Veel regen op vrijdag wat het des te verwonderlijk maakte dat de festivalsite er eigenlijk best droog bij lag. Pukkelpop anticipeert kennelijk ook goed op het wisselvallige weer, ze zijn daar natuurlijk jammer genoeg het één en ander gewoon. Anticiperen doen ze sowieso in stijl met een line-up op dag drie om van te smullen. Iedereen kwam alweer keuzegewijs aan bod. Op ons pad naar de eerste uitgestippelde bestemming op het grote terrein hadden we ruim de tijd om Berre op de Main Stage even mee te pikken. De Main Stage kan je immers niet ontlopen, je moet er volledig rondlopen als je de Media Village als thuisbasis hebt. Hoe later de dag vorderde, hoe meer tijd zo een verplaatsing vroeg. Berre was net aan vertellen dat hij het nog steeds niet kan geloven dat hij op de Main Stage op Pukkelpop speelde, een jaar of 2-3 na een bijna toevallige start van een gedenkwaardige carrière.
Maar we waren dus op zoek naar één van de Nederpopfenomenen Stien Den Hollander, iemand waarvoor we al een paar stylo’s hebben leeggeschreven. Haar muzikaal alter-ego S10 opende de Dance Hall en ze mocht alvast de set in gang duwen met een reeds halfgevulde zaal. Een op dat uur sterke prestatie. S10 is natuurlijk ook bij ons immens populair en haar live-reputatie is onvolprezen.
We zien Stien niet vaak in een kleedje, maar nu was ze getooid in een kleedje dat leek alsof ze zelf de lay-out er had op gestikt. Het stond haar beeldig. De samenstelling van haar band bracht geen verrassingen, op de drummer na. Toetsenisten en soundwizards Sim Fane en Joel Dieleman, en gitarist Mick Langenberg waren dus present. Stien kwam langs voor de laatste festivalshow van haar muzikaal zomerluik in “full electro band”-modus. In het najaar doet ze een theatertoer maar dat wordt een ander verhaal.
Ze had zich voorgenomen keihard te genieten en ook de fans waren dat van plan. Er was dus best veel interactie met een uitbundige dance hall en dan kan Stien altijd net dat tikkeltje meer. Het beproefde electrorock-trio Zondagskind / Maria / Jupiter startte deel één van de set die we qua hoogtepunten en beleving gemakshalve in drie delen opsplitsen. S10 haalde dan met Adem Je In (heel vroeg in de set) de vaart uit de set, maar dat tempo werd vervangen door een beklijvend en pakkend luik dat best wel gedurfd was maar S10 wist daar wel raad mee en het werden mooie meezingmomentjes voor de fans. De Diepte en De Leven waren het recept voor heerlijke meezing- en wuifgolven. Toen de band er meteen De Straten Versieren Met Bloemen achteraan gooide en Stien vroeg of Pukkelpop er klaar voor was, kon naar hartenlust gesprongen en gefeest worden.
Dans Mij Naar Huis was niet het gedroomde slot op de deur want er volgde nog een zinderende apotheose en een leuke verrassing van formaat waar wij al ruim een jaar naar uitkeken. De tandem Nooit Meer Spijt / Zonder Gezicht dat ze samen met Froukje opnam, kreeg plots wel een gezicht want wie kwam halverwege zonder spijt het podium opgerend? Juist, Froukje Veenstra! Wie even elders aan het kijken was, zal het héél snel gemerkt hebben want het gejuich was oorverdovend. Lowlands kreeg wél de nieuwe en derde single van de hartsvriendinnen te horen. Ik Haat Hem Voor Jou is een heel felle titel maar is vooral een bewieroking van hun diepe vriendschapsband. Op 30 augustus komt hij uit en het is alweer een joekel van een dansbom. Dus is er nog lang geen sprake van Laat Me Los. Veel beter kon onze Pukkelpop niet starten, maar al even gelukkig was ons hoogtepunt nog niet gepasseerd.
Van de Dance Hall naar de Club was het maar een Boiler Room ver stappen en we zaten al meteen in warme Siciliaanse oorden voor het steevast vrolijk makende kwintet Ada Oda uit Brussel onder aanvoering van Victoria Barracato. De postpunk van Victoria en haar squadra geurt naar limoncello en smaakt naar cactusvijgen en dat is geheel in regel met het seizoen, de nummers en de stralende blik in de ogen van La Barracato.
Geen dure designers zwerven rond haar voordeur. Ze stond op zaterdag op, trok een strakke korte broek aan en haalde een t-shirt uit de kast. Niente Da Offrire? horen we je denken. Integendeel, Ada Oda is dat soort band waarvan je elk jaar minstens één concert moet gezien hebben. Beschouw het als een soort antidotum tegen slechte smaak en een slechte gezondheid. Als de gecancelde headliner op de slotdag geen Feelgood Hit Of The Summer kan spelen, dan zorgen Ada Oda daar wel voor.
Mogen we een lans breken voor een nummer als Si Fermerà waarop stilstaan onmogelijk is? Het zalige aan Victoria is dat ze een stemgeluid heeft waarvan sowieso al de passie en het vuur afstraalt wat nog eens versterkt wordt door de blik in haar pittige ogen. Geen sprake van een Maschera als zij aan zet is. Non So Che Cosa Ne Sarà Di Me is nog steeds hedendaagse genialiteit met een flinke verwijzing naar de early eighties punk. En het feit dat Victoria in het Italiaans zingt maakt het extra onweerstaanbaar. Mai Mai Mai was een dankbaar nummer vanwege de meezingbare titel en natuurlijk was Un Amore Debole met de smachtende zanglijnen een puik en overtuigend hoogtepunt in de finale. Twee optredens ver op Pukkelpop en al twee keer goed raak!
Wat volgde zou één van de sensaties van het festival worden en staat overal in de top 5 van beste optredens van Pukkelpop. In de dance hall kwam Confidence Man uit Brisbane, Australië, een uur lang demonstreren hoe je makkelijke dansmuziek kan verpakken in een zinderende show die monden doet openvallen. Het helpt als je een frontvrouw hebt die er uitziet als een fotomodel, lenig is als een poema, een initiatie aerobics presenteert, goed bij stem is met een verleidelijke blik die het volledige resort van de vrouwen op Temptation Island doet lijken op zielloos voor zich uit starende zombies. Dat soort frontvrouw is Janet Planet. Deze electropop-band bracht zes jaar geleden de debuutplaat uit, met de ronkende titel Confident Music For Confident People.
Er valt wel het één en ander over te zeggen. De catchy nummers worden geschreven door Reggie Goodchild (Lewis Stephenson is zijn echte naam) op keyboards en Clarence McGuffie (in het echt Sam Hales) op drums. Ze zijn gemaskerd en op Pukkelpop waren ze vermomd als staande lampen uit de jaren stillekes. Niemand heeft hen na de verschijning van Grace Stephenson (de echte naam van Janet Planet) en haar collega zanger/danser/entertainer Sugar Bones (Aidan Moore) nog enigszins in de smiezen want die twee trokken meteen het ganse palet duizelingwekkende ingestudeerde dansmoves open. We zagen Janet salto’s maken en hoe Grace (of Janet als je verkiest) er in slaagde zo goed bij stem te blijven was verbluffend. Waar bij S10 de zaal bij aanvang halfvol stond was de tent vooral leeg als hun optreden startte maar die aanblik veranderde als sneeuw voor de zon en de dance hall was meteen waarvoor de naam is uitgevonden, een plek waar uitbundig gezongen en gedanst werd.
De zaal liep vol en zelfs als je de nummers niet kende was je ze na 2 minuten aan het meezingen want de refreinen waren zonder uitzondering van het zuiverste meezingpompwater. De fictieve namen hebben ze – dit is geen grap – gepikt van grafzerken. De zerken zelf hebben ze hopelijk ongemoeid gelaten. Janet en Sugar verdwenen een paar keer van het decor, één keer door zich bovenaan de trap gewoon achterover te laten vallen, en kwamen dan in een andere catchy en sexy outfit terug terwijl hun staande lampen het feest verderzetten en de dancehallers het refrein van het laatst gespeelde nummer verder zongen. Straffe kost!
Hun nieuwe plaat, 3AM (La La La), komt in de herfst uit. Wie hen nog nooit live aan het werk zag, kan al een idee van de waanzin vormen door te kijken naar de videoclip van I Can’t Lose You, de vooruitgeschoven nieuwe single van hun te verschijnen album. Janet en Sugar zitten in die clip poedelnaakt in een helikopter die hen laat cirkelen boven hun nieuwe thuisbasis Londen. Als je na een paar songs in de set denkt dat de gekte stilaan zal stabiliseren komen Confidence Man met onweerstaanbare floorkillers aanzetten die de Dance Hall compleet gek maakten. Feels Like A Different Thing (staat op het 2 jaar oude Tilt) werd gevolgd door het geniale C.O.O.L. Party met de door Janet gezongen alles omvattende zinsnede “I’m a cool party girl in a cool party world”. Dit nummer was één van de absolute hoogtepunten van het optreden. Bones spoot een fles champagne leeg over de eerste rijen.
Confidence Man klinkt als een grote grap maar het is in zijn totaliteit zo sterk overdreven en voor de volle 100 procent goed uitgewerkt dat je alleen maar een heel diepe buiging kan maken voor wat ze presteerden. Als die naakt in een helikopter boven Londen mogen cirkelen wil dat zeggen dat ze best wel wat mensen kennen die in hen geloven. Wij geloven dat ze de zotste headlinershow ooit in hun hoofd hebben en als het zover is, willen we daarbij zijn. We are so confident man!
In de finale kregen we het nieuwe So What. Is dit een goed nummer? Totaal niet, maar dat kon allang niemand nog schelen want we wilden met zijn allen dat dit ongeremde feest eindeloos kon blijven voortduren. Hun grote hit Holiday was het slotakkoord van een fenomenaal optreden. En deze song is echt een knaller van formaat die muzikaal de genialiteit van hun show extra gestalte gaf.
“I live it up on the go. I’m getting high, I’m never low. Kicking off and I lose control. I’m born to fly, I want it all.” Horden bronstige tienerjongens verzamelden zich vooraan en sprongen de ziel uit hun bewonderende lijven, dromend van de planeet Janet.
Aan de Main Stage was het heel zonnig, er stond best wat volk, er waren bloemen op het podium en je kon je er vaccins laten toedienen door The Vaccines. De Deens-Londese indierockers speelden er een energieke set die ons door de loden zon en de kruitdampen van planeet Janet wat flets in de oren klonken. We kunnen er evenwel niet om heen dat de band heel gevat en met veel drang naar voor aan het musiceren was. What Did We Expect From The Vaccines? (om even de brug te slaan naar het jaar 2011 toen ze een bijna gelijkaardig getiteld debuut uitbrachten). Iets meer pit hoe dan ook, maar we waren al extreem verwend vandaag, het kan niet de hele tijd ridder zijn, soms is het een klein beetje mis ook. Maar nu zijn we wellicht iets te streng voor Justin Young en zijn Denen.
This Could Be Texas. Maar we zaten gewoon in De Lift voor de kennismaking met een band die 4 maanden geleden haar debuutplaat heeft uitgebracht. English Teacher uit Leeds is een kwartet dat live met een celliste versterkt werd en onder aanvoering van zangeres, ritmegitariste en pianiste Lily Fontaine een erg boeiend optreden gaf. Ze is naar verluidt sinds de passage in Brugge, het winterde toen nog, erg gegroeid in termen van zelfverzekerdheid en présence.
Wat we hoorden lijkt niet meer op wat ze speelden toen ze droompop maakten en Frank heetten. Nu brengt English Teacher rusteloze artrock met veel gelijkenissen met Black Country, New Road. Het geheel had een hoge “we vinden hier ter plekke wel iets uit”-factor.
Maar het werkte want elk nummer ging een andere dimensie opzoeken en telkens had Fontaine ons vlotjes mee. The World’s Biggest Paving Slab was een briljante opener en zelfs Broken Biscuits smaakten lekker met de jazzy pianotoets en de parlando zangstijl. Not Everybody Gets To Go To Space maar als je reist met een leraar Engels kom je uit bij iets tussen Flaming Lips en Slint. We zeiden toch dat de band boeiend klonk? Een hoogtepunt was het aangrijpende en totaal anders klinkende You Blister My Paint dat zwaar onrecht werd aangedaan door de lallende lifters achteraan. ‘Lily was here’ en we luisterden naar een klaterende fontein.
Het bleef zwaar genieten want het optreden van Bella Latham en haar alter ego Baby Queen in de Club was heel straf. Wat waren we blij toen we vernamen dat ze op de line-up stond want we volgen haar al van vóór covid, dus toen er nog geen sprake was van The Yearbook, het debuut van de op Pukkelpop net geen 27-jarige Arabella Sarah Lennox Latham, zoals ze voluit heet. Ondertussen is haar tweede album uit, sinds eind vorig jaar. Quarter Life Crisis heet die plaat en de titel weerspiegelt al de zwarte humor die een deel van haar complexe persoonlijkheid vormt.
Belly Latham, geboren en getogen in Durban, Zuid-Afrika, koos voor het alter ego Baby Queen uit ontgoocheling over de modewereld in hartje Londen. Ze schreef meteen een aantal gitaarpopsongs over de oppervlakkige wereld rondom zich. De kleur van haar liedjes omschrijft ze zelf als lichtpaars. Haar personage Baby Queen weerspiegelt eigenlijk alles wat ze zelf ooit had willen zijn. Ze kijkt volop in eigen ziel want vindt zichzelf vaak onvolwassen, naïef en angstig. Haar mindere kantjes vormen de Baby in haar naam, haar trots zelfrespect vormt de Queen.
Kid Genius klonk als de typische ‘female singer-songwriters’ die schrijven over mislukte relaties en dit verpakken in melancholische poprocksongs met veel synth en gitaar. Bij Bella klinkt dat toch altijd een pak matuurder en geloofwaardiger dan bij een Avril Lavigne. Deze Raw Thoughts worden uitgepuurd in een vrolijke popsong met harde teksten. “In the hours when it falls, I try to comprehend. All the meaning in emotion, I’m emotionless”. Springerige pop volgens het opnameboek van pakweg Katy Perry dat herkenbaar klinkt en dus meteen nesteldrang in je oren veroorzaakt. De teksten in een wel erg onweerstaanbaar sexy klinkend You Shaped Hole zijn behoorlijk expliciet maar heel goed gevonden. Wie denkt naar de ontboezemingen van een geile twintiger te luisteren is er aan voor de moeite want de teksten worden nooit harder dan in dit nummer. “There’s a hole inside me and it’s shaped like you”.
Bella is altijd een probleemgeval geweest met ADHD, depressies en eetstoornissen. Ze dronk op het podium van haar pintje als wilde ze indruk maken op een scoutsfuif en kondigde Everytime I Get High aan met een vanzelfsprekendheid dat de helft van de Club ook constant stoned rondloopt. We moeten het haar nageven, Bella is een fenomeen want ze kan op haar eentje een volledig orkest bemannen. Ze speelt zowel gitaar, bas, piano, synths, ukelele, banjo en drums. Haar sterkte zit vooral in het schrijven van zwartgallige teksten op vrolijke muziek. Ze spreekt zelf graag over soft grunge omdat de pop in haar teksten nergens te bespeuren valt.
Oudjes Buzzkill en “a song about a beach”, Dover Beach, zijn nog steeds perfecte poprocksongs en we bleven geboeid kijken. Als Baby Queen dan uitpakte met het felle en overheerlijke I Can’t Get My Shit Together, heel expliciet handelend over antidepressiva, waren we het wel zeker. Baby Queen doet wat de rockwereld al decennia voordeed, maar bij haar klinkt het toch anders en beter want de dualiteit tussen hemelse melodie en donkere tekst werkt naadloos. We Can Be Anything zette al even overtuigend de kroon op het werk. Een knaller van een rocksong waarin ze een dialoog tussen haar negatieve ik en een positief ingestelde gesprekspartner declameerde op een dreunende gitaarriff en een euforische strofe. We werden verwend!
Zwarte teksten? Horen we dat daar iemand vragen? Kan voor gezorgd worden. Waarom niet voor het eerst de Marquee met een bezoekje vereren voor een legendarische band genaamd Amenra? De eredienst werd zoals gebruikelijk in mystieke duisternis voorgedragen door hogepriester Colin H Van Eeckhout. Het draaiboek is gekend en wordt onwrikbaar gevolgd. Boden opende en er was veel mist. Er was bij elk nummer de trage spannende opbouw en de genadeloze muilpeer als de song werd opengereten. Verder volgden De Evenmens en een woest A Solitary Reign en ze puurden dit beproefd recept verder uit. Colin kreunde en treurde met de rug voor 82% van de tijd naar de Marquee gericht. Vocaal werd hij, welja, geruggensteund door de diepe grunts van Tim De Gieter.
Aan zijn en onze rechterzijde stond Mathieu Vandekerckhove als een trotse rots in de branding het betere gitaarwerk af te leveren. We zagen op de eerste rij de grootste fans aan de nadarafsluiting trekken en met hun romp en hoofd op en neer gaan zoals we dat bij een sloep roeiers ook zien. Een bevreemdende aanblik die wel volledig aansloot bij de lugubere impact van een Amenrazend optreden. Diaken was het weinig verrassende maar o zo imposante ziedend sermoen. Het was dus weer Amenraak.
En weet je, we zijn gewoon in de Marquee gebleven want zelfs de grootste Alouders en Swifties kunnen niet om het fenomeen RAYE heen. Ronduit fabelachtig op Rock Werchter 2023 met een dijk van een debuutplaat onder de arm. In januari verpulverde ze alle records met de grootste oogst Brit Awards aller tijden en nu stond de Marquee al een half uur vóór haar komst vol. We proberen nog iets toe te voegen aan de lawine aan superlatieven die in de pers zijn verschijnen in een poging haar goddelijkheid op een podium te vatten.
Rachel Keen, want zo heet RAYE, bracht een warme combinatie van soul, hiphop, pop en electro met een jazzy toets. Wie op de radio luisterde zal over haar ‘babbelgat’ gevallen zijn maar die uitgebreide verhalen hadden wel degelijk impact in de tent en waren verre van zinloos.
Ze vertelde dat ze vóór een optreden met de band de setlist overloopt en op Pukkelpop had ze het plan opgevat om alle nummers dramatisch te beëindigen. Hierdoor sneuvelde een nummer want zelfs bij kersverse afspraken om nummers kort te houden laat een RAYE zich leiden door wat we interactie met het publiek mogen noemen. En of die er was. Het moet zowat de meest uitzinnige Marquee ooit geweest zijn en applaus was nooit applaus maar steevast een orkanische organische mengeling van gejuich, gejoel en gehuil. Ze reageerde dan ook met een “Belgium, what the f**k man! This is by far the best crowd of this festival season”. Ja beter scoren kan een publiek nooit. Waanzin dekt de lading niet. RAYE was zo opgefokt dat ze zich liet vallen, theatraal door de knieën ging of zittend verder zong.
Om verder tijdsverlies te vermijden smokkelde ze zelfs haar bindteksten in de nummers. Dat ging dan over de curfew en de noodzaak om de nummers – die vaak een lange live versie hebben – kort te houden. Of dat alvast te proberen. De bluesy start was ook niet van die aard om de nummers met punksnelheden te brengen. The Thrill Is Gone is in RAYE-terminologie eerder een anachronisme want hoe kan spankracht ook maar enigszins wegebben bij haar optredens? De gospel en soul van het breed uitgesponnen Mary Jane voegde pittige bluesy teksten toe, of wat moeten we anders denken van “Sweet Mary Jane, you are a stone cold bitch in the morning”.
De Marquee daverde op haar grondvesten toen we met zijn allen collectief aan het springen gingen tijdens het funky deel van het nieuwe Genesis en het onwezenlijk straffe Black Mascara. Ondertussen was er al op hoog niveau gecoverd, met name It’s A Man’s World, origineel van James Brown. De euforie bij een extatisch publiek bereikte een hoogtepunt bij het slotduo Prada/ Escapism. Waar iedereen in het eerste deel van het optreden ademloos bewonderend de vocale sterkte van RAYE omarmde, was het collectief oorgasme in het slot een feit. Rachel was RAYEdelijk onevenaarbaar op Pukkelpop.
Bekomen van RAYE… Hoe doe je dat? We maakten in eerste instantie een ommetje langs de Main Stage want die lag op onze route om het fenomeen RAYE met een drankje te laten bezinken. Zo konden we een stuk Sam Smith volgen en dat leek visueel redelijk imposant, althans voor wie zin had in een ‘over the top’ burleske show. Krachtige stem hoe dan ook. Oké, dan toch maar dat drankje, ondertussen ook al om van Sam te bekomen… We gingen – het was al beginnen regenen – dan maar schuilen in de Boiler Room. Daar werd duchtig gefeest op de techno-dreunen van Ki/Ki. Kiki Wesselo is een 27-jarige trance-dj uit Harderwijk die naar Amsterdam is verhuisd en zich specialiseerde in jaren negentig rave.
Onze festivaldag en -nacht rondden we af met een bezoek aan de Club. Mount Kimbie speelde daar een geweldig optreden en verraste ons danig met zeer gevarieerde en intrigerende nummers. De drummer en bassiste stonden achteraan in het schemerdonker opgesteld. Vooraan kregen we drie troontjes met synthesizers en gitaren. Centraal stond zangeres Andrea Balency-Béarn. Ze werd geflankeerd door het creatieve duo en brein achter de Mount, met name Kai Campos en Dominic Maker.
Ze zijn sinds 2012 actief op het Warp-label en deze lente verscheen hun meest recente album The Sunset Violent. Hun muziek kunnen we omschrijven als basgedreven dubstep met injecties van lichtvoetige ambient. Ze creëerden een heerlijk sfeertje met een buitenaardse lichtshow, heel minimalistisch maar desondanks lekker onaards. Nummers als Shipwreck en Fishbrain in de finale maakten grote sier. Als een band er al in slaagt de Club op nacht drie tot 2 uur gevuld te houden dan zegt dit wel genoeg. Met de beats van Black Mamba in de openlucht Booth als begeleiding baanden we ons in de regen een weg naar de uitgang. Maar er kwam nog een zondag slotdag. En daar gebeurde ook van alles.
Links naar INSTAGRAM pagina’s:
Pukkelpop / S10 / Ada Oda / Confidence Man / English Teacher / Baby Queen / Amenra / RAYE / Mount Kimbie