We hadden het er al uitgebreid over maar het was nu ook daadwerkelijk zover. Botanique hield op Allerheiligen de allereerste festivaldag van het nieuwe festival Les Nuits Weekender boven de doopvont. Het Museum stapten we op de feestdag niet binnen, we alterneerden dus tussen Orangerie en Rotonde.
De eerste act die we zagen was voor ons absoluut geen onbekende en eigenlijk achteraf bekeken onze favoriet. In de Rotonde stond niemand minder dan Diana Burkot klaar om ons te betoveren en van slag te brengen met haar indringende cocktail van bedroom doompop en harde ambient. We hadden het geluk met Diana uitgebreid te kunnen praten over haar leven en kunst en we waren onder de indruk van hoe lief en dankbaar ze is, in weerwil van het bijzonder harde leven dat ze leidt.
Diana is half-Russisch (moeder), half-Oekraïens (vader) en strijdt al heel lang tegen het Poetin-regime. In 2012 bestormden vijf activisten van punkcollectief Pussy Riot het altaar van de Christus-Verlosserkathedraal in Moskou, gehuld in felgekleurde bivakmutsen. Het nummer Mother of God, Drive Putin Away leverde een arrestatie op van drie van hen. Eentje bleef uit de handen van de politie en haar identiteit is pas jaren later onthuld, na de verjaring van de feiten. Haar naam is Diana Burkot, ondertussen 39 jaar. Haar verhaal is er een van constante dreiging, maar ook van geniale creativiteit en onuitputtelijke strijdbaarheid. Na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne besloot ze Rusland te verlaten.
De naam van haar solo project Rosemary Loves a Blackberry is afgeleid van de beroemde film Rosemary’s Baby van Roman Polanksi. In die film baart Rosemary, gespeeld door Mia Farrow, tot haar afgrijzen een kind van de duivel. In de laatste scène zien we dat ze het kind toch accepteert. Net zo moeten wij onze duistere kant, de zwarte vrucht – de blackberry – omarmen.
Veel werk onder haar pseudoniem Rosemary Loves A Blackberry, waarmee ze ook vijf jaar geleden in Gent stond na de show met Pussy Riot, vind je al niet meer. De ep Wait A Minute met 6 nummers van 1 minuut lang is er daar eentje van. Haar laatste fysieke worp is echter nog onder de Blackberry-vlag en kwam in 2022 uit. Het is echter tijd voor nieuw werk, ook al omdat de wereld niet meer die van 2022 is en al helemaal niet meer die van vóór 24 februari van dat jaar toen de aanval op Oekraïne werd ingezet.
Ze vertelde dat ze nog vast lid is van Pussy Riot maar dat ze het solo over een andere boeg gooide en haar alter ego is weggevallen. Haar Instagram account is nu inderdaad ook haar persoonlijke naam. We hoorden een optreden lang nieuw werk en dat klonk veelbelovend. Burkot stelt zich live uiterst kwetsbaar op en verschilt sterk van de confronterende, kleurrijke punkoptredens van Pussy Riot. Haar meisjesachtige falset wordt begeleid door sierlijke dans en dromerige electro, of door wilde capriolen en compromisloze ambient.
Diana is live zowel sierlijk, begeerlijk en kwetsbaar maar tevens trots en sterk. Ze toert nu met de Canadese band New Age Doom waarvan drummer Eric J. Breitenbach hun nummers omschreef als ‘rock-’n-roll, style Elvis’.
Sweat & Blood is het thema van haar nieuw werk en verdere uitleg lijkt hier echt wel overbodig. Milla, Vesta en Doomscroll waren een paar van deze nieuwe songs waarvan die laatste een beetje de metafoor is om in je persoonlijke bubbel te kruipen en je zo af te sluiten van de gevaarlijke buitenwereld. Steeds waken over je mentale gezondheid is het advies dat Diana ons gaf. Wat een persoonlijkheid, wat een heldin.
De Canadezen van New Age Doom uit Vancouver bestegen voor het laatste nummer het podium voor een imposante brok doom metal en een Diana die haar demonen te lijf ging. Diana speelde een kwartier te lang maar we hadden het niet anders gewild. Een emotioneel geladen maar krachtig en erg overtuigend optreden was hiervan het zaligmakend gevolg.
Er viel voor te vrezen dat het Britse Ebbb het spanningsveldgelag zou moeten betalen en die vrees was terecht. Het trio vond nochtans onderdak bij Ninja Tune een label dat toch altijd kwaliteit hoog in het vaandel draagt. Let op, Ebbb bracht kwaliteit, maar kwaliteit en smaak zijn geen synoniemen. De smaak of het gebrek eraan dienen we hier onszelf te verwijten. Lev Ceylan maakt eclectische electro die wordt ingezongen door Will Rowland en diens stem is best fraai maar nogal verrassend bij dit soort muziek. We geraakten maar niet in de flow. All At Once werd aan de Rotonde gepresenteerd waarbij de ritmesectie met drummer Scott MacDonald nochtans erg op dreef leek. Wij hadden het moeilijk met de mix van meerdere stijlen en de zang van Rowland.
In de Orangerie diende zich een collectief aan dat nog extremer uit de hoek kwam maar ons daarentegen wel volledig inpakte. The Body & Dis Fig klinkt onheilspellend en ingewikkeld en dat was het ook, maar het was heel erg imponerend. De Amerikaanse, maar naar Berlijn verkaste producer, dj en vocalist Dis Fig (echte naam Felicia Chen) sloeg de handen in elkaar met The Body, zijnde Lee Buford en Chip King, dat de definitie van metal steeds lijkt te herschrijven. Beiden kan je kennen van hun werk met BIG|BRAVE .
Op Orchards Of A Futile Heaven vinden The Body en Dis Fig elkaar vooral in een liefde voor loodzware elektronica, waarbij de gitaar nog meer in dienst staat van samples en verstoord ambientgeruis.
Chen is live vooral een fenomeen dat de mensen op de eerste rij opzoekt en wel een heel leger zombies via exorcisme de kop wil inslaan. Als noise en beats tot een dreigend hoogtepunt komen, werden we steevast verrast door de schreeuw van Chip King. Het resultaat is knetterende en beenharde doomdub, die zowel zwaar op de maag ligt als verwoestend mooi uit de hoek kan komen.
Terug naar de rotonde dan maar voor de passage van de 36-jarige Ekaterina Yuryevna Shilonosova die we vorig jaar al de hemel in prezen voor haar samenwerking met Angel Deradoorian bij Decisive Pink. Ekaterina laat zich op een podium gewoon als Kate NV aanspreken. De Kate komt uiteraard van Ekaterina. Je kan haar ook kennen als zangeres/gitariste van de Moskovitische rockband Glintshake. Als Kate NV bracht ze ondertussen al vijf albums uit. Het is wachten tot de genialiteit van haar Decisive Pink project haar ook daadwerkelijk een Ticket To Fame oplevert.
Waar er bij Decisive Pink nog een gitaar aan te pas kwam, beperkte Kate zich in de Rotonde tot zang, dans, gezichtsexpressies en haar kleine keyboard met Ableton sampler. Muzikaal laat ze zich inspireren door Japanse cartoons en Russische kinderfilms wat het geheel een erg vrolijk effect geeft. Als je een moment denkt dat het toch allemaal erg minimalistisch klinkt, betrap je jezelf twee minuten later op uitbundig meedansen met een brede glimlach. Vergis je niet, het is geen vrijblijvend gefriemel aan knopjes want het zijn stuk voor stuk melodisch knappe constructies.
Kate laat ze echter simpel klinken door repetitief te werk te gaan en ze vaak met teksten op te smukken die niets meer dan een simpele ‘lalala’ zijn. Vermits haar podium présence en zangtalent zo sterk uitblinken, in combinatie met de zichtbare zin om op te treden, slaagde ze erin om in de buurt te komen van de sterke live set die ze op Sonic City bracht met Angel. Eén nummer kreeg een heel hoog Haha gevoel van Charlotte Adigéry en we vragen ons dus af wie van beiden eerst was. Misschien is het ook gewoon toeval.
Het was geen toeval dat de Rotonde nog vóór het einde van haar set begon leeg te lopen want iedereen wilde in een nokvolle Orangerie getuige zijn van het concert van Geordie Greep, welja, de jazz-virtuoos met de musicalstem die ook aan het roer staat of stond van Black Midi, want het is ons niet meteen duidelijk of dit twee naast elkaar lopende projecten zijn. Informatie op zijn Instagram-account leert dat er geen zwarte middagen meer zullen volgen. Een optreden van Geordie Greep lijkt op een poging om een hoempapa-feestorkest op een lallende menigte los te laten maar het is er eentje dat terugkomt van een Halloween-feestje met als thema The Addams Family.
Naast de gebruikelijke instrumenten zat vooral de cellist in de schijnwerpers met nerveus, snel strijkstokspel. Iemand naast ons zei dat Geordie eigenlijk gewoon Rick Astley was. We voegden eraan toe, “ja maar hij is met The Addams Family ontsnapt uit het instituut”.
Alle gekheid op een stokje, de man heeft een waanzinnige stem. Je moet wel fan zijn van musicals want theatraler ga je een zanger dit jaar wellicht niet meer horen tekeer gaan. Muzikaal hoor je veel jazz, met trage, logge stukken en heel snelle irritant hyperkinetische erupties. Zappa was nooit ver weg.
The New Sound is zijn kersverse soloalbum en eigenlijk hoor je weinig anders dan op het laatste werk van Black Midi. Over en out dan maar zeker voor die baanbrekende band? Geordie Greep live heeft één groot voordeel en één groot nadeel. Het is virtuoze muziek die met een geweldige stem gebracht is en geen seconde verveelt. Maar het is zoooo vermoeiend. In die mate zelfs dat we de denkbeeldige deuren van de Orangerie reeds na zijn optreden achter ons dicht trokken met de achterliggende gedachte dat er nog twee topdagen op ons stonden te wachten. To be continued.
