“Hard-hitting, pitch black and edgy as hell: STUK & INUIT present four Belgian steamrollers that destroy the walls between rock and rave”. Dat kan wel tellen als aankondiging. Ze leggen de lat hoog daar bij Inuit en STUK.
Bolt Ruin mag in de Labozaal een eerste muur doorbreken met zijn atmosferische elektronica. Een halfuur durende soundtrack van natuurelementen die verzwelgen in dreigende, kille, brommende, razende en tegelijk ontroerende en breekbare soundscapes, koorsamples en gitaarkreten. De intensiteit en kracht van de melodieën voelen als een stomp in ons middenrif die ons naar adem doet happen. We worden meegezogen in een filmische vlucht en verdwijnen eventjes van deze wereld om met een knal terug met beide voeten op de grond te belanden. Wat een intense beleving die we iedereen kunnen aanraden.
Next up in twee delen: de Leuvense klankendruide Lingerwalt. De authentieke setting van het auditorium: oude eiken banken, glazen plafond waardoor het licht van de blauwe spots verspreid wordt, is perfect gecast en benadrukt de klankkleur en textuur van zijn afwisselend donkere en lumineuze ambient. Het voelt als het kruispunt waar Jean-Michel Jarre, Vangelis en M83 elkaar ontmoeten. We sluiten onze ogen en genieten van een set die opbouwt met een knappe spanningsboog van kletterende regenpijpgeluiden en etherische Gregoriaanse klanken tot een prachtige apotheose waarin de hemel lijkt open te barsten en wegebt in een indringende, sonore ruis. Met spijt openen we onze ogen en ontwaken uit een mooie, helende droom.
Rustig ontwaken zit er niet in met de lichtjes of niet zo lichtjes geschifte noiserockers van Hypochristmutreefuzz. Bonkende en pulserende synthbeats, krassende gitaren, explosieve drums en hypergetier door een megafoon grijpen ons bij ons nekvel en laten ons een dikke drie kwartier niet meer los. Het tempo is moordend en de sfeer demonisch. Dat laatste wordt nog eens extra benadrukt door de draagbare LED-werklampen die de band rond zwiert in een verder donkere setting. En dan hebben we het nog niet gehad over frontman Ramses die als een podiumbeest het publiek begeestert.
Beter dan dit kan het niet worden denken we, maar dat is buiten het trio van Raveyards gerekend. Na het eerste nummer weten we het wel zeker Keith Flint is niet dood, he’s alive en kicking hier en nu in Leuven! Er heerst een onvervalste Prodigy-vibe en dat juichen we alleen maar toe. Brent Vanneste stormt rond op het podium als een voodoopriester die het publiek in een trance brengt en als bezetenen laat dansen. Onze nekspieren worden op de proef gesteld. De donkere industriële electro van de Gentse undergroundband klonk nog nooit zo intens, rauw en beklijvend. Dit is ongetwijfeld de beste raveparty die we dit al jaar meemaakten. Als u de naam Raveyards op een affiche ziet staan, niet twijfelen gewoon gaan en ondergaan!
Als we dan toch even willen muggeziften hadden we graag een tikkeltje meer pure rock (jeweetwel iets meer gitaarwerk) gehoord. Maar we gaan echt niet klagen, onze oren werden verwend, de nek- en beenspieren losgemaakt en de batterijen opgeladen. De lat lag hoog maar werd vlotjes gehaald. We moeten er zelfs niet over nadenken, ons vind je absoluut terug op het volgende Inuit-evenement: 19 november in OPEK met Sea (Peoples) en BOY SILLY.
