Ook tijdens Allerheiligen was het Weekender gevoel vroeg aanwezig met gevoelig méér zwarte kledij in de Botanique dan anders. De paters van SUNN O))) zaten daar wellicht voor iets tussen. Dag 2 van Les Nuits Weekender werd nogal onstuimig en gewelddadig geopend in de Orangerie met een woest kwartet uit Montréal, Canada. Ze heten Truck Violence en waren de perfecte remedie tegen druilerige herfstachtige neerslachtigheid op 1 november en de perfecte opwarmer voor het behoorlijk verknipte The Orchestra (For Now) die we vorig jaar sterk uit de kerkhoek zagen komen in Arminius op Left Of The Dial. Deze Londenaars bestaan een jaar later nog altijd maar 2 jaar en tappen uit progressieve rockvaten.
Dat ze een orkest vormen leidt geen twijfel. Met pint in de hand sprongen en dansten ze de rotonde in en met cello en viool werden de nodige additieven aangereikt om te ontsnappen aan het typische gitaar-basorkest. Joseph Scarisbrick kunnen we bezwaarlijk een begenadigd zanger noemen maar hij nam zijn trawanten wel op sleeptouw voor een erg energieke set waarin een schaterlach en omver gestoten pint meer schering dan inslag vormden. Onderschat vooral de muzikale relevantie niet van Charlie Hancock op drums. Erin Snape en Lingling Bao-Smith op respectievelijk cello en viool kon je vanzelfsprekend evenmin uit de mix halen.
Bassiste Millie Kirby liet zich vooral drijven door Charlie en heerlijk fris bier. Kenmerkend voor de band zijn de complexe songstructuren die enerzijds ons voortdurend boeiden maar tevens erg vermoeiden. Denk aan Black Country, New Road 1.0 maar dan overstuurd en in een knotsgekke versie. Vaak had je het gevoel dat ze wat rondkeken en wachtten tot iemand een andere dramatische plot in huis had maar alles bleek tijdig in de juiste plooi te vallen. For now.
Takiaya Reed en haar doommetal project Divide And Dissolve uit Melbourne zagen we al vaker aan het werk. Het recept is dus gekend. Takiaya start een nummer op saxofoon en laat die dan in een loop verdrinken in een waanzinnige doommetalmuur onder aanvoering van de indrukwekkende drummer Scarlett die al een hele tijd Sylvie Nehill met succes vervangt. “Nobody is free until everybody is free”. De goedlachse Reed kaartte kort de gruwelijkste wereldproblemen aan en deed de Orangerie vervolgens dreunen alsof een groot vliegtuig op het dak van de zaal wilde landen. Haar missie blijft onveranderd en dat is vechten tegen afgescheurd zijn van haar indigenous roots en de niet aflatende strijd om haar land terug te winnen. Net als deze meedogenloze strijd kiest Divide And Dissolve voor een harde aanpak. Verdeel en los op!
TTSSFU lees je als Tasmin Nicole Stephens. We vonden het nergens terug maar we vermoeden dat de eerste 4 letters haar eerste voornaam en familienaam voorstellen en de FU kan je zelf wel raden zeker? Witte haren, wit nachtkleed en blootsvoets kwam ze uit Manchester haar noisy shoegaze voorstellen. Drie muzikanten die op weg waren naar een galabal ondersteunden Tasmin op haar missie. Live Nation en Dave Grohl dwepen al met haar. De witte haren waren overigens een pruik, voor wie haar op straat met zwart haar tegen het lijf loopt… We hoorden heerlijk donkere indierock die met veel schwung werd gespeeld. Just Mustard. Net als mosterd. Althans de band. Stevige noise werd afgewisseld met potige indierock en shoegaze. Vergelijkingen met Arctic Monkeys durven we thans ook maken.
Catt Piss Junkie opent als The Clash in Should I Stay Or Should I Go maar presenteerde zich vooral als een onweerstaanbare boeiende shoegazerocksong. De hoge stem van Tasmin paste hierbij als gegoten. Forever klonk als vloeiende indierock met heerlijke vocals in het refrein, zeg maar Lush voor wie hunkert naar het verleden. Partytime na een erg depri nummer met een aan Sonic Youth’s I Dreamed I Dream verwante baslijn volgde en was bijzonder dwingend. Heartworms zegde een week geleden en dus ter elfder ure af maar het staaltje podiumgekronkel en pathos die Tasmin in de finale presenteerde moest voor Jojo Orme niet onderdoen. TTSSFU is een mondvol maar was het méér dan waard. Ziedende postpunk rondde een beklijvend optreden af. Manchester is still very much alive.
Man/Woman Chainsaw volgde en hemeltje hoe leuk was dit? Perfecte naam om rond Halloween vervaarlijk rond te dolen. Vier vrouwen en twee mannen uit Londen stonden vorige zomer op Pukkelpop en dan weet je ook waarom het Museum zo vol stond. Hun potige artrocksongs met veel gitaren, pulserende drums, afwisselende zangeressen en een violiste in passend geraamte-outfit waren intens, boeiend en erg beweeglijk wat het niet alleen auditief maar ook visueel prikkelend hield. Waren wij de enigen die aan Worst Case Scenario dachten?
Lola Cherry mepte zich een ongeluk en Vera Leppänen op bas en zang en violiste Clio Starwood gaven een masterclass headbangen. Ook Emmie-Mae Avery aan de toetsen deed een vocale duit in het zakje. Vera drinkt wel eens een Guinness maar de band profileerde zich vooral als één van de opwindendste bands die we deze maand al zagen. Het is 1 november (sic). Heldere gezangen, furieuze tempowisselingen en klaterende melodieën wisselden elkaar in een moordend tempo op. Best wel grappig dat beide gitaristen Billy heten. Billy Ward stond zo hard te springen dat hij bijna zijn evenwicht verloor.
Vrolijke pop wisselden ze zo maar af met dreigende bassen en een viool en een dubbele psychedelische gitaar. Wat zijn we vandaag verwend! Man/Woman Chainsaw, waar blijft die debuutplaat? Lucy rockte als de beesten. Nee je mist geen muzikante. Het nummer heet gewoon zo. Het slotnummer was een Ode To Clio die niet speciaal in de bloemetjes werd gezet. Uiteraard nam haar viool een prominente rol in maar dan enkel bij aanvang want het slot was de zotste rockexplosie van het weekend. Wauw!
We bleven in het museum hangen voor een beangstigende heksenkring die het optreden van een trio uit Wales opende, Tristwch Y Fenywod. De aanzet was a capella. De diep snijdende bas in de volgende nummers deed denken aan het desolaat klinkende Olimpia Splendid uit Finland. Maar hier zaten we in Wales en het bizarre drumpadmeubel, een e-drymiau, met kerstlichtjes en het nog vreemdere zeshoekige piano-achtige instrument dat zittend op de schoot bespeeld werd droegen bij tot een totaal ander gevoel dan eerder op de dag. Die zeshoek was overigens een dubbele citer.
Deze variatie in stijlen en klankkleuren maken dit festival ook zo boeiend. Waar we ons tegelijk de bedenking maakten “wat is er mis met popmuziek” en “waar en hoe hebben jullie elkaar ontmoet”, bleek de muziek toch verrassend aan te slaan en kregen de dames grip op ons gemoed en denkpatroon. De klank van Pornography van The Cure schemerde licht door maar werd verlicht door hoge ijle gezangen en Keltische klokken. Een boeiende aangename eerste kennismaking maar toch niet meteen eentje die je elke dag op je boterham wil smeren.
Rond de klok van tien werden we massaal de Orangerie binnengeleid om op de eerste rij getuige te zijn van hoe het einde van de wereld er kan uitzien. 33 versterkers stonden als een versterkte burcht opgesteld in amfitheater modus. Over de volle lengte van het podium stonden verticaal schijnende spots opgesteld die een luguber rookeffect simuleerden. Ondertussen kregen we tien minuten live fragmenten te horen van het gewauwel van de zanger van Venom. De eerste 8 minuten van de set van SUNN O))) waren een trillende brij vol doomambient. Stephen O’Malley en Greg Anderson kwamen als monniken uit de hel traag gesticulerend hun power ambient, zoals ze het zelf graag noemen, door onze door de zware bassen geteisterde strot stampen.
Oh ja, de 5 volgende minuten kregen we van hetzelfde laken een ‘doombroek’. Het was 35 minuten wachten op een noemenswaardige klankaardverschuiving toen ze plots een logge riff als verfrissend extraatje door de 33 versterkers bliezen. Anderson had net zijn snaren gestreeld met zijn metalen drinkfles. We kregen er zowaar dorst van in deze ondertussen loden hitte. Hoe grappig eigenlijk dat ze zich naar de zon vernoemen met een brede smiley er achteraan. De set van SUNN O))) was eerder van die aard om de duisternis in alle eeuwigheid te laten triomferen maar bovenal een fysieke beproeving die je duizelig de zaal deed verlaten. Amen!
INSTAGRAM: Les Nuits Weekender – The Orchestra (For Now) – Divide And Dissolve – TTSSFU – Man/Woman/Chainsaw – Tristwch Y Fenywod – SUNN O)))