Een mysterieuze nomade met paard en wagen, Franse pop met een hoek af, aaibare countrypop, rock-‘n-roll pur sang en jazz die mooi binnen de lijntjes blijft. Allemaal deze week te ontdekken in onze Luminous Belge.
Artiesten van dienst zijn Elias, Turqoise, Solak, Crackups en Otto Kintet!
Drummer Elias Devoldere, kortweg: Elias, vooral bekend van zijn exploten in dienst van Nordmann, Hypochristmutreefuzz en Robbing Millions, is terug van nooit echt weggeweest. The End heet het nieuwe wapenfeit en de song maakt deel uit van een audiovisueel ‘totaalpakket’. Het resultaat van een opmerkelijke samenwerking met modeontwerpster Dorien De Kesel en het filmduo Pol De Plecker – Wannes Vanspauwen.
Na het succes van zijn debuutalbum Bloomed > Exploded (2023) bewijst Elias eens te meer dat zijn creativiteit en hang naar muzikale innovatie nauwelijks af te stoppen zijn. In The End trekt een mysterieuze nomade met paard en wagen -traag gaat ook – richting het einde van de tijd. De soundtrack, doordrenkt van desoriëntatie en de zoektocht naar een streep licht in de duisternis, maakt het plaatje compleet. Elias’ mix van electro, artpop, altrock en clubritmes creëert een donker-duistere sfeer. Een sterk melancholisch klankenspel.
Hoewel The End op zichzelf staat, voelt dit wat aan als een opwarmer voor Elias’ nieuwe album, dat er (waarschijnlijk) eind volgend jaar aankomt. De verwachtingen zijn in elk geval hooggespannen na de lovende kritieken voor Bloomed > Exploded geproducet door Bruno Ellingham.
De dagen dat men in Vlaanderen warm loopt voor Franstalige muziek – tenzij je Angèle heet – liggen helaas al lang achter ons. Toegegeven, soms lijkt het allemaal net iets te veel op een Franstalige Tien Om Te Zien-vuilbak, gelukkig zijn er uitzonderingen zoals Turquoise.
De groep is letterlijk ontstaan – net zoals alle goede ideeën – tussen pot en pint. Het was de bedoeling om analoge synthesizers, galmgitaren, melancholie en Franse teksten in elkaar te laten vloeien en daarin is men perfect geslaagd.
Paranoïa klinkt door zijn synths vrij 80’s, maar door de lekkere gitaartjes en het opzwepende ritme kun je het even goed vertalen als een poppy variant van Stereolab. Bij perfecte pop hoort uiteraard een perfecte stem en die wordt geleverd door Sarah Boom die klinkt als een bastaarddochter van Jane Birkin en Françoise Hardy. Franse pop met een hoek af en de voorbode van Avant Demain, het debuutalbum dat op 25 oktober uitkomt.
Voor intieme en aaibare countrypop moet je niet per se naar Amerika te trekken. Ook in eigen land is er genoeg klasse. In eerste instantie denk je dan aan Marble Sounds of Douglas Firs. Een naam die ook steeds meer weer keert in dit genre is die van Solak, het muzikale alter ego van Lukas Somers. Als kind droomde hij er reeds van om eigen nummers te schrijven en te zingen, wat uiteindelijk resulteerde in zijn debuut Green dat in 2018 uitkwam.
Het heeft wel bijna zes jaar geduurd, maar eindelijk is de tweede langspeler Atlas in zicht. Different Timing is hier reeds de tweede single uit en gaat over hoe belangrijk het is om trouw te blijven aan je eigen behoeften en verlangens in een relatie, maar tegelijkertijd verbonden te blijven en open te staan voor discussie. Waar hebben we dat soort dingen eerder gehoord?!
Lukas haalt er dan ook zijn neus niet voor op om de inspiratie voor zijn muziek uit eigen persoonlijke ervaringen en herinneringen te halen. Zelf haalt hij Feist of Elliott Smith aan als de grote voorbeelden. Invloeden die je zeker en vast hoort op Different Timing. Country gedreven luisterpop die zich vastbijt in weemoedige, intense pianoklanken – nog steeds het instrument met de mooiste klanken – met daarbovenop een mijmerende stem die doet denken aan Wilco of Bon Iver. Mooi, zeer mooi zelfs!
Waarom precies weten we zelf niet, maar de beste poppunk uit dit land komt nog altijd uit de Kempen. Natuurlijk ken je Equal Idiots, maar CRACKUPS (met hoofdletters!) moet zeker niet onderdoen voor het duo uit Hoogstraten als het aankomt op straight-in-your-face powerpunk. De band rond zanger/gitarist Thomas Valkiers zag zo’n vijftien jaar geleden het levenslicht. Hun debuut Animals On Acid is wat je noemt een Belgische klassieker, maar ondanks de vele lovende woorden vond de band het nodig om vroegtijdig de stekker uit het stopcontact te trekken.
Andere interesses zoals dat heet. Je zag de mannen opduiken in Double Veterans, The Priceduifkes, Psycho 44, Sunpower, Prince Beastly, PDS of Warhola tot de band in 2019 geheel onverwachts onder de noemer “nog veel goesting” hun comeback aankondigde. Met zeven nummers – soms moet dat niet meer zijn – werd met Greetings From Earth een tweede album de wereld ingestuurd. Nu is het aftellen naar de derde, maar voor het zover is, krijgen we met S.A.T.A.N. (alweer met hoofdletters!) een nieuwe single.
Rock-‘n-roll pur sang. Het nummer begint wat traag en doet denken aan de oerpunk van Thee Headcoats, maar net voor je deze link legt, krijgt het nummer alweer een tempowissel die dan weer connecties zoekt met de psychobillyklanken van The Cramps. Toegegeven, uiteindelijk goochelen we ook maar met wat namen. Ideaal om wat te kunnen pochen over onze eigen fenomenale muziekkennis, nog meer flatterend voor het best wel fantastisch geluid van de CRACKUPS.
Voor de mensen die nu pas inschakelen, vatten we nog even samen dat Otto Kintet een kwintet is rond bassist Otto Kint. Om een kwintet te vormen moet je tot nader order nog steeds met vijf zijn, aan de flanken van Otto houden zich dan ook Jeroen Capens (tenor sax), Daniel Jonkers (drums), Martin Salemi (piano, synth) en Lukas Somers (gitaar) op. Ze maken jazz en ze doen dat vanuit hun thuisbasis Wildernis Strmbk. Je mag één keer raden waar dat zich bevindt.
Wan.de.len is album nummer vier van Otto Kintet en hun eerste bij Choux de Bruxelles, label van het gelijknamige artiestencollectief waar Otto deel van uitmaakt. Alle nummers op de plaat zijn ontsproten aan de hersenen van Kint zelve en geïnspireerd door de vaststelling dat de natuur (aka ‘de wildernis’) het uiteindelijk altijd haalt van de mens.
Hoe je die vaststelling omzet in muziek, wij hebben er het raden naar, maar Otto Kintet doet een niet onverdienstelijke poging. Grappige titels ook want wij moesten toch even besmuikt grinniken toen we Train of Dots lazen, of de analogie opmerkten tussen Fontanel(en) en Aardplaat(en). En neen, we hebben niet veel nodig of ons tot een glimlach te laten verleiden.
Maar genoeg gelachen, we zijn hier tenslotte vooral om naar muziek te luisteren en daar krijgen we dik 50 minuten van. Jazz dus; soms van het eerder klassieke soort zoals in Train of Dots of Glinstergloed, soms met wat groovy rock- dan wel Latijns-Amerikaanse invloeden zoals in Wan.de.len of Piedade, soms erg rustig zoals in Fontanel waarvan twee takes de eindselectie haalden. Heel soms gaat het kwintet helemaal uit de bol zoals in Science Friction (ja, mét ‘r’) maar over het algemeen gaat het er erg beschaafd aan toe.
Variatie genoeg dus, maar wel steeds mooi binnen de lijntjes van de jazz kleurend.
