Eigenlijk zouden we nog een week of langer moeten wachten om deze review te schrijven want de impressies van de slotdag op de Lokerse Feesten zijn anderhalve dag na de feiten nog steeds moeilijk te vatten. Het zal verre van de muzikaal strafste dag geweest zijn, maar is er ooit een Lokerse festivaldag geweest met méér spektakel op het podium? Het zou ons verbazen. Woorden als waanzin, apocalyps, carnaval, pretpark, hel en verdoemenis komen spontaan bij ons op nu we er even aan terugdenken. De show van Anne-Marie was een spervuur van plottwists, theater, circus en pyrotechnische pret. Oscar And The Wolf zorgde voor een verbluffende videotechnische orkaan aan bedwelmende en overrompelende effecten.
Maar eerst was het 30 graden, volle zon en kregen we voor het eerst te maken met een volle Kaai nog vóór de eerste band al in zicht was. De veiligheidsdiensten waren druk in de weer met tuinslangen en bakken vol koud water en plastieken bekertjes want de zon brandde hevig op de dicht opeengepakte eerste rijen. Froukje zou immers openen en net als alle andere acts op de Main Stage heeft die horden hardnekkige fans die elke tekstlijn kunnen meebrullen en roepen. Haar fabelachtige shows in België met 2 passages op Werchter en eentje op Pukkelpop bezorgden haar al een “niet te missen”-statuut en dat vertaalde zich al bij de vroege massale opkomst. De instrumenten stonden nog mooi van de zon afgedekt door Star Wars–dekentjes en Froukje liet vandaag al weten dat ze letterlijk verbrand is.
De karrenvracht shows voor volle zalen, tenten en pleinen zorgde logischerwijze voor een sterk gerodeerde festivalset waar niet al te veel van afgeweken werd. Knopjestovenaar David Hoogerheide was weer uitstekend op dreef en drummer Jasper Samsom zocht geen schaduw achter zijn cimbalen. Het heerlijk heupwiegende trio Yvette Terpstra (gitaar), Froukje Veenstra en Pieteke Dik (bas) was mooi om naar te kijken en luisteren. Openen met een supersong als Naar Het Licht vormde geen probleem want het oeuvre van Froukje is al zo sterk dat ze zelfs geen setopbouw meer nodig heeft om iedereen van begin tot eind euforisch te krijgen. Toepasselijker kon een titel voor een opener nooit worden want de band werd geroosterd door de vooravondzon.
De warme elektroklanken stonden haaks op de zin “Ik ben zo verdrietig vandaag” in het wondermooie Zonder Liedjes. Froukje zong dat ze haar eigen liedjes niet uit haar hoofd kent, maar een probleem vormt zoiets nooit want de eerste rijen brulden alles lekker voor. De ep Licht En Donker kreeg veel aandacht, met de titeltrack als speerpunt.
Over hoogtepunten spreken we hier niet meer, het concert was een voortdenderende lawine aan hoogtepunten. Heb Ik Dat Gezegd werd meegebruld . Froukje pikte hier handig op in door te vragen “Hoe gaat het met jullie?”, waarop de fans repliceerden met: “Het gaat slecht”. De melancholische teksten blijven voer voor tranen in de ogen en euforie bij de dansende volgelingen want Froukje wordt stilaan een religie.
Je leest het, dat soort avond werd het…. De jonge fans rond ons betrokken iedereen in het feest wat resulteerde in een wondermooi collectief spektakel. Een teken van de ep Uitzinnig was het enige rustpunt met Froukje solo aan de piano. Het enige obstakel voor kippenvel was het marinade effect op de kiezelstrook van De Kaai.
Onze favoriet is het titelnummer van haar debuutplaat, Noodzakelijk Verdriet. Een aan Zonder Liedjes verwante synthriedel werd opgezweept met een doffe basdrum en was zaligmakend heerlijk. Trieste liefdesteksten die haaks staan op de onweerstaanbare dansgroove die het nummer groots maakte en de set in crescendo de finale in katapulteerde.
Geen festival is bestand tegen de reeks songs die nog passeerde. De S10-tandem Zonder Gezicht/ Nooit Meer Spijt werd in een rave-kleedje gestopt en Pieteke kwam Yvette en David aan de synths vergezellen voor een moment van euforie. Haar grootste hit Ik Wil Dansen dan maar? “Lokeren, kennen jullie deze nog?” Schuilen in de regen zonder paraplu! Tja, dat zal toch voor een andere keer zijn Froukje. Muzikaal paste haar grote danshit perfect bij het nieuwe Drijfzand. “Haal me er toch uit man, armen naar de hemel”.
Froukje zocht de fans rond de middengang op en de zinderende finale met Niets Tussen was ons noodzakelijk verdriet. Ook deze keer viel er geen speld tussen te krijgen. Froukje deed waar ze al een hele tijd mee bezig is, mensen verenigen en blij maken. En het moet gezegd, ze had een lastig publiek want Froukje was de meest alternatieve act die vandaag op het podium stond en we hoorden het her en der “Nouja, heel overtuigend maar toch zo mijn ding niet”.
In de Club stond Elmer op te treden voor naar schatting 60 fans, dat lijkt absurd weinig maar dat had alles te maken met het feit dat op het hoofdpodium een ander optreden bezig was dat om, achteraf bekeken, heel onduidelijke redenen meer aandacht kreeg dan wat Elmer verdient. Elmer is het alter ego van de 29-jarige Merel Pauw, een Nederlands rapper, muzikant, muziekproducent en actrice.
Pauw begon haar muziekcarrière in 2021 met het uitbrengen van de single Je Vader. Ze toerde al met Merol en was te zien in De Slimste Mens. Muzikaal past haar muziek eigenlijk uitstekend bij de uptempo songs van Froukje en we kwamen even piepen maar bleven wel erg lang staan want overtuigen deed ze ons absoluut.
Pauw is biseksueel en identificeert zich als vrouw, maar vindt naar eigen zeggen “Alle voornaamwoorden oké”. Het mannelijke podiumpersona van Elmer (gehesen in pak en met een plaksnor) is een uiting van haar blik op gender als “een performance”. Super grappig was haar outfit in Lokeren. Uitgedost als een padvinder met tent zorgde ze samen met handpop Skipper, de dj hond voor een heerlijk spektakel.
De artiest op het hoofdpodium die de optie op fans bij Elmer finaal de kop indrukte luisterde natuurlijk naar de naam Joost Klein. Ja de Nederlandse inzending voor Eurosong die het daar met Europapa en een incident achter de schermen tot internationale roem schopte en die zelfs het plein op zijn eentje doodleuk had uitverkocht. De vraag is alleen waarom?
Eenhoorn Joost luidde zijn YouTube-kanaal dat hij zowat 7 jaar geleden op non-actief zette om zich vol op de muziek te storten. Joost is dat soort artiest dat simpelweg over de hele wereld meerdere belletjes doet rinkelen, als je niet op een poolexpeditie hebt gezeten sinds vorige winter tot omstreeks nu. Muzikaal is de man heel simpel verteerbaar en hij trekt meerdere generaties ineens aan, de gabbers van de jaren ’90 uit nostalgie en de jeugd van tegenwoordig die dat genre simpelweg leerde ontdekken door iemand met een eigen smoel – of we zijn act leuk vinden is irrelevant – en een sublieme visie op grootschalig gebrachte ”klein”kunst.
Een dj stak van wal in een belachelijke wolk rook waaruit Joost tevoorschijn kwam om Luchtballon in te zetten. Deze mashup van Right Here Waiting van Richard Marx geeft perfect weer hoe hij de zaakjes voor mekaar heeft. Hij zingt: “Ik ben niet dom”. Hij behaalt monstersuccessen dus wie zijn wij om daar dan een oordeel te vellen. Hij gaat bovendien in de Verenigde Staten optreden. Jammer genoeg vond hij het in Lokeren ook nodig om zijn bindteksten heel vaak in een soort idioot Engels te presenteren, wellicht ook weer een uitgekiende strategie. Maar kijk, Joost zong Droom Groot en dat hoef je hem kennelijk niet te leren. Deze kermis-stamper haalt geen niveau en het was toch een beetje de vraag of de massa daar ook zo over dacht. Iedereen vergaapte zich aan het fenomeen en wilde erbij geweest zijn. Het was toch zijn grootste post-Eurovision-optreden. En dat op De Kaai en in een opgemerkte uitrusting, met name die van Sporting Lokeren, de voetbalploeg van weleer.
Zijn imago, uiterlijk en kledij zijn natuurlijk een goedgekozen deel van zijn strategie en velen in het publiek kopiëren zelfs zijn kapsel. Zo gaat dat. Buurman was wellicht het eerste nummer dat passeerde dat we ook daadwerkelijk als een lied willen omschrijven. Het gezapige eerste deel kreeg een leuk rap-interludium. “Ik heb een buurman en die kocht een saxofoon” is op zich ook gewoon zo onnozel dat het grappig wordt. De cover van Gabberland was natuurlijk een moment waarop heel Lokeren ook stond te wachten, samen met Europapa. Een bommetje was het niet en de grote animo die we verwacht hadden zagen we al helemaal niet. Dat was vooral omdat het nummer slechts voor een flard te horen was in de remix-versie van Gladde Paling en Vieze Asbak. Joost doet dus gewoon zijn goesting. Florida 2009 liet in het absolute slot toch een andere gevoelige kant van de man zien met verwijzingen naar de crematies van zijn ouders die hij op heel jonge leeftijd heeft verloren. “Wat is een pretpark zonder pret”.
Joost Klein had ondertussen al de volksmenner in zich losgelaten door moshpits en andere onzin te orkestreren waardoor hij vaker leek op een humorist die de boel een beetje aaneen moest praten. De karaoke-versie van Vida La Vida van Coldplay sloeg nergens op maar iedereen bleef staan en amuseerde zich maar een lang leven op dit niveau van internationale roem, lijkt zijn act ons niet beschoren. Tenzij hij zich door de juiste entertainers met dansers en de hele carnaval omkadering laat omringen. Joost Klein krijgen is nu toch echt nog niet aan de orde.
Kleine fijne meisjes kunnen tot grootse dingen in staat zijn. In de Club Studio Brussel werd dit overvloedig bewezen door de zinderende act van Chibi Ichigo. De kleine (chibi) aardbei (ichigo) heet in het echt Sabina Nurijeva. Een naam om Olympisch goud in ritmische gymnastiek te winnen en dat is wat Sabina ook exact demonstreert op het podium.
De Limburgs-Oezbeekse was de meest enthousiaste podiumpersoonlijkheid van dag 10 op de Lokerse Feesten. Haar electro-gabberpop distilleert ze tot nummers waarvan de energie afspat. Haar kompanen op de boordcomputers en drums doen qua enthousiasme overigens helemaal niet onder voor Sabina. Voor ons links op het podium stond Umi Defoort die je ook al kan kennen van Zwangere Guy.
NA HALF 1 heet haar plaat die ze in het voorjaar op de danswereld loste. ENERGIE is niet alleen de toepasselijkheid zelve om een Chibi Ichigo-show te omschrijven, maar ook een nummer dat op die plaat staat en ze met Sophie Straat speelde. Sophie stond hier overigens een jaar geleden op dezelfde plek. Een paar kleppers van het twee jaar oude Sabina mochten niet ontbreken. ZWEEF is een geweldige danskraker waarin Sabina terecht zingt dat ze de aarde wil voelen beven. Het deed ons denken aan de urgentie van een Ho99o9 optreden die we hier eerder deze week zagen spelen. Sabinception dweepte met het new beat tijdperk en de Club was al lang omgetoverd in een van zweet dampende danstempel.
Vaak hoor je een zanger of zangeres iets zeggen waarvan je denkt “Ja het is wel gemakkelijk om dat te zeggen, maar concreet schieten we hier als individu niets mee op”. Sabina zei op een bepaald moment dat niemand in haar geloofde toen ze zei dat ze muziek wilde maken. “Ik geloof in jullie, dus dat hebben jullie al vóór op mij. Als je droomt, ga die droom achterna. En droom groot.” Sabina klonk zo oprecht en heerlijk eerlijk dat we met graagte allemaal onze middelvingers opstaken tegen al de mensen die niet in ons geloven. Het lag volledig in lijn met haar optreden waarvan de essentie en relevantie de hoogste toppen scheerde. Je moet overigens geen seconde denken dat je zonder zweet een optreden van The Queen of Strawberries kan uitzitten. Springen en dansen zal je!
HALF 1 kregen we vrij snel te horen en is pure Chemical Brothers uit Limburgse klei gestampt. “Wanneer ik terug kom van de club voel ik me zo fijn en ben ik liever alleen”.
We kunnen dit optreden Grofweg omschrijven als uniek in haar soort en top3 van wat we in de Club meemaakten deze week. Sabina zingt doorgaans vrij bedaard en dat staat in schril contrast met de loeiharde beats, maar het voelt op deze manier gewoon perfect aan. Sabina houdt van authenticiteit en wij ook, dus dat treft. Ze heeft ons Beïnvloed zonder invloed en daarvoor zijn we haar erg dankbaar.
Het was bij lange niet alleen Joost die voor de massale volkstoeloop zorgde want het publiek was ook voor beide headliners in het donker afgezakt naar het zwoele Lokeren. Met een passage in Lokeren in 2017 en meerdere doortochten in Pukkelpop en Rock Werchter op haar palmares waren de verwachtingen hoog gespannen voor de komst van Anne-Marie. De 33-jarige Britse Anne-Marie Rose Nicholson, zoals ze als gewone burger heet, is inderdaad niet de eerste de beste. Haar debuut, Speak Your Mind, dateert van een paar maand na haar eerste Lokerse passage. Therapy (2021) en het vorig jaar verschenen Unhealthy volgden sindsdien. Alle drie stonden ze in de top 3 van de album charts in Engeland. Ze kreeg al Grammy en Brit Award (tien zelfs) nominaties maar won er nog geen. Ze was bovendien coach in The Voice UK.
Ze had een gigantisch platina single-succes bij samenwerkingen met Marshmello, Clean Bandit, David Guetta, Doja Cat, Shania Twain en Little-Mix. Haar optreden in Lokeren was een groots opgevatte show met spektakel, pyrotechnische snufjes, confetti, theater en verbluffende podiumwissels. Wat bijvoorbeeld tijdens de eerste drie nummers passeerde tart elke verbeelding. We zagen als het ware alle showelementen van een optreden van 3 uur gebald in de tijdspanne van drie songs en kwamen ogen en fototoestellen te kort. Tijdens opener Alarm liet niets vermoeden hoe zot het allemaal nog zou worden. Ze droeg een blauwe outfit met een baseball truitje en de kersverse mama week wat dat betreft af van de outfits die popdiva’s tegenwoordig op een podium laten bewonderen.
Plots kwamen meubels en ander interieurdecor via een backdrop naar beneden gedwarreld en tegelijk werd een gigantisch bed op het podium gerold. Het geheel leek op een schuur omdat het dakgebinte enkel uit een gammele houten constructie bestond. Het begon dan zacht te regenen en we zagen de bliksem boven het bed oplichten. Bij Birthday kwamen dansers het podium op en werden we al op confetti getrakteerd. Ondertussen waren de eerste rijen absurd luid aan het mee kwelen tijdens de songs. Perfect To Me beschrijft dat ze het best oké vindt niet de fysionomie van een supermodel te hebben en tijdens het nummer ontspon zich een heus toneelstuk met een leuk uitgevoerde choreo op en naast het bed. Slingers werden metershoog de lucht ingeschoten en vuurwerk kwam langs alle kanten uit het podium. De vuurwaterval was de apotheose van een beklijvend openingskwartier.
Het duo Obsessed / Unhealthy (zonder Shania) van de laatste plaat zorgde voor een iets meer uptempo popgeluid. “I’ll do crazy shit for you”. Ja Anne-Marie, dat was duidelijk te merken.
Het 2 dagen jonge instant hitje Cry Baby (in samenwerking met Clean Bandit en Guetta) maakte duidelijk dat we anderhalf uur dik zouden blijven doorfeesten en Lokeren vond dit een uitstekend idee. Met Rockabye (Clean Bandit iemand?) en Kiss My (Uh Oh)(Little Mix) werden superhits bovengehaald alsof het een propere zakdoek was. Dit laatste nummer is gewoon onweerstaanbaar en de dansers vervingen de Mixers op aanvaardbare wijze. Het werd haar 6de top 10 hit in Engeland en de 19de voor Little Mix.
Ondertussen was er al een prieeltje op het decor verschenen met een lantaarnpaal in de hoek en de schuur waarin ze net zat werd nu op de backdrop in de verte afgebeeld en kreeg discolichtjes als de partymood in de set daar om vroeg. Anne-Marie op plaat blijft ons te lichtvoetig maar live kon ze ons door de flink uitgekiende festivalshow meer dan bekoren. Tijdens slotnummer Psycho werd de schuur terug op het podium gevisualiseerd om dan in brand te vliegen waardoor na een vurig begin nu ook de slotminuten een pyrotechnisch slot op de deur van de schuur vormden.
In 2018 hebben we Max Colombie, frontman en duiveltje-doet-alles van de ‘one man show band’ Oscar And The Wolf (O&tW) omschreven als misselijkmakend slecht. Vandaag kunnen we stellen dat het fout was Max en zijn O&tW te negeren op de recente festivals Vestrock en Dour Festival. We blijven bij ons standpunt dat zijn muziek ons niets doet en we blijven slecht reageren op zijn stemgeluid, maar in alle objectiviteit mogen we grif toegeven dat Colombie in Lokeren één van de meest gedenkwaardige optredens van het jaar heeft gegeven.
De show en de visuals waren inderdaad duizelingwekkend en ronduit fabelachtig. Het hielp om de show uit te zitten en vast te stellen dat we deze keer zijn verhaal wél geloofden en zelfs veel respect opbrachten voor wat hij met zijn muziek, leven en carrière aan het doen is. Niet iedereen slaagt er met verve in om na een drugs- en alcohol-verslaving sterker dan ooit terug te keren op het hoogste niveau. Pukkelpop en Werchter hebben hem niet gestrikt, of hij liet zich niet vangen, we zijn benieuwd naar het verhaal hier achter. Wat Pukkelpop betreft kunnen we stellen dat ze O&tW beter als vervanger hadden gekozen voor Queens Of The Stone Age.
Zelfs de grootste postpunkfans onder ons moesten grif toegeven dat dit heel knap werk was. Het begon al met een gigantische kubus op het podium. Max torende in fraai tegenlicht boven die hoge kubus uit en zette Warrior in. Het had iets sacraal en heroïsch. Als we daar zo stonden naar te kijken en beseften dat Max dit hele concept zelf heeft ontworpen en zijn mediateam koortsachtig alles in de frontpit in beeld bracht, dan zagen we een internationale beroemdheid aan het werk.
Op de kubus zelf stond zijn beeltenis in het groot geprojecteerd. De laatste plaat van deze dreampop/barokke popartiest, The Shimmer, is ondertussen al bijna drie jaar oud. Het verhaal van deze show was er één in 4 bedrijven. Oudje The Game deed Colombie neerdalen en voorbij de kubus de spotlights opzoeken, begeleid door een paar dansers en danseressen. Zijn uitstraling en dansprestaties stonden op punt en hij leek te genieten van de geweldige respons die Lokeren hem gaf, wat hem tot een emotioneel geroepen “Lokereeeeeeen” verleidde. Colombie kwam zelf op zijn verslaving terug. De kern van de zaak was uiteraard dat Lokeren en de fans hem zoveel liefde gaven dat het voor hem op die manier zoveel meer voldoening geeft.
Colombie fonkelde als nieuw in zijn pastelkleurige glitter-outift. In Princes had hij geen dansers nodig want hij demonstreerde zelf zijn pasjes. Vocaal vonden we hem hier op zijn best. Sterk nummer hoe dan ook dat eindigde met een eruptie van witte rookkolommen.
Van Fever kregen wij alvast geen koorts, maar het nummer uit ‘chapter 3’ was wel leuk om te volgen met de ingestudeerde dansroutines met zijn dansteam. Nostalgic Bitch, met een flinke drang naar de italo disco parels van het Italians Do It Better label van Johnny Jewel, vonden we dan wel absolute top.
De apotheose in deel 4 met het nieuwe Oh Boy, sterk overigens om hiermee te durven afsluiten, was een onwezenlijke apocalyps. Colombie had een wapperend zwart gewaad aangetrokken en zijn kubus begon te tollen in een wilde zomerstorm en het vuur spatte alle richtingen uit. Boven het podium schoot het Lokerse Feestenvuurwerk 8 meter hoog en Max moest er toch even bij gaan zitten. De overdonderende respons raakte hem en we zagen hem en de dansers in een soort rondetafeldans het podium verlaten.
We hadden de volgende zin nooit verwacht als afsluiter maar hier komt hij: Oscar And The Wolf was de perfecte afsluiter voor een grand cru Lokerse Feesten. Volgend jaar zijn het de 50ste Feesten. Wat gaat dat geven?
Links naar Instagram:
Lokerse Feesten / Froukje / Elmer / Joost Klein / Chibi Ichigo / Anne-Marie / Oscar And The Wolf