Wellicht zong zaterdag Marco Borsato dat de meeste dromen bedrog zijn. Niet dat we er toen bij waren, maar de woorden van de schlager voelden pijnlijk echt aan toen we Garbage aan het werk zagen. Maar goed, laten we het eerst maar even over de andere bands hebben. Zornik bijvoorbeeld. Een beetje de tijdsgenoten van Garbage, en ooit een garantie voor een steevaste nummer één in De Afrekening, maar de tijden zijn veranderd. Blijkbaar is het publiek de band van Koen Buyse wat vergeten. Tien jaar geleden zou het onmogelijk zijn dat deze Limburgse band de openingsact was, vandaag dus wel. Zornik blijft nog altijd bestaan uit topmuzikanten, helaas is hun stijl hopeloos gedateerd. De Lokerse feestgangers reageerden dan ook uiterst lauw. Af en toe zag je wel swingende lijven die nostalgisch op de hitjes Scared Of Yourself en Believe In Me bewogen, van vuurwerk was geen seconde sprake.
Zou iemand het gisteren gedurfd hebben om Neil Finn er attent op te maken dat alleen Prince een paars maatpak mag dragen? De Nieuw-Zeelander kan inderdaad wat modetips gebruiken, musiceren doet hij als een grootmeester. Inmiddels is Crowded House aan een ellenlange pauze bezig, en treedt Neil samen met zijn twee zonen en echtgenote op. Finn maakt het zichzelf niet al te moeilijk en speelt op automatische piloot door het beste uit zijn carrière te brengen. Van Split Enz. (Message To My Girl) tot de superhits die hij samen met broer Tim maakte. De Grote Kaai lustte er pap van, en zowel voor- of tegenstanders konden niet om het vakmanschap van de man heen. Klasse, van de eerste tot de laatste seconde.
We wedden dat de organisatie het niet had verwacht, maar het was Trixie Whitley die voor de grootste chaos zorgde. De Belgisch-Amerikaanse zangeres ergerde zich aan het feit dat er een catwalk stond tussen haar en het publiek. Ontevreden stapte ze van het podium af en zong Breathe You In My Dreamsmiddenin de massa. Iedereen greep naar zijn telefoon voor de selfie van hun leven, terwijl de harten van de security overuren deden. Je wil ook iets over haar muzikale prestatie weten? Zelf ben ik niet onder de indruk van haar bluesrock, daarvoor is het me net iets te tam, maar wat een dame op het podium. Een vrouw die weet wat ze wil en daardoor Lokeren zonder veel moeite aan haar voeten lag.
Ooit lagen de meeste jongens aan de voeten van Shirley Manson, en hoewel de rosse er nog steeds verukkelijk uitziet, bleven we muzikaal op onze honger zitten. Vanaf de eerste noten van Subhuman was het duidelijk dat er iets mis was met Garbage. De bassen stonden veel te hoog, de drums klonken vervormd, het geluid stond veel te luid en Shirleys microfoon werkte niet naar behoren. Het gebeurt met de allerbeste, maar niemand greep in. Achttien nummers lang werden de oren geteisterd door een brij waarin je mits wat goede wil net nog het muzikale genie van Garbage in kon terugvinden. Wie moet je de schuld geven? De geluidsman of gewoon de groep die best wel wist dat er iets aan de hand was? Mooie Shirley excuseerde zich geen seconde voor wat ze haar fans aandeed, wel vroeg ze ons om haar te vergeven dat ze in het land woont die ons met Donald Trump opzadelt. Manson gedroeg zich als een volleerde showdame, liet zich eventjes door uitzinnige fans bepotelen, maar de show mistte alles wat Garbage uniek maakte (op haar mooie snoetje na). Lag het aan de afwezigheid van Butch Vig die ziek was? We weten het niet, maar Garbage deed gisteren zijn groepsnaam alle eer aan. Foei Shirley!
Foto’s (c) Ann Cnockaert