Fotografie: Hannelore Dieleman
Warmduscher
“This is our normal wake-up time”, vertrouwde zanger Craig Higgins ons halverwege de set van Warmduscher toe. De meeste bandleden zagen er inderdaad nog wat bleekjes uit, recht vanuit donkere Londense krochten het zonnige Brugse podium op. Die zonnebrillen kwamen van pas.
Met een ritmesectie die wel leek weggelopen van de Fun Lovin’ Criminals of LCD Soundsystem, een overstuurde surfgitaar en een Roland Jupiter 80 als soundtrack, kon frontman Higgins naar hartenlust rappen en zingen. Hij ging tekeer tegen bully’s, de muziekindustrie, dit alles verpakt in Parental Advisory lyrics. Higgins zocht het publiek op waar hij de laatste drie nummers “midden de mensen” bracht. “This is what we do”, klonk het. We nemen het visitekaartje graag mee.
Merol
Merol stak van wal met Ik Wil Een Kind Van Jou. Nou, zo goed kennen we elkaar toch ook niet, dachten we. Maar de toon was gezet: stevige dansbeats, meezingbare repetitieve teksten die berekend provoceren maar wel vlot meebekken en alle truken uit de publieksmennersdoos.
Het volgelopen Minnewaterpark lustte het wel, ook Merol rijdend-zingend op een ledverlichte haai. Of high five-en tussen de voorste rijen. Vol kreeg het park de eerste maal in lichterlaaie.
Het is een beetje zoals bubble tea: er is een markt voor, zo blijkt, maar voor ons te veel suiker, te veel artificiële smaken.
Bolis Pupul
Van het ballenbad naar de kunstgalerij dan. Met Letter To Yu belandde het alter ego van Boris Van Zeebroeck in heel wat eindejaarslijstjes van 2024 en zo ook op het podium van het Cactusfestival.
Alleen op het podium, omringd door elektronica, gematcht met knappe visuals op het grote scherm. Oosterse invloeden klonken muzikaal door in zijn persoonlijke zoektocht: zoals in Neon Budha bijvoorbeeld. Completely Half werd op herkenningsapplaus onthaald en gezongen door Boris voor de instrumentenopstelling die zelfstandig doorspeelde. Maar hij maakte wel een ferme indruk en de eerste Free Palestine kregen we er cadeau bij.
Drops, beats en af en toe een gezongen nummer, gevarieerde set wel, die vooral dansbaar was. En de glimlach van Boris is echt en onweerstaanbaar. Rode versterking was er van zus Sarah voor Ma Tau Wai Road. Alles bij elkaar kregen we bij Bolis Pupul meer de vibe van een dj-set, maar wel één met een warme human factor en een knipoog naar de DeeWee vrienden, die later op de avond nog zouden volgen.
Glints
Nog minder op het podium bij Glints. Het leven is duur geworden, mevrouw, mijnheer, mijn-x. Een metalen kooi met een controller erop, maar wel showbizztrappen (!) op het podium voor het feestje van Glints. Roze training en een rood pilletje op het scherm voor openingssong Bugatti. Nooit het blauwe, altijd het rode pilletje nemen.
En vertrokken waren we voor een trip onversneden Vlaams/Britse hiphop. Ook de Glintsal samenwerking met Faisal kwam aan bod, met Get U What U Want bijvoorbeeld. Meezingen, zwaaien, dansen: het mocht allemaal van Mr. Glints en het werd nog aangemoedigd ook. Weg met dat trainingsvestje!
Nuchter op limonade, geen champagne voor de work-out van Glints. Veel ambiance in de keet en opbouwend naar de finale met (Not) A Housewife en Roma. Glints werkte zich met zijn feestend publiek mee in het zweet en dat heeft de Vlaming graag. Misschien wel het feestelijk hoogtepunt van de eerste dag Cactus.
Johnny Marr
Wie de afgelopen maanden wat puzzelde kon de drie resterende leden van The Smiths How Soon Is Now? horen brengen. Drummer Mike Joyce (met Pete Doherty) wonnen in Sint Niklaas op joie de vivre, Morrissey won in Antwerpen de prijs voor beste zang en Johnny – fucking – Marr won in Brugge met het fijnste gitaarspel en geluid. Misschien moeten die drie eens samen een theetje drinken? Het zit er niet in, want in tegenstelling tot de Gallaghers is Marr niet in Easy Money geïnteresseerd. En is de kloof met Morrissey dieper dan de diepste broedertwist.
Marr bracht op Cactus een mix van zijn solocarrière en zijn bandverleden. Hi Hello en Easy Money horen tot de meest aanstekelijke nummers uit zijn soloplaten, maar ook Electronic, zijn knappe samenwerking met Bernard Sumner (van New Order) kwam aan bod, Get The Message halfweg en Getting Away With It naar het eind van de set.
Verspreid over het uur en een kwart kwamen ook The Smiths ruim aan bod met Panic en This Charming Man vroeg in de set, het laatste als de pure demonstratie van de danser op zijn gitaartoets die Marr is. Niemand doet het hem na, of het moest Nile Rodgers zijn, naar wie Marr zijn zoon noemde.
Marr bracht Please, Please, Please Let Me Get What I Want quasi solo op akoestische gitaar: best indrukwekkend wel en nogmaals, het deed zijn gitaarpartij en aandeel in de song echt blinken.
How Soon Is Now en Bigmouth Strikes Again kwamen net over halfweg en luidde de straffe finale in. “Now I know how Johnny Marr felt”, dachten we te horen. Zijn naam stond ook in koeien van letters op de statische backdrop voor wie zijn bril vergeten was.
Op het eind volgden als bisnummers een cover van Iggy Pops The Passenger (coole la la la la meezinger) en There Is A Light That Never Goes Out, dat werd opgedragen aan de broodnodige hoop in deze gekke tijden.
Johnny Marr bracht een knappe festivalset op Cactus zijn reputatie waardig, ook al was hij als een buitenbeentje gecast op de party-avond van het festival.
2manydjs
Ook Iggy Pop bij de Dewaele Bros die hun dj-set aftrapten met I Wanna Be Your Dog van The Stooges. Erna kreeg Brugge een mix met Les Cactus van Jacques Dutronc, haha, leuk gevonden.
Het afsluitende feestje van de eerste Cactusavond ging dus puik van start en het Minnewaterpark kon dansend op de beats en graphics van 2manydjs de eerste nacht in duiken.
Instagram: Cactusfestival | Warmduscher | Merol | Bolis Pupul | Glints | Johnny Marr | 2manydjs