van Arsenal dat ze de plaats als headliner van Rock Werchter zeker verdienden. Franz Ferdinand gooide een bom in Klub C en Arsenal deed deze dan nog eens ontploffen.
Main Stage 23:30 – 01:00 The Killers
Het zal wel niet bewust zo gepland zijn, maar de Killers waren de best mogelijke act om te programmeren na de match van de Duivels. De sfeer zat er direct in toen Brandon Flowers als een goochelaar Las Vegas stijl opkwam in kitscherig gouden hemd en een wit vestje. De lichten gingen aan met een vingerknip en na een zwaai met de armen waren daar de snippers in rood, geel en zwart of wat dacht je. In zijn beste Nederlands riep ie dat afschuwelijk zinnetje: “Woar is a Fiestji” en hij zette direct een eerste keer in voor wat een meezingset zou zijn zonder weerga.
Starten deden ze met The Man, opgedragen aan Kevin De Bruyne. Volgens Flowers is er geen twijfel mogelijk: de wereldcup gaat naar België. Wat kan ik in in godsnaam voor jullie betekenen: het is vrijdagavond, jullie gaan de wereldcup winnen en hier staat de tofste band uit Las Vegas. De hits kwamen in bosjes Somebody Told Me, Spaceman, The Way It Was, Shot At The Night, Run For Cover Jenny Was A Friend of Mine, Smile Like You Mean It, het lijkt alsof die mannen enkel hits hebben.
Wij stonden aan de linkerkant van het podium waar telkens de Britse fans lijken te verzamelen. Ze zongen en scandeerden alle liedjes mee én gaven extra uitleg en achtergrondinformatie. Bij het inzetten van For Reasons Unknown haalde Brandon iemand uit het publiek die een spandoek had waarop stond ‘Pick me I am the drummer’. De kerel naast ons wist te melden dat dit een ingestudeerd nummertje is, ze doen dat elke keer. Om ‘ongekende redenen’ mocht de fan niet drummen en dat kon dan weer rekenen op een lachsalvo. Uiteraard, maar volgens onze bron is dat ook ‘part of the game’.
Part of the game van The Killers is ook nog eens een karrevracht hits spelen. We kregen Runaways, Read My Mind, All These Things That I’ve Done, When You Were Young. En dan stoppen ze plots maar komen ze terug met een bis Human mét een leuke laserlichtshow. En dan is er natuurlijk nog die laatste encore Mr Brightside, dat iedereen nog eens luidkeels kan meeschreeuwen. Heerlijk.
Bart Verlent-Sandra Regent-Wout Meganck