De elektrische spanning steeg dit weekend in GC De Volkskring in Lede, want daar vond de negende editie van Indietronic Fest plaats op zaterdag. De organisatoren kiezen uitsluitend voor elektronische acts binnen de wereld van industrial, ambient, leftfield dance, avant-garde,… Ook dit jaar kregen vier Belgische projecten het podium als speelplaats, om ons mee te nemen in hun unieke trip!
De trouwe bezoekers weten dat je die avond wellicht geen enkele toekomstige hit zal horen, wellicht zelfs niets dat op een ‘song’ lijkt, maar dat je meegenomen wordt in trips van allerlei allooi. De eerste die ons meesleurde was de Lubbeekse muzikant, dj en producer Bart Van Meulebroeck met zijn electrodubproject Nevel. Zijn nieuwe album Subconscious Dub is pas uit, en daaruit kregen we uiteraard heel wat te horen. Nevel is in principe het soloproject van Bart, waarvoor hij met gastartiesten werkt. En toch stond hij er op het podium niet alleen achter de knoppen, want ook Ben Rosier, de muzikale wederhelft van Van Meulebroeck in hun project Propulsion, was present.
“Gisteren liep ik nog verloren…” en nu opende hij Indietronic Fest. De intro van de set kwam nogal verrassend, want daarin kregen we een sample van Frank Galan (smartlapartiest afkomstig uit Lede), gemixt met Kick Out The Jams van MC5. Een ironische knipoog naar The KLF, het Copyright Liberation Front. De smartlapperij was gelukkig van korte duur, want algauw konden we in de dubby cocon van Nevel kruipen met Sun Voices, het nummer waarvoor Nevel samenwerkte met Dirk Da Davo. Warm bonzende beats brachten een tribal trance sfeertje, terwijl de vocal sample “I see you, you see me” uit TV Treated van The Neon Judgement klonk.
In Time And Space bubbelde de tijd dromerig weg. Diepe bassen en klanken die refereren naar The Orb weerklonken in de dof minimale ritmes van A Special Kind Of Place, met jungle percussie en Arabische elementen verrijkt, terwijl de derwisjen in de visuals op de achtergrond hun toertjes draaiden. “Fuck Lady Gaga!” klonk het enkele keren doorheen Versatile, terwijl de bpm’s opgedreven werden. Een hoogtepunt tussen de tracks van op Subconscious Dubs.
Ook enkele remixen passeerden, want echo’s en delays klonken weelderig in de ambient dub mix van DoctorD’s Alcaloïde en wat Leftfield-invloeden in Nevels heruitgevonden versie van Reverend Basstorius’ pulserende Soulforce.
Afsluiten deed Nevel met een gloednieuwe track, die Alone Again gedoopt werd en waarmee hij even terugkeert naar zijn newwaveroots, in een erg dansbare soundscape gezet. Donkerfris, voor melancholische momentjes op de dansvloer. Voor de heren het podium verlieten, maakte Nevel de cirkel rond door Frank Galans Lach nog even de zaal in te sturen.
Deze eerste indietronic act leverde een heerlijk eclectisch, chill out stoofpotje van dub en ambient house, stevig afgekruid met trippy visuals!
De Gentse artiest Sasja Maekelberg (die we ook kennen van de band Empty Room) was de volgende die het mooie podium in cc De Volkskring mocht innemen, met analoge synths, tapes, drumcomputers, field recordings én behoorlijk wat reverb.
Zacht parelende soundscapes, waarin we af en toe zijn ijlzuivere hoge zang te horen kregen, geluiden van golven die bruisen, gepolijste synthetische sounds,… vulden een set om in te verdrinken. Kabbelend en af en toe lichtjes schurend.
Eén van de hoogtepunten was Where Do You Hide. Een track die voelde als een warme omhelzing, met geluiden van een zacht ontwakende grootstad op de achtergrond, waarin een fluisterende vocal sample op zoek ging tussen de steeds meer haakse geluiden die stootten tegen golven van bubbelende beats die de hartslagen van de dansers volgden. Vaak even bevreemdend als dansbaar.
Maar ook Are We Lonely? maakte indruk, met zijn erg typerende stem die hier af en toe ook een stormachtig kantje kreeg. Het bleek het eerste nummer te zijn dat ie schreef, waarmee hij dus al vroeg bewees een sterke geluidsarchitect te zijn, die kunstwerken bouwt die zo een sonische galerij in kunnen. Om in de verdwalen, in te snuisteren.
De fluisterende vocals in 7/7 lijken onze innerlijke gedachten over te nemen. Als een continue stroom van onrust en twijfel, in een continue stroom van perfect gebalanceerde sounds.
Eén en al esthetiek was dat, zowel in de bloedmooie, spaarzame zang, de meeslepende soundscapes als in zijn extravagant mooie meebewegen op zijn creaties. Sfeervol en introspectief, zacht dansbaar en dynamisch, erg mooi, maar zonder uitbarstingen. Een project dat ons hart niet sneller deed slaan, maar wel liet smelten.
Eentje dat ons hart wél sneller deed slaan – en nog geen beetje – was Bothlane. Bij de term ‘wall of sound’ denken we vaak alleen maar aan rockbands of metalgroepen, maar wat de Luikse drummer Alain Deval met geluidsmuurtjes doet, ligt daar mijlenver vanaf. Rauw, luid en compromisloos, met modulaire synths en drums bracht hij grootstedelijke undergroundtechno met een diepe bas-sound en punkattitude. Techno en punk. Jawel. Wij hebben het gezien en gevoeld.
Nogal ongezien en ongehoord fantastisch zelfs, wat ons betreft! Een ijzersterk programmeerwerk ligt aan de basis van wat hij doet, want het bonsde, kraakte, piepte, stootte, bieperde,… langs àlle kanten! Maar wat het zo’n uniek maakt, is dat Deval daarbovenop nog eens live drumt. En niet zomaar. Gedurfd, gewaagd. Het zijn woorden die we nog maar zelden over drums schreven. Maar deze man gaat grenzeloos om met zijn instrumenten. Brandend diepe bassen, deden de synthetische vezels rond onze huid trillen, hoewel we dat amper opmerkten, want intussen was ons lichaam overgenomen door de onophoudelijke beats die hij afvuurde.
De electromodule had hij naast zich staan. Niet op een tafeltje, maar rechtop, op statief, zodat het op een elektriciteitskastje leek, waarin hij aan de knoppen draaide of het juiste kabeltje moest gaan doorknippen om de volgende sonische bom te laten exploderen. Overstuurde samples vlogen de zaal in, terwijl Mr. Deval het ultieme ‘Untz’-geluid gewoon continu uit zijn drumstel toverde.
Stuiteren op rauwe punktechno, die de ene keer uit een groezelige undergroundclub klonk, dan weer uit het Ataritijdperk onze eeuw in werd gekatapulteerd, maar evengoed zo meteen de hipsterclubs in kan voor een nachtje raven! Dé ontdekking van de avond, wellicht zelfs van het jaar!
Dat headliner Niels Orens straf uit de hoek zou moeten komen, om Bothlane te evenaren, was zeker. Maar dat deed de Belgische producer – die in 2022 Sound Track-winnaar was – dan ook gewoon! Bij het beluisteren van zijn abstract luistervoer thuis, waren we meteen overtuigd van de kwaliteit van wat hij creëert, maar niet omvergeblazen. Daar slaagde hij vanavond wel in, want live klinken zijn instrumentale tracks een stuk dynamischer en chaotischer dan in de opnames. En daar zit live-drummer Thomas Geysen voor veel tussen. Een getalenteerde ritme-man, die een grote meerwaarde bleek te zijn.
Een dromerige trip, die zijn energieke uitbarstingen kende, want knap overgoten met een ritmisch exotisme. Zonderlinge soundscapes werden verguld met doordringende theatraliteit, terwijl Niels zich erg down to earth achter zijn speeltafels beweegt. Hij legde emotie in elke beat, in elke noot. Er werd geswingd tussen verschillende moods, die zich sonisch uitten in rust tot diepe intensiteit. En de drums Geysen sloten daar perfect bij aan. De ene keer hevig, alsof ie geïnfecteerd was door The Prodigy, even later liet hij zijn instrument uitdoven zoals we nog nooit een drum hoorden uitdoven… Electrowizzard met een Drumking? Check!
In onze eigen bubbel, de muziek van Orens volledig opslorpend, dansten we onszelf de nacht in, waarna dj François du Painlait voor nog meer deuntjes zorgde!
Dank u wel, IndieTronic Fest!
