CactusFestival 2019 Brugge, Minnewaterpark (07/07/2019).

Wout Meganck

5 jaar geleden

Op de derde dag van Cactus was er duidelijk een heel ander publiek aanwezig dan de eerste . Minder jeugd en wat meer muziekpubliek – te herkennen aan totebags van record store day en band t-shirts. Cactus deed zijn naam van familie festival voor muziekliefhebbers weer alle eer aan. Ook deze dag was volledig uitverkocht en had een Belgische afsluiter.

De eerste groep Boy Azooga zien we deze week ook als voorprogramma van Neil Young dus verkozen we om iets later af te zakken naar het park.

De eerste performer die we zagen was Aldous Harding. We gebruiken bewust het woord “performer” want dit was eigenlijk een solo-optreden, geruggensteund door een band. Aldous Harding op een festival, bij klaarlichte dag, daar hadden we toch wat voorbehoud bij. Kirstin Lemaire zei dat dit een van haar favorieten was waarvoor ze met plezier tussen het publiek wou komen staan. Gelijk had ze. De opstelling was sober: Aldous Harding in het midden, een drummer met een wit hemd links, een pianiste in het wit rechts en achteraan een gitarist en een bassist, beiden in het zwart, onopvallend. Harding zelf deed ons wat denken aan een Poirot of zelfs een mimespeler. Ze keek haast uitdrukkingloos naar het publiek.

De aandacht van het publiek was instant. Er heerste een doodse stilte terwijl ze haar fluisterliedjes zong, soms moederziel alleen met een akoestische gitaar, soms geruggensteund door de drummer die met kalebassen in plaats van drumsticks speelde. Regelmatig zaten de gitarist en de bassist gewoon mee te luisteren, met de ogen toe. Een aandoenlijk schouwspel. Het publiek wiegde mee en zo nu en dan ging er een voetje de hoogte in. Ondertussen groeide de menigte aan voor het podium maar je kon nog steeds een speld horen vallen tussen de wonderbaarlijk mooie en breekbare liedjes in. Een kippenvel moment.

Het contrast met de volgende band kon niet groter zijn. Mono is een Japanse band die vooral een een wall of sound creëren. Gitaren die afwisselen met nog meer gitaren en snelle drums. Hier zo goed als geen interactie met het publiek. De opstelling: twee gitaristen zittend op een stoel en een gracieuze bassiste met lange zwarte haren in het midden. De drummer/ toetsenist/ geluidsman zit verscholen middenin achter een muur van versterkers. Het geluid is super strak – zeer vol. Het publiek ging met het hoofd heen en weer, niet headbangend, eerder in trance. Heel indrukwekkend. Moeilijke muziek? Jawel, niet voor alleman maar wel voor het aanwezige publiek dat duidelijk wist waarvoor het gekomen was. In de finale ging een van de gitaristen helemaal los op de effectpedalen om nog meer sound uit zijn apparatuur te krijgen terwijl de andere gitarist en de bassiste heftig begonnen te headbangen. Knap om naar te kijken met die lange haren. Als een concert van Mono een zoektocht is naar eenheid dan is het die zondag vast en zeker gelukt want iedereen leek in dezelfde vibe te komen.

Parquet Courts was niet onze meug, dat kan al eens gebeuren op een festival. Maar er is ook zoveel meer te zien op Cactus dan de muziek. We brachten een bezoek aan de bazart, waar allerlei lekkere dingen te krijgen waren en bezochten ook de nieuwe Kiosk waar een dj aan het werk was. Leuk en gezellig.

Op het podium was het moment waar we naar uitkeken aangebroken. Eindelijk zouden we Neneh Cherry aan het werk zien. We kennen haar natuurlijk allemaal van oudere nummers als Buffalo Stance, maar Cherry is nog steeds relevant want ook haar recent verschenen plaat Broken Politics werd goed onthaald. Op het podium stonden naast Neneh nog een heel guitige percussioniste, een harpist en een gitarist die ook allerlei geluiden uit zijn laptop toverde. Achteraan twee dj’s waarvan er één regelmatig de tweede stem voor zijn rekening nam. Op het podium ook twee ijzeren kuipen die achteraf van Mangrove bleken te zijn, een percussie act uit Londen. Veel volk dus en het werd een gezellige boel.

Neneh bleek een heel sympathieke madam die erg haar best deed om het iedereen naar de zin te maken. De eerste nummers kenden we niet, hoeft niet natuurlijk, het geeft je de kans om onbevooroordeeld te luisteren. En jawel, al snel zaten we in een funky sfeer. De nummers begonnen vaak groovy om even later in een soort dubstep ritme te eindigen. Het publiek liet het zich welgevallen en danste voorzichtig. Het viel ons op dat hits als Manchild en Woman’s World eigenlijk bijna als verplichte nummertjes voorbij kwamen. Ook een panne met de microfoon kon haar niet tegen houden haat sympathieke zelf te zijn. Iemand op de voorste rijen bood haar kersen aan, die ze met plezier deelde met de rest van de band. In plaats van Neneh Cherry was het dus even… Cherry. Na de technische onderbreking zong ze nog een bijzonder zwakke versie van 7 Seconds (we misten vooral de stem van Youssou ’n Dour) en Buffalo Stance dat ze “Oldschool” noemde. De soul diva liet nog vallen nog dat Cactus voor haar de sfeer van een grote pic-nic had en dat ze dat de essentie vindt van een festival: samen een gezellige tijd doorbrengen, even weg van de ratrace en de onvermijdbare smartphones. We kunnen haar geen ongelijk geven.

Na het charme-offensief van Neneh Cherry was het opnieuw tijd voor gitaren met Band of Horses. En er waren véél gitaren. De drukte aan het podium was groot, nochtans is dit niet zo een band waar je van verwacht dat alleman de liedjes zal kennen. Ze hebben wel een paar hitjes-meezingers maar hun repertorium bestaat vooral uit luisterplaten die nog het beste tot hun recht komen als je languit op een dekentje kan liggen met je gezicht in de zon. Maar er was geen plaats voor dekentjes en er waren duidelijk veel kenners aanwezig. Zanger Ben Bridwel zat bij het eerste nummer neer voor de slide gitaar maar daarna stond hij snel recht en pakte bijna bij elk nummer een andere gitaar (of zo leek het toch). Als je zoals BOH geen echt grote hits hebt, is het niet altijd evident om te kiezen wat je moet spelen maar zoals gezegd zaten er kenners in het publiek – dus die vroegen gewoon een verzoekje: No One’s Gonna Love You werd het, een nummer uit de tweede plaat. Bridwell keek even naar z’n kornuiten alsof hij goedkeuring zocht en speelde dan dat ene nummer. Afsluiten deden ze met een prachtig The Funeral dat nog een tijdje in ons hoofd zal zitten.

Het volk vooraan leek nu niet meer weg te gaan. Het gevecht voor een goede plaats voor afsluiter dEUS was bij deze ingezet. Maar eerst was het nog de beurt aan Trixie Whitley. De Gents-New Yorkse was vrijdag overgevlogen voor een speciaal weekendje Brugge en ze was er heel graag bij. Haar enthousiasme sprak boekdelen. Ze zag er gracieus uit met een blauw-zwart jumpsuit en zette in op de gitaar. Ze had ook een drummer maar bij opener Touch hield die z’n handen stil. Dus klonken de woorden van dat prachtig lied nog intenser: “Touch is the strongest sense”. Waar de vorige bands allemaal met velen op het podium stonden toonde Trixie zich indrukwekkend als echte solo-artiest. Ze deed het ook eens op piano en zelfs op drums … wat een grootse vertoning was dat. Pure klasse. Helemaal mooi was dat ze ondanks haar grootse performance zeer bescheiden bleef en haast overdonderd werd door het lange applaus dat haar ten deel viel.

dEUS verkocht met The Ideal Crash acht keer de AB uit en surft verder op de golf van succes richting alle festivals in Vlaanderen die ze ook platspelen. Wat kunnen we daar over kwijt? Zeer simpel: dEUS is nog steeds top. Ze kunnen het nog steeds. De kilt van Barman is prachtig. Het was wat wennen aan de dansers maar naar het einde toe waren we er best enthousiast over. Het album The ideal Crash kent geen extreme uitschieters dus hadden wij toch liever een soort “best of” gezien met Zea of Suds And Soda, maar met Roses als afsluiter konden we ook leven. Tom Barman genoot met volle teugen en probeerde hier en daar zelfs wat West-Vlaams uit, met wisselend succes. Hij liet vallen dat hij had genoten van de line-up en vooral dat er backstage met Neneh Cherry afspraken werden gemaakt om samen een nummer te maken – daar kijken we naar uit!

Het weze duidelijk: voor ons was de Trixie-ervaring zo overweldigend dat dEUS mocht doen wat ze wouden, dàt konden ze niet evenaren.