Op de slotdag regende het tot 9u in de ochtend waarna het weer lekker zwoel en warm werd. Ideale omstandigheden en een alweer behoorlijk droge weide om het fenomeen Pommelien Thijs met ontelbare open armen te ontvangen. Pommelien heeft op 18 augustus 2024 geschiedenis geschreven, hierover later meer. De tweede sensatie van de dag kwam toch ook uit ietwat onverwachte hoek en zorgde voor chaos in en rond de Dance Hall tijdens golden hour.
Ook de slotdag mocht uiteindelijk het bordje ‘uitverkocht’ bovenhalen. De rest was dat al maanden. We waren vroeg op post want we hadden een date in De Lift met Julia Sabaté. Een behoorlijk ondankbare taak om in de late ochtenduren een tent muzikaal te openen en inderdaad, er stonden maar 15 geïnteresseerden voor de uit Zwolle afkomstige Spaans-Nederlandse huppelende en zingende furie met de vlammende boots en de ronduit prachtige outfit.
De gelegenheid maakt de dief zegt het spreekwoord of in haar geval La Ladrona, met name haar gloednieuwe debuut ep. Ze opende haar set met het titelnummer. Es Como Es klonk erg sensueel en paste perfect in de artpopsfeer die tegenwoordig erg in is, de vervormde stem incluis. Julia heeft een erg warme, zeg maar zonnige stem die onophoudelijk bedwelmend werkte. Een nummer als DALIA danst vollen bak in het genre waarin zowel Froukje als S10 erg bedreven zijn, om nog maar van Goldband te zwijgen. De live drummer, Ruben Sieben en gitarist en pianist Koen Hermans pompten de klaargezette tracks ferm op, maar uiteindelijk zoog Julia elke morzel aandacht naar zich toe. Als ze danste leek ze vaak in een stierenarena een rode lap te ontwijken wat helemaal niet negatief bedoeld is.
Ze straalde levenslust en passie uit en de breaks in DALIA waren erg overtuigend. Dat vond het festivalpubliek ook want naarmate de set vorderde vertienvoudigde het aantal kijklustigen. Van 15 naar pakweg 150 is een knappe prestatie. Veel teksten hadden het over leugens, She’s A Liar nogal uitdrukkelijk zelfs. Joder Te Quiero ging over het gebroken hart van een goeie vriend en werd gekenmerkt door de al even hippe distorted vocals en de naar techno verwijzende beats. Het was een erg energieke set en het gloednieuwe Tu Planeta klonk in de finale anders dan de rest want het nummer rockte hevig. Nog een liedje over leugens om het optreden waarheidsgetrouw af te ronden? Oké dan, handen op elkaar voor Ojos De Mentira, over valse ogen. Heel binnenkort komt een nieuwe ep uit en dit zal er vermoedelijk wel op staan. Wij zijn fan! We konden Julia Sabaté later op de dag spreken en wat ze ons zo allemaal wist te vertellen lees je binnenkort.
Over naar het eerste hoogtepunt van de slotdag. Pukkelpop heeft – zonder het zelf te beseffen – voor een primeur gezorgd. De reële headliner speelde niet om 23u maar wel al om 12u30. We hebben het geprobeerd maar we raakten niet dichter dan de PA-toren. Op de moeizame weg naar de achterkant van de weide voor de Main Stage kwamen we fans van alle leeftijden tegen met één constante: iedereen kende de teksten van de nummers en duizenden zongen mee. Sommigen met een lach, anderen met een traan.
We zagen haar al aan het werk op Vestrock en oh jee, wat is ze in die 2 maand nog gegroeid, als leading lady op het hoofdpodium maar ook haar groep klonk nog hechter. Of de muziek je te poppy in de oren klinkt of niet, Pommelien en haar band staan met veel overtuiging en een onoverwinnelijkheid op het podium. Elke beweging, is het nu met haar hoofd, ogen of armen nodigde duizenden uit om euforisch met de armen te zwaaien en te dansen.
Entertainment en Hypothetisch vormden het gekende begin en dat knetterde als nooit tevoren. Met Zilver en Kleine Tornado was de volledige Pukkelpopwei herschapen in een euforische laatavondshow op de middag. Zelfs vanop een bankje met een maaltijd voor ons en een mooi zicht op de grote schermen maakte de grote Pommelienshow indruk.
In wezen zijn de songs en présence van Baby Queen een dag eerder minstens zo goed, maar ja, die zat niet in door honderdduizenden bekeken Vlaamse tv-formats, zingt niet in het Nederlands en heeft geen nummer dat veelzeggend Het Beste Moet Nog Komen heet. Een deeltje van haar outfit droeg ze op aan haar overgrootmoeder Paula Leys. Die had immers haar trouwkleed, ten tijde van WOII, gemaakt van de stof van de parachute van een Engelse soldaat. Pommelien heeft dat trouwkleed en die parachute nu verpukkelpopt door die stof in haar rokje te verwerken.
Toen we ons afvroegen wat Pommelien nog méér kan doen dan iedereen op de Main Stage overklassen op Pukkelpop en de AB 9 keer uitverkopen in 2025 (we zijn nog in de zomer van 2024), kwam ze met een heel straf Roekeloos aanzetten. Het vuur spatte zowel letterlijk als figuurlijk van het podium. Pommelien Thijs, één van de vijf hardste bands die we op Pukkelpop aan het werk zagen, alsjeblieft! “Het smaakt naar slechte fictie en te weinig zelfreflectie” zong ze, maar dat ging absoluut niet over haar overwinningstocht door festivalland. Hoe Ongewoon dit alles is, werd nog eens benadrukt toen Bart Peeters ten tonele verscheen en Groot moest Zijn In Iets Kleins want Pommelien is de ster van 2024. Taylor wie?
De opdracht vlak erna voor Debby Friday in de daar tegenover gelegen Lift was een op voorhand verloren strijd tegen de massa die vooral zin had in een hapje en een drankje, het was namelijk middag en tijd voor een aperitief. Maar wij weken niet en gaven Debby alle aandacht die ze dubbel en dik verdiende.
De Nigeriaans-Canadese electro-diva kwam voor het eerst piepen in 2018 met de raak getitelde ep Bitchpunk. Nieuwe single To The Dancefloor loog er niet om. Haar groovy donkere electrospinsels zijn met hiphop en triphop verrijkt. So Hard To Tell of ze veel zieltjes won, maar wij waren wel onder de indruk.
Zingen kan ze ook en zelfs erg mooi. Achter haar stond een erg beweeglijke gitarist voor extra animo te zorgen. What A Man klonk dan ook nogal Klaxons achtig, maar dat zorgde net voor variatie. Nuha Ruby Ra is ook een naam die we best citeren als we het klankpalet en de theatrale podiumprésence onder woorden willen brengen. Heel vette electro met hevige darkwave invloeden genre The Soft Moon hoorden we in Hot Love. Debby Friday vonden we zelfs op Sunday heel machtig klinken.
Toch weer spektakel aan de Main Stage want met Becky Hill stond daar een grote naam met een tienkoppig blazersorkest/koor/violistes/celliste gezelschap behoorlijk wat indruk te maken. Rebecca Claire Hill was op 18-jarige leeftijd in 2012 halve finaliste van The Voice UK en stond ooit al op Pukkelpop (2013) als zangeres bij Rudimental. Het voelde dus aan als een succesverhaal om nu op de Main Stage te staan. Twee dagen ervoor had ze de rappertjes van Kabin Crew mee op het podium gesleurd. We konden niet tot het einde blijven omdat Julia Sabaté ons opwachtte. Becky heeft heel vlot in het oor klinkende electropopsongs die vaak flirten met drum-’n-bass, haar favoriete genre. Best wel vreemd dat dit niet uitdrukkelijker in haar muziek te horen is.
Ze won in haar beginjaren ook twee Brit Awards en ze wordt op de sociale media door alle grote Britse diva’s gevolgd. En feiten zijn feiten, ze ziet er buitengewoon goed uit en de vraag “kan ze ook zingen” hoeft niet te worden gesteld. Ze heeft zelfs een buitengewoon prachtige stem. We kregen de top 10 hit Afterglow te horen, die wel gemarineerd is in de drum-’n-bass sound. Ze nam ondanks alle adelbrieven en vedetten in haar omgeving ruim de tijd om haar debuutplaat in 2021 voor te stellen. Die plaat kondigde ze aan door samen met RAYE een remixversie te lanceren van de grote hit Kiss My (Uh Oh) van Anne-Marie en Little Mix. Believe Me Now? was de dit jaar uitgebrachte opvolger. Geen idee wie haar voordien niet geloofde, wij na haar te zien optreden in ieder geval wel.
True Colours opent die plaat en gaf ook haar optreden vorm. Glasheldere zang met een onweerstaanbaar “do you believe me now?” en blitse electrodansbeats. Iets verderop in de set en vlak na Afterglow volgde het ronduit geniale Disconnect. Dit nummer heeft zonder discussie één van de vetste dansgrooves van 2024. In de finale kregen we uiteraard een paar van haar grote hits te horen. My Heart Goes (La Di Da) is nu wel verre van onze persoonlijke meug maar Pukkelpop dacht daar anders over en Becky had het hele optreden lang wel erg weinig last met het naar haar hand zetten van de gebeurtenissen. De applausmeter sloeg vaak tilt tot voorbij de PA. Wish You Well klonk ons ook te Tomorrowlanderig maar superhit Remember was wel het fijne finale akkoord. Maar wat een geweldige zangeres is Becky toch (bewonderend geknik)?
We opteerden opvallend weinig voor gitaargerichte concerten en dat is hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat we de meesten ervan al te vaak gezien hebben, denk maar aan Chalk, The Haunted Youth, Fat Dog. Pukkelpop is in onze hoofden nog steeds een ontdekkingsfestival. Wij dus naar de Dance Hall om een deel van het optreden van Jessie Murph mee te pikken. Deze nog maar 19-jarige Amerikaanse uit Athens, Alabama brengt rond haar 20ste verjaardag haar debuutplaat uit, That Ain’t No Man That’s The Devil. Haar broer Garrett is één van haar drie bandleden en ze was super verrast dat er zoveel fans op de eerste rijen haar nummers woord voor woord zongen. We verdronken best wel in haar ogen en haar stem, maar niet meteen in haar nummers. Het klonk ons voorlopig allemaal wat te braaf. Dat gevoel werd enkel maar versterkt door de dame die na haar op het hoofdpodium een alweer memorabel concert gaf.
Over trouwjurken gesproken… Ook Merol droeg er één. En dan statisch Hou Je Bek En Bef Me zingen, dat kan alleen maar Merol. Makkelijk zat dit niet en bovendien kregen we een decor van een blauwe zee met woeste golven te zien. Merol – met blote poep – was in een haai veranderd en ze had ook vinnige dansers en danseressen mee. Over Pastel ging het richting Chocoladefontein en dan zo naar Vol. “Pukkelpop, het lijkt me hier voor de Main Stage nogal vol. Heb je nog een plekje voor mij?” Gemengde Signalen blijft een heerlijk nummer maar de tot voorheen traditionele afsluiter Het Feest Is Al Voorbij kwam zelfs niet in de buurt van het laatste nummer. Merol komt in de herfst met een nieuwe plaat aan en ze stelde al een paar nieuwe nummers voor en wat klinken die weer heerlijk.
Het ging over mannen die het woord sorry niet over hun lippen kunnen krijgen en dat leidde tot het pittige Sorry Lul waarin Merol dus gewoon “Zeg gewoon sorry lul” zong. Bij Mannen Met Gevoel dat er helemaal niet toevallig achteraan kwam zocht ze traditioneel een al iets rijpere man in het publiek op maar ging dan verrassend crowdsurfen. We hadden nochtans niet echt het gevoel dat ze daar erg op haar gemak lag. Na een Zachte Landing ging Merol plankgas de finale in met de voorspelbare Merol classic Lekker Met De Meiden. Merol was weer toppie!
Hoogtijd dan voor het tweede epische hoogtepunt van de slotdag. Sugababes stonden vorig jaar in de AB en dat was verrassend genoeg niet uitverkocht. We gingen er dus van uit dat we in het beste geval een behoorlijk stevig gevulde Dance Hall mochten binnenwandelen. We waren vroeg bij de pinken en zagen achter ons de hall een half uur vóór het concert al vollopen. De opkomst voor Sugababes haalde uiteindelijk het nieuws want ze konden met gemak de Dance Hall twee keer gevuld hebben, als we iedereen die buiten de tent naar het scherm tuurde en buiten danste meetellen. En al die duizenden fans hadden zo hard nood aan een nostalgietrip want de sfeer moest nauwelijks onderdoen voor die bij RAYE daags voordien.
Sugababes zijn Rosa Mutya Buena, Keisha Buchanan en Siobhán Donaghy. 25 Jaar geleden begon hun bijzonder hobbelig avontuur met een vandaag de dag nog steeds waanzinnig straffe song, Overload. Na de debuutplaat One Touch verdween Donaghy uit de band. Toen ze startten waren het nog tieners van 13 en 14 jaar. De monstersuccessen kwamen er vooral met Heidi Range van Atomic Kitten. Een resem superhits en drie multi-platina-platen maakte de band onsterfelijk in Engeland. Het is behoorlijk Disney of Broadway dat Mutya, Keisha en Siobhán elkaar terugvonden en dat het originele powertrio van weleer toch de juiste match bleek te zijn. Het trio won in 2018 een juridische strijd om de rechten op de originele bandnaam. Sugababes are back, en hoe!
Pukkelpop werd getrakteerd op een sper(v)uur aan hits. Optreden doen ze in een lange comfortabele slodderbroek met sportschoenen eronder, speciale effecten en kunst- en vliegwerk zijn evenmin aan hen besteed. De enige visuals werden gebracht door de horizontale stroboscooplichten die ingewerkt zaten in de tribune waarop de sessiemuzikanten een wel erg strak geluid produceerden en de hits op toch heel knappe wijze in elkaar lieten vloeien. Wat we wel nog kregen is een piekfijn verzorgd pakket schattige choreografieën die op geen enkel moment als tienerachtig overkwamen maar wel als cool en goed gevonden.
Freak Like Me was de eerste superhit die het optreden meteen een vliegende start gaf. Ook de 2de song op de setlist kwam van het album Taller In More Ways. Eén van onze favorieten Red Dress volgde meteen en de fans gingen over de rooie (jurk).
“Cos I’m cooler than the red dress, I’d rather catch a guy on my own” is niet meteen een doordenker, maar naar Sugababes luisteren we vooral voor de groove en de vibe. Dit was een uur lang ‘a trip down memory lane’. Het dansgehalte werd hoog gehouden met Hole In The Head. Het woord hit gaan we niet meer gebruiken want we hoorden alleen maar superhits. Ugly en Too Lost In You volgden. Het eerste staat op Taller In More Ways, hun vierde album. Het tweede op de plaat ervoor. Twee ballads die echter gensters sloegen en het publiek helemaal klaarstoomden voor wat komen zou.
Collectieve gekte overrompelde Pukkelpop toen het drietal zich op barkrukken posteerde want de fans wisten dan al dat het Overload-time was. De cool waarmee ze hun behoedzaam en afgemeten lichaamsbewegingen synchroon brachten maakte dat deze oersong nog sterker binnenkwam. Of je nu wel of niet je neus optrekt voor popmuziek is niet aan de orde want werkelijk iedereen zal toegeven dat dit een briljante song is. Het gebruik van de woorden ‘collectieve gekte’ was ook geenszins overdreven want ook Siobhán was onder de indruk: “What a big crowd, we never expected this”. We konden ons niet van de indruk ontdoen dat zij de ‘leadsinger’ is van de Babes anno 2024. Ze zong niet alleen het best maar kreeg ook de meeste solo-happen toebedeeld en stond het meest centraal geposteerd. De cover van Flowers van Sweet Female Attitude werd heerlijk verweven met een uitbundig einde van Overload.
Today, van The Lost Tapes afkomstig, is één van de beste popsongs die we ooit hoorden. Die plaat kwam anderhalf jaar geleden uit en is eigenlijk de officiële release van een resem nummers die de drie clandestien schreven in 2012. Het is de zowat perfecte popsong met een sprankelend refrein met hemelse harmonieën. Het was tevens het perfecte einde van drie kwartier buitenaards mooie hits. De dames verdwenen en de band bleef fel tekeer gaan en het publiek ophitsen want de finale zorgde voor de laatste memorabele momenten van Pukkelpop 2024. De cool van Push The Button werd gevolgd door een episch Round Round dat mooi uitgesponnen werd en je zag de drie elkaar vol ongeloof aankijken. Keisha en Mutya pakten elkaar eens vast. De zeemzoete ballad About You Now zetten we op gelijke meezinghoogte als Escapism bij RAYE.
Dikke pluim aan de strak spelende band die de nummers echt in een rock-vibe drenkten. Dikke pluim ook voor Siobhán die aantoonde dat de Sugababes suikerarmoede hebben geleden tijdens haar afwezigheid. Deze greatest hits show werd op sublieme wijze gebracht en de interactie van publiek met de band stuwde alles naar een onvergetelijk hoog niveau. We kregen nogmaals het bewijs dat perfecte popsongs een publiek even hard uit de bol kunnen doen gaan dan vuurspuwerij of dissonante beats. Best wel schrijnende taferelen na afloop waarbij we zelf de tranen in de ogen kregen toen veel vrouwen in hun ‘mid thirties’ uithuilden bij vrienden en vriendinnen. Velen hebben Sugababes nooit live gezien. Een euforische Pukkelpopzondagavond maakte alles goed. Machtig mooi optreden.
Alweer een optreden om van te bekomen en iets te eten. Eigenlijk zat ons hoogtepunt er op en aan de gitaarbands op de Main Stage, The Offspring en Royal Blood, hadden we geen boodschap meer. Van The Offspring hebben we wel het slot nog meegepikt. De band vond het publiek het meest sensationele ooit in de geschiedenis van de muziek. “Lalalalalala lalalalalala”. Het deed dus deugd aan hun gevoel van eigenwaarde, op een zondagavond in augustus ook wel eens Self-Esteem genoemd. Het plan was in feite om ruim de helft te bekijken maar daar stak een strak musicerende band uit Melbourne een gepareld glazen masker voor.
Glass Beams speelde in de Club en leek aanvankelijk op een mindere versie van Khruangbin, vooral ook omdat Glass Beams geen sensuele Laura Lee lopen heeft. Rajan Silva richtte de band in 2021 op. Niemand heeft een idee wie Silva is vermits de drie gemaskerd zijn. Niemand kent de identiteit van de twee andere leden maar hun psychedelische synthfunk sloeg steeds meer aan. Snake Oil van de nieuwe ep Mahal had haar naam niet gestolen. We stonden te wachten tot een slang met glazen masker over het podium zou kronkelen. Hoe langer het optreden duurde, hoe meer de muziek ons bedwelmde. Hekserij zeggen wij hier!
Metal hadden we vandaag nog niet tussen onze steakhouse burger gelegd. De laatste burger smaakte niet, de metal die we erbij in gedachten hadden in feite ook niet. Kan iemand ons uitleggen of de podiumverschijning van Motionless In White op podium Backyard een dieperliggende betekenis heeft, of is het gewoon je reinste onzin? We meenden The Joker en Hannibal Lecter te herkennen. Geen idee wie of wat zanger Chris ‘Motionless’ Cerulli precies wilde nabootsen met zijn looks. Deze metalcore band uit Pennsylvania bestaat al 20 jaar. Cerulli is de enige van de vijf die mag claimen een origineel bandlid te zijn. Geen slecht woord over zijn zangkwaliteiten. Hij heeft een uitstekende metalstem en kan ook vervaarlijk grommen. Het feit dat de bandleden er zo geschminkt bij liepen en hun songs van bijzonder stevig naar een soort metal sing along overhelden en dan weer terug maakte dat wij het verhaal niet zo geloofden. Aan de kwaliteiten van Cerulli als frontman en volksmenner zal het zeker niet gelegen hebben.
We beslisten uiteindelijk nog een laatste band mee te pikken, alweer in de Club. Daar stond een regenwoud opgesteld en dat werd bewoond door Crystal Fighters. Deze Spaans-Engelse elektronische band vonden we vooral erg vermoeiend, zowel om naar te luisteren als te kijken. Hun tweede plaat kreeg Rave Cave als titel en we kunnen ons hierin wel vinden. Er viel nauwelijks een lijn te trekken in de hyperkinetisch en kleurrijk gebrachte liedjes. Het was ook onbegonnen werk de bandleden te identificeren, deels door hun psychedelische safari-pakjes maar ook omdat de meesten sessie-muzikanten zijn.
Ze hadden duidelijk wel aanhangers maar het was vooral enkel in het begin dat de springerige geestdrift van de band oversloeg naar de fans. Baskische instrumenten zorgen mee voor het specifieke geluid. Zo maakten ze gebruik van de txalaparta, een houten xylofoon-achtig instrument, van de danbolin (soort snaredrum) en de txistu (Baskisch fluitje). De stijl omschrijven is bijna onbegonnen werk. Snelle progressieve dansmuziek met Baskische ritmes, een soort door bassen aangedreven funk en beats die zijn afgeleid uit de Spaanse punk- en electroscene van de vroeg jaren tachtig. Het is allemaal een beetje te. Te schreeuwerig, te feestelijk, en te kleurrijk.
Boeken toe voor Pukkelpop 2024. Vandaag konden we twee namen bijschrijven in de top 5 van het festival. Pommelien en de Sugababes waren indrukwekkend, de rest zijn we al bijna vergeten. Debby, Becky en Julia hoeven zich niet aangesproken te voelen.
Links naar Instagram
Pukkelpop / Julia Sabaté / Pommelien Thijs / Debby Friday / Becky Hill / Jessie Murph / Merol / Sugababes / Glass Beams