Contrabassist, labelbaas (Mokuhi Sonorities) en veelzijdig muzikant Nicolas Rombouts staat – samen met Gregory Frateur – zonder twijfel in de Belpopgeschiedenis bekend als oprichter van het baanbrekende Dez Mona. Maar Nicolas is natuurlijk bekend van zijn werk met onder andere BRZZVLL, Stanton, Guido Belcanto, Jim White, Stef Kamil Carlens, Spook en wijlen Matt Watts. Luminous Dash stuurde de postduif richting Antwerpen.
BETH GIBBONS & RUSTIN MAN – Out Of Season (2002, Go Beat!)
Dit blijft mijn nummer één plaat van de laatste 20 jaar. De arrangementen zijn gewoonweg geniaal en ontzettend smaakvol. De beheersing tussen pathos en functionaliteit is meesterlijk hier. Elke noot, elke klank valt precies op zijn plaats. Ook sonisch is dit album een parel.
Al jaren een leidraad bij mijn eigen (productie)werk. Ik weet van Paul Webb (a.k.a. Rustin Man) hoeveel tijd en zorg er is ingestoken in de keuze van de juiste microfoons, outboard gear zoals compressoren of studio-opstelling en dat maakt voor mij het verschil, los van de indrukwekkende performances. En een plaat beginnen met een abstracte semi feedback/delay soundscape van 50 seconden verdient sowieso respect.
KEITH JARRET TRIO – Still Live (Live at Philharmonie München 1986) (2010, ECM)
Iedereen zou elke dag een kleine portie Keith Jarret Trio tot zich moeten nemen om de schoonheid en het plezier van samen muziek te maken intenser te kunnen ervaren. Keith kan nu zelf niet meer spelen na een beroerte, wat het extra tragisch maakt.
Dit live-album is een recente herontdekking en wat een genot! Het trio is hier voor mij in bloedvorm. Er wordt met zoveel ‘goesting’ gespeeld. Oude standards herleven met een ongekende muzikale energie zonder dat het too much is of dat de improvisaties te experimenteel worden. Zoveel liefde voor de traditie ook, waardoor je die jazzgeschiedenis verwelkomt als een goede vriend eerder dan een slechte buur. Voor een maximale glimlach zonder lachgas is dit de perfecte plaat.
HIROSHI YOSHIMURA – Music For Nine Postcards (1982, Sound Process)
Dit is het debuutalbum uit 1982 van de enigmatische Yoshimura die als (mede)grondlegger van de ambient music wordt beschouwd. Oorspronkelijk schreef hij dit om als achtergrondmuziek in een museum af te spelen, maar gelukkig is het ook een volwaardige release geworden. Met slechts twee instrumenten (een synth DX7 en een Fender Rhodes piano) creëert hij een op zichzelf staande, perfecte wereld van beweging en overgave aan het moment. Dit is minimalisme, maar wel zeer melodieus minimalisme. Rust, eindeloosheid, herhaling. A rose is a rose is a rose. Gertrude Stein in muziek.
